Wielka Klęska Głodu

✅	Niniejszy artykuł dotyczący Kyonu jest kompletny i jest ukończony.

Czytasz artykuł z serii: Surandral वेटौ षोहोङ् Wecó Šooñ

Języki: urzędowe: surandralski (Słownik (Toponimy) · Lista Swadesha · starosurandralski · nowosurandralski) · kejreński główne: lecajski · ołłuch · kaalpaq · banzyjski inne: czouski · âng qo'or Główne miasta: Nawatal · Talszkawan · Waliha · Meã · Holask · Pinkut · Žoin Historczynie: Hóov · Balga · Fudda · Lecja · Jetawa Po roku wspólnym: Natybona · Tjacha · Niksan · Kiena Religie: Ngelizm · Suryzm · Pharhi · Rümayi Historia Surandralu: Państwa: I Państwo Gjõów (5432-6294) · Państwo Lecajskie (5711-6297) · Monarchia północnokejreńska (6512-7241) · II Państwo Gjõów (7241-8215) · Mejtak Surandralu (8215-9081) (po roku wspólnym) · Cesarstwo Surandralskie (9081-9754?) · Republika Surandralska (po 9754?) Okresy bezpaństwowe: Surandral prehistoryczny · Kejreński Surandral Wydarzenia: I wojna o Szlak Gór · Przewrót 14 jeaka 3557 · II wojna o Szlak Gór · Surandralski podbój Habecji

Wielka Klęska Głodu (nowosur. फ़्लाबेग् एद्टो Fłábeg Edco /ˈfʟaːbɛg ˈɛdt͡sɔ/, sur. घूलाबं बूङ्ग् ल़ोहेस् Hulábã Buñg Lhoes /ˈɦulɐbɐ̃ ˈbuŋg ˈl̥ɔɛs/) — masowy niedostatek żywności, jaki miał miejsce w Surandralu po zakończeniu rewolucji, jako efekt zniszczeń po wojnie domowej. Straty gospodarcze zostały spotęgowane dużą erupcją wulkanu Thugas, z którego powulkaniczna chmura ochłodziła większość obszaru Kotliny Surandralskiej. Największa klęska niewojenna nowożytnego Surandralu.

Tradycyjnie za jej okres trwania uważa się lata 9782 EK – 9791 EK . W wyniku tej klęski zmarło ok. 300 tys. mieszkańców Surandralu. Wraz z stratami wywołanymi przez wojnę domową, Surandral utracił około 1/4 swojej ludności. Szczególne żniwo zebrała w Tomkodzie, Mewacie i Kãsie. Znacznie w mniejszym stopniu dotknęła obszar Žoini, Banzji czy w dolinie Ihy, a w Habecji praktycznie nie wystąpiła. Mniejsza klęska, ale o tej samej przyczynie miała miejsce jednocześnie w północnej części Kaalpasu.

Uwaga: Niniejszy artykuł traktuje o czasach wybiegających daleko w przyszłość od roku 8973 EK. Należy traktować go jako apokryf, a treść jako spekulację.

Geneza

Od czasu aneksji Habecji Surandral posiadał wysoki przyrost naturalny. Po proklamacji Cesarstwa liczył około 1,3 mln mieszkańców, w czasie panowania Nikseana 1,6 mln, w czasie kampanii Sëľuby V na Igrys V już 1,8 mln. Ostatecznie, w przeddzień rewolucji osiągnął liczbę ludności na poziomie 2,1 mln. Taki wzrost liczby ludności był spowodowany napływem habeckiej żywności oraz pierwszymi próbami użyźnienia słabszych gleb, przede wszystkim w Mewacie, przełęczy Phejdë oraz w Banzji. Jednak to Habecja była kluczowa do utrzymania rosnącej liczby ludności w Górach Żelaznych i urwanie kontaktu z nią mogło spowodować brak jedzenia. Dlatego też bardzo silnie rozwinięto karawaniarstwo na trasie Nawatal-Mitan.

Po wybuchu rewolucji doszło do masowego przejmowania żywności przez strony walczące, a sam szlak transportowy z Habecją zamarł przez częste ataki. Konsekwencją było nagłe przerwanie dostaw żywności z Habecji oraz niedobór w Surandralu właściwym. Dodatkowo miała miejsca supererupcja wulkanu Thugas, z którego poerupcyjna chmura spowodowała ochłodzenie się klimatu i kilka lat marnych plonów.

Przebieg

Jeszcze w czasie rewolucji, bo w 9778 EK rozpoczęły się pierwsze masowe niedobory żywności. Wkrótce problem ten stał się plagą, który uniemożliwił chociażby odbicie Północnego Kaalpasu oraz Bengtamu. Z roku na rok problem zaczął drastycznie rosnąć i powodować coraz częstsze śmierci z głodu. W 9782 EK zakończono wszelkie działania wojenne, obraniając sukces rewolucji oraz większość terenów z momentu proklamacji Cesarstwa, ale nie rozwiązało to problemu głodu, wręcz się nasilił. Niedobór żywności zwiększył jej cenę, co jeszcze potęgowało klęskę. Rząd Republiki próbował zwiększyć import żywności zzagranicy oraz ograniczając maksymalną cenę żywności, ale te wysiłki nie dawały znaczącej poprawy sytuacji. Dopiero organizacja państwowych karawan oraz mieszanej trasy, z częścią przepływaną przez Leat oraz Khut nieco zmniejszyły poziom niedoboru.

Zakończenie

W 9789 EK szlak transportowy do Habecji został reaktywowany, ale dopiero w 9791 EK miały miejsce wyjątkowo udane żniwa, których efektem była możliwość wykarmienia całego kraju. Datę tą uznaje się za symboliczny koniec Wielkiej Klęski Głodu. Jednak nadmiary żywności zaczęto produkować dopiero kilka lat później.

Skutki

W wyniku Wielkiej Klęski Głodu zmarło w Surandralu ok. 300 tys. mieszkańców. Ponieważ sama rewolucja pochłonęła życie ok. 200 tys. ludzi, Surandral łącznie zmniejszył swą liczbę ludności z 2,1 mln do 1,6 mln – tyle, co za panowania Nikseana. Wkrótce jednak liczba znów zaczęła rosnąć. Wydarzenie też wywołało trwałą traumę dla kilku pokoleń ludności.

Znacznie zwiększyła się cena żywności w tej części Gór Żelaznych.

Wielka Klęska Głodu miała jednak też pewien pozytywny skutek. Dzięki niej doszło do powszechnego uświadomienia mieszkańców o konieczności modernizacji rolnictwa oraz szukania efektywniejszego transportu do i z Habecji. W konsekwencji przyśpieszyło to rozwój rewolucji przemysłowej w Surandralu oraz budowę kolei północnej.

Ciekawostki

Stulecia później, w roku 11001 EK (przyszłość, odpowiednik roku 2100 lub 2200 na ziemi), w odległej od tych wydarzeń Tangii, dwóch studentów fakultetu historycznego uniwersytetu Tamarua, Tako Me‘a Fori oraz Kanua Rai To‘e, piszących pracę dyplomową na temat głodu Wielkiego Głodu w Surandralu, pobiło się podczas karczemnej awantury na temat ilości dostępnego pożywienia w tamtych czasach. Student Tako utrzymywał, że ilość pożywienia była dostateczna dla wyżywienia Surandralu, ale wstrzymywano go celowo, podczas gdy Kanua uważał, że winę ponosi sama Rewolucja. Gdy Tako zaczął wykrzykiwać, że wszystkich należało wygłodzić, a Kanua w odpowiedzi go ugryzł, obaj zostali rozdzieleni przez pozostałych studentów, aresztowani, wydaleni z uczelni i skazani na 35 dni robót fizycznych z dala od siebie.