Tarum

Hal i-Tharûm Królestwo Tarum Flaga Tarum Pieczęć Tarum ▸ Język urzędowy tarejski ▸ Stolica Tarnipal (Tharnipal) ▸ System rządów teokratyzująca monarchia absolutna z kultem monarchy ▸ Typ państwa królestwo feudalne ▸ Głowa państwa Król ▸ Pierwszy minister Arcykapłan ▸ Waluta — ▸ System gospodarczy quasi-kapitalizm ▸ Religia panująca kult władcy połączony z wierzeniami ludowymi ▸ Terytoria zależne nie posiada

Tarum (Tharûm), urzędowo Królestwo Tarum (Hal i-Tharûm) — państwo zlokalizowane na północnych ekstremach wschodniego Kyonu. Tarum przez wiele wieków pozostawało w praktycznie całkowitej izolacji od reszty świata i dopiero od niedawna stopniowo otwiera się na kontakty zagraniczne. Tarum posiada charakterystyczny ustrój, w którym władza podzielona jest między monarchę, który jest uznawany za boga i ziemskiego wysłannika panteonu, a pierwszego kapłana, który jest pośrednikiem między władcą a ludem. Stolicą Tarum jest miasto Tarnipal, znane ze swoich widocznych z daleka ametystowych zdobień budynków.

Dzieje Tarum nie są dokładnie poznane; zniekształcenia tej nazwy pojawiają się w kyońskich mitologiach: Tlarin, Tiloharino, Tharu, Therum i opisują na poły mityczną krainę dobrobytu i bogactwa. Jedną z teorii jest to, że pospolity w regionie, a więc bardzo tani ametyst wykorzystywany w lokalnej sztuce i architekturze wzięto za cenny materiał o wartości równej złotu, a geograficzna izolacja kraju i panujący w nim kult władcy sprzyjały zniekształceniom opowieści snutych przez podróżników. Tarum nigdy nie było w stanie wojny z żadnym innym krajem i koncentrowało się zawsze na eksploracji relatywnie wąskiego pasa ziemi sięgającego wiele kilometrów w głąb kontynentu. Władza Tarum poza miastami i większymi obszarami rolniczymi jest nominalna: w dżungli najzwyczajniej w świecie nie ma komu jej kontestować.

Logicznym kierunkiem zainteresowań Tarum jest obecnie Olsenia i zależne od niej państwa; próby kontaktu podejmowane są także z Erutią na północy.

Nazwa

Najstarszą nazwą zanotowaną w tarejskich dokumentach jest Tilharenamer, forma sugerująca związek z pranuweńskimi leksemami *tēl „wieża” (por. az. ᛏᛖᛚ zel „miasto”, har. ᛏᛖᛚ tel „wieża”), *garīno „stary” (por. har. ᚺᚪᚱᛖᚼᚾ cha'rehn „członek starszyzny, mędrzec”) i *mēra „człowiek” (rdzeń obecny we wszystkich językach nuweńskich). Jeśli teoria o nuweńskim pochodzeniu języka tarejskiego jest prawdziwa, należałoby nazwę tę tłumaczyć jako „lud starych wież”. Nazwa została przeniesiona na państwo w miarę zacierających etymologiczny związek z powyższymi leksemami zmian fonetycznych. -Vm jest obecnie standardowym toponimicznym sufiksem oznaczającym region zamieszkały przez jakiś lud i pojawia się zarówno w nazwach mitologicznych, jak i rzeczywistych (np. Hîrurûm „Erutia” czy Olem „Olsenia”), a także kognatem słowa mîr, nadal oznaczającego po prostu „człowiek”. Etymologiczna relacja między tymi dwoma elementami nie funkcjonuje jednak w tarejskiej świadomości językowej.

Motyw mitycznej krainy o zbliżonych do Tarum nazwach pojawia się w wielu mitologiach świata, a jej lokalizacja pokrywa się w dużym stopniu z jego wschodnimi regionami. Nie jest jednak pewne, czy wszystkie te nazwy współdzielą pochodzenie z obecnym organizmem państwowym. Przykłady takich nazw to np. staroajdyniriańskie Thaiŝvānıer, współczesne Taiŝvahnir „kraina ametystu” czy qin 绀陆 tiêluòrín „purpurowy brzeg”.

Symbole

Terum nie posiada zdefiniowanych symboli narodowych; ich funkcje spełnia pieczęć królewska, przedstawiająca przeplatające się trykwetry wpisane w okrąg, co symbolizuje przenikanie się tego, co ludzkie z tym, co boskie w osobie tarejskiego monarchy. Wzór pieczęci często malowany jest na tarczach – wtedy symbol jest złoty bądź słonecznożółty, a tło – ciemnoniebieskie. W ten sposób powstała także bandera handlowa Terum, stosująca to samo wzornictwo i kolorystykę, którą powszechnie identyfikuje się z flagą tego królestwa. Użycie trykwetrów w lokalnej symbolice jest bardzo stare, a wzór pieczęci został ustalony w czasach przed spisaną historią i jako jeden z symboli boskości władcy nie podlega żadnym modyfikacjom czy zmianom. Pojedyńczy trykwetr często widuje się w formie graweru na biżuterii czy zdobień architektonicznych.

Wskazuje się na podobieństwo kształtu połączonych trykwetrów do azeńskiej gwiazdy, co z jednej strony potwierdziłoby wspólną, nuweńską genezę Tarejów, a jednocześnie zaprzeczyłoby teorii o rzekomo bohenistycznym, a więc qińskim – obcym, pochodzeniu narodowego symbolu Azenii.

Ustrój

Ustrój Terum można by nazwać „teokracją absolutną”. Władzę sprawuje tutaj Król (Halran), którego postrzega się jako ucieleśnienie jednego z jedenastu bóstw tarejskiego panteonu. Ustalenie, którego bóstwa inkarnacją jest monarcha, spoczywa na Arcykapłanie (Adapûr, dosł. „ręka boga”), któremu zostaje to objawione w trakcie hipnotyczno-narkotycznego transu, któremu oddaje się on w dniu, w którym aktualnie panujący monarcha wyznaczy swojego następcę. Królem Terum może być zarówno mężczyzna, jak i kobieta; bóstwa tarejskie, chociaż często wyobrażane w duchu tradycyjnego postrzegania płci, są płci pozbawione. Z tego też powodu, Król, niezależnie od swojej płci biologicznej, może być ucieleśnieniem każdego z bogów. Podobnie jak w innych krajach Wschodu, boskość Króla jest jednym z niepowtarzalnych dogmatów państwowych legitymizujących jego władzę. Władza w rękach Króla jest absolutna, jednak nie tyraniczna; sam monarcha ma niewiele do czynienia bezpośrednio z poddanymi, ponieważ to Arcykapłan jest pośrednikiem między nim, a ludem Tarum.

Słowa Króla zazwyczaj są interpretowane i wcielane w życie przez organ pomocniczy, nazywany Wysoką Radą (Marda). W skład Wysokiej Rady wchodzi Arcykapłan oraz przywódcy wszystkich eparchii i przedstawiciele wszystkich stanów. Obrady Wysokiej Rady odbywają się zawsze z udziałem Króla, który ma prawo do zawetowania jej ustaleń, oraz do interwencji, gdyby interpretacje rady były jego zdaniem błędne. Rada zbiera się zwykle w świątyni w Tarnipalu, a jej ustalenia są przekazywane ludowi poprzez jej uczestników.

Władza świecka i duchowa nie jest w Tarum rozdzielona także na poziomie lokalnym; na czele każdej z siedmiu eparchii stoi Kapłan (Adaraht, dosłownie „wysłannik boga”), który jest także lokalnym przewodnikiem duchowym. Arystokracja sensu stricto nie istnieje, a jej szlachecko-rycerska namiastka nie posiada żadnej znaczącej politycznie roli, stojąc na równi z rzemieślnikami i kupcami, a ponad chłopstwem. Zmiana stanu jest w Tarum możliwa – dotyczy to także chłopstwa – na zasadzie społecznego konsensu. Wyjątkiem jest faktyczny awans społeczny do kasty duchowieństwa: kapłaństwo samo poszukuje potencjalnych kandydatów wśród osób wszystkich stanów i kieruje je na skomplikowane szkolenia przygotowawcze do szkoły kapłańskiej w mieście Assalbalnit. Jego ukończenie oznacza dołączenie do duchowieństwa, ale nie zerwanie więzów ze społecznością, z której kandydat się wywodzi: kariera w klerze rozpoczyna się od najniższego, parafialnego szczebla.

Podział administracyjny

Tarum dzieli się na siedem eparchii (Hînasal), które podzielone są na parafie. Liczba parafii jest zmienna i zależy głównie od ewolucji sieci osadniczej. Tylko miasto może być stolicą eparchii, nie musi to być jednak największe miasto danego regionu. Siedzibą parafii może być zarówno miasto, jak i wieś. Każda parafia poświęcona jest konkretnemu bóstwu, ku którego czci świątynia jest głównym ośrodkiem kultu. Jeśli Król zostanie uznany za wcielenie boga-patrona parafii, oznacza to zazwyczaj szereg festynów i zabaw, zwiastujących pomyślność dla danego obszaru.

Dwa obszary są wyłączone z jurysdykcji eparchialnej i zarządzane na miejscu. Są to: stolica państwa Tarnipal oraz wyspa Hûmnapal, położona w znacznym oddaleniu od wybrzeży kraju. Poniższa lista przedstawia wszystkie jednostki administracyjne najwyższego szczebla.

Obszary specjalne

1. Tarnipal — władza sprawowana bezpośrednio przez Arcykapłana.
2. Hûmnapal — władza sprawowana przez Radę Naczelną szkoły kapłańskiej w Assalbalnit.

Eparchie

1. Ashalnipal — siedziba: Telashalu
2. Assarmiddan — siedziba: Zaintîralis
3. Balfûr — siedziba Telbalfu, największe miasto: Balbarûn
4. Esutanûshpi — siedziba Esutanûrtus, największe miasto: Esutanûrpal
5. Mafelnanit — siedziba Khartallaku
6. Telassero — siedziba Kushtashpal, największe miasto: Telassero
7. Yansinibibi — siedziba Ibanit

Polityka zagraniczna

Aż do 7993 roku Tarum było niemalże całkowicie zamknięte na jakiekolwiek rozbudowane kontakty zagraniczne. Chociaż zbłąkane w tarejskich lasach karawany, którym zdarzało się mylić drogę z Olsenii do Ajdyniru były przyjmowane z pewnym zaciekawieniem, przez wiele wieków nie decydowano się na otwarcie jakichkolwiek kanałów dyplomatycznej komunikacji z żadnym z innych krajów. Izolacji Tarum sprzyjało z jednej strony położenie geograficzne: znaczną część kraju pokrywają gęste, wilgotne lasy deszczowe, a z drugiej strony sytuacja polityczna: sąsiednie plemiona Jalżpów, Kunieców czy Punyszów, które nigdy nie wytworzyły państwowych organizacji, nie byli i nie są faktycznymi politycznymi sąsiadami – nawet gdyby chęci do intensywniejszego kontaktu były, nie bardzo było wiadomo dokąd i do kogo kierować posłów. Jedynie dwa portowe miasta: Telassero na północnym wybrzeżu i Esutanûrpal na południowym, były faktycznie otwarte na cudzoziemców. Dość powiedzieć, że w spisanej historii Tarum nie było nigdy konfliktu zbrojnego z innym państwem.

W 7993 zdecydowano o otwarciu się na innych. Kontakt nawiązano w pierwszej kolejności z nieodległą Monarchią Olsów, a następnie z Erutią. Dotarto także do Ajdyniru i do brzegów Murii. Tarejscy odkrywcy są przyjmowani z zaciekawieniem a cudzoziemcy przybywają zobaczyć ametystowe królestwo. Póki co, nie przełożyło się to jednak na żadne formalne deklaracje o sojuszach czy politycznej rywalizacji.

Zobacz też

• Cesarstwa Tiłoharyno – poprzednie państwo w tym miejscu, które zostało wycofane przez opiekuna conworldu.

Państwa Kyonu w roku wspólnym (główna kategoria)

Ajdynir – Azenia – Ażerimowie – Âng Qo'or – Bolosja – Broci – Buania – Cesarstwo Poitów – Czerachowie – Dynastia Aralezejska – Dżaszir – Dżaugria – Emnaegnir – Erutia – Esmia – Giadur – Harenia – Harrun – Ilirion – Iszaria – Jalżpowie – Kadonia – Kauradowie – Kawelia – Kejren – Kǫl – Kuniecy – Lucja – Merawia – Mitenia – Mokucja – Monarchia Olsów (Olsenia – Surd – Rubania – Szyszenia) – Máktowie/Mugadir – Muria – Nuapaq – Nuaria – Państwo Neszów – Państwo Truskie – Pinu – Piri – Punyszowie – Raľuhhruş – Rikkadan – Sanżenia – Secht – Siedmiomieście¹ – Stojeziory – Sulimaq – Surandral – Północni Barbarzyńcy – Szur – Talonbat² – Tangia – Tarum – Taugrowie – Tjevangono – Unagurowie – Unia Lomarska – Wertynia – Wiraflycy – Wolne Księstwa – Zamb – Związek Bałaszasków – Związek Północny

¹ Siedmiomieście jest podmiotem prawa międzynarodowego równoważnym z państwami. ² Wszystkie miasta-państwa Talonbatu znajdują się de iure pod polityczną hegemonią miasta Tȝinur, jednak de facto każde z nich prowadzi niezależną politykę.