Dzikie Ziemie Kanisji

Dzikie Ziemie Kanisji

Dzikie Ziemie na mapie Kyonu Język {{{Język}}} Lokalizacja Kanisja Krainy Południe Półwyspu Sechtońskiego, Góry Tarczy Wschodniej, zachodnie stoki Wielkich Gór Niebosiężnych, Góry Musaoba Państwa pseudo-państwo Korsarzy z Naqbalu, brak innych w 8973 EK (rok wspólny) Największe miasta {{{Miasta}}} Narody {{{Narody}}}

Dzikie Ziemie Kanisji — obszar ziemi na zachodnim Kyonie (Kanisja), znajdujący się nad Morzem Sechtońskim, pomiędzy Pinu i Buanią na południu oraz Sechtem i Hetynią na północy. Dzikie Ziemie, jak sama nazwa wskazuje, są obszarem bardzo niebezpiecznym i cieszącym się niezwykle złą sławą. Porośnięty jest on przez gęste, w większości nieprzebyte lasy deszczowe oraz bagniska, będące siedliskiem wielu drapieżników oraz śmiercionośnych chorób tropikalnych, takich jak chociażby malaria. Większość gleb jest bardzo niskiej jakości, niesprzyjających rolnictwu. Wybrzeża zdominowane są natomiast przez rozległe tereny podmokłe oraz lasy namorzynowe, z wieloma rafami koralowymi oraz kamienistymi mieliznami znacząco utrudniającymi, a często uniemożliwiającymi, bezpieczne dobijanie okrętów do brzegu. Warunki te tworzą krainę niemalże całkowicie pozbawioną miast oraz śladów wyższej cywilizacji.

Znaleźć można jedynie niewielkie wioski rdzennej ludności porozrzucane po dżungli. Lasy te zamieszkałe są przez niezwykle agresywne plemiona lokalne, których część, podobnie jak niektóre plemiona Pinu, praktykuje kanibalizm. Tereny nadmorskie są natomiast obiektem częstych napadów pirackich, podczas których korsarze zabierają surowce oraz gromadzą niewolników. Korsarze z Nagbalu są bowiem jednymi z nielicznych, którzy są w stanie z powodzeniem nawigować wokół tutejszych raf i mielizn.

Dzikie Ziemie są obszarem bardzo różnorodnym lingwistycznie. Rdzenną populacją regionu są ludy z kontinuum pinusko-buańskiego. Kontinuum te jest luźną klasyfikacją, zawierającą część języków pinu, czackich, a także wiele innych języków oraz rodzin językowych, często niewykazujących ze sobą bezpośredniego pokrewieństwa. Wiele z nich posiada mlaski w charakterze fonemów (na przykład języki runtyjskie, przede wszystkim język n~e oraz gobe). Z tego powodu niektórzy badacze postulują pokrewieństwo między częścią miejscowych języków a językami harruńskimi, będącymi główną rodziną języków mlaskowych planety.

Języki Dzikich Ziem posiadają przeważnie niewielką liczbę użytkowników, powiązane są ze sobą natomiast poprzez intensywne wzajemne kontakty oraz przenikanie się kultur i genetyki. Nie były one zorganizowane plemiennie przez Pinu w 8720 EK, nie wykształciły także podobnej struktury konfederacyjnej na własną rękę. Ludy te są skrajnie agresywne i znacznie bardziej przebiegłe niż Pinusi, zawierając tymczasowe sojusze i tocząc ciągłe wojny zarówno między sobą jak i przeciw wszelkim intruzom. Z uwagi na agresywność miejscowej ludności jak i skrajnie trudny teren wiedza o ludach i językach Dzikich Ziem jest bardzo ograniczona, a sam region owiany jest aurą głębokiej tajemnicy. Jedynie wzmacnia to wszelakie plotki i legendy krążące o nim w krajach ościennych.

Nazwa

Etymologia

W większości języków nazwa tego regionu bierze się od jego absolutnego zacofania cywilizacyjnego, a także od dzikości jego ludności, fauny oraz niebezpieczeństwa czyhającego na wszelkich zbłąkanych podróżnych. W talonbackich językach adezaskim oraz czaaż nazwa tego obszaru oznacza etymologicznie tyle co "Zielona Śmierć". W języku hetyńskim Dzikie Ziemie określa się jako "Lasy Szaleństwa", a nazwa ta została przejęta, lub bezpośrednio przetłumaczona przez wiele innych języków regionu Tarfiy. Etymologii w wielu innych językach, zwłaszcza tych używanych na samych Dzikich Ziemiach, nie udało się ustalić.

Nazwy w językach obcych

język	nazwa regionu
języki ziemskie
polski	Dzikie Ziemie Kanisji
angielski	The Wildlands of Canisia
języki kyońskie
adezaski	ܫܡܝ ܒܫܒ ܪܝܡܘܝ 'Umê Ba'ib Ghiyumwê /ʔʊ'me: 'bæʔɪb ʁɪjʊm'we:/
ajdyniriański	Dzentirnir, Dzentirnir Aromań Ťaliyonazhi /d͡zɛntir'ɲir/, /d͡zɛntir'ɲir aɾɔ'maɲ t'alijɔna'ʐi/
ayu	Ilo Kuna /'ʔiɫo 'kʉna/
czaaż	ܡܝܒܫ ܫܝܡܝ Mibaɛi Ɛeyum /mi:bæ'ʕi: 'ʕejum/
gobe	Txagbeene /ʗa'g͡bɛːne/
hetyński	Giŧurs Pəzaħt
n~e	Rwiŋ Gw'#a /rʷiŋ ǂˀʷa/
pinu	Tuji Awa /'tuʒi 'awa/
sechtoński	ܒ݁ܓܪ ܔ݇ܠܐܲܬ Bogr Fəlāt /bogr fə'laːt/

Historia

Historia przed rokiem wspólnym

Obraz przedstawiający starcie floty tangijskiej z Korsarzami z Naqbalu.

Historia Dzikich Ziem Kanisji przed rokiem wspólnym jest niemalże zupełnie nieznana. Kronikarze sechtońscy, hetyńscy oraz tangijscy zwracali uwagę na ten obszar jedynie sporadycznie, zwłaszcza w przypadku najazdów barbarzyńskich plemion na tereny pograniczne. Znaczna większość historii regionu spowita jest więc gęstą mgłą tajemnicy oraz złowrogich legend. Chociaż pozostaje to jedynie teorią, jednym z niewielu antycznych wydarzeń historycznych, których możemy się domyślać, jest pojawienie się w regionie odłamu ludów posługujących się językami talonbacko-harruńskimi, który dał początek językom runtyjskim. Szczegóły pozostają jednak przedmiotem głębokiej debaty wśród uczonych.

Kolejnym istotnym wydarzeniem w historii Dzikich Ziem jest spektakularna, oraz zakończona całkowitą porażką, sechtońska próba kolonizacji północnej części regionu. Największą z sechtońskich kolonii było miasto Pe'or, położone w pobliżu ujścia rzeki Kerdir (największej rzeki regionu) do Morza Sechtońskiego. Pomimo początkowego sukcesu miasto zostało szybko opuszczone, chociaż po dziś dzień szczegóły tego opuszczenia pozostają niejasne. Dało to początek wielu mrocznym i przerażającym legendom i spekulacjom, chętnie opowiadanym po całej Kanisji. Porośnięte dżunglą ruiny Pe'or stały się symbolem niebezpieczeństwa i niedostępności Dzikich Ziem, jedynie wzmacniając reputację regionu.

Jedynym obcym podmiotem, któremu dało się zabezpieczyć swoją obecność na Dzikich Ziemiach są piraci. Ustanowili oni Archipelag Naqbal, położony u wybrzeży regionu, w połowie drogi między Pinu a Sechtem, swoim głównym siedliskiem. Korsarze z Naqbalu stworzyli pseudo-państwo ze stolicą w porcie Hohtamat. Założyli także dwie główne bazy na suchym lądzie, Rəlegi oraz Hatar. Archipelag Naqbal szybko stał się w oczach państw ościennych skazą na mapie Kanisji, miejscem wszelkiego występku. Jednocześnie jednak Korsarze stali się niezwykle ważną częścią ekonomicznej mapy tej części świata, atakując nie tylko okręty kupieckie sąsiednich państw, lecz także rabując ludność tubylczą Dzikich Ziem i Pinu, każdego roku biorąc w niewolę setki lub tysiące z nich. Niewolnicy ci sprzedawani byli następnie na wielkich bazarach Sechtu, Hetynii, Uranii czy Mugadiru. Z tego powodu do roku wspólnego żadna z sąsiednich potęg nie zdołała wyplenić piratów z regionu.

Plemiona Dzikich Ziem

Rdzenna populacja regionu zorganizowana jest w luźne struktury plemienne. Plemion są setki, znacznie różnią się między sobą liczebnością. Największe mogą liczyć sobie tysiące osób, najmniejsze jedynie kilkanaście. Toczą one ze sobą ciągłe wojny, zawierają nietrwałe sojusze przeciw wspólnym wrogom, są przez nich niszczone, a ze starych plemion rodzą się nowe. Ten stan ciągłej płynności czyni dokładną dokumentację plemion Dzikich Ziem praktycznie niemożliwym. W okresie poprzedzającym rok wspólny w regionie można było jednak wyróżnić trzy najważniejsze plemiona:

Plemię Wody
Jest to relatywnie najmniej agresywne plemię Dzikich Ziem. Ma najczęstsze kontakty z mieszkańcami Tarfiy oraz Qabōr Māgdōr i biorące od czasu do czasu udział w kontaktach handlowych. Równie często jednak najeżdżają tereny przygraniczne. Plemię Wody zajmuje tereny nad jeziorem Išin oraz nad rzekami Tir, Bišn oraz Isu, w wielkiej dolinie otoczonej niemal ze wszystkich stron Górami Tarczy Wschodniej. Posługują się językiem nie spokrewnionym z żadnym językiem regionu Tarfiy, niejasne jest też pokrewieństwo z językami Dzikich Ziem. Możliwe jest, że posługują się językiem izolowanym. Nazwa nadana plemieniu przez obcych odnosi się nie tylko do tego, że żyją nad brzegami wielkiego jeziora i wielu rzek. Kolor niebieski pełni bowiem bardzo ważną, chociaż nie do końca zrozumiałą, rolę w kulturze i wierzeniach plemienia. Wojownicy znani są z malowania swoich twarzy i ciał w błękitne barwy wojenne. Praktykuje się także rytualne wykonywanie tatuaży podczas rytuałów przejścia (zarówno u kobiet jak i mężczyzn), które służą jako oznaczenia ważnych etapów życia.

Plemię Śmierci

Główny artykuł: Plemię Śmierci

Jest to na wpół legendarne plemię, zamieszkujące w przybliżeniu obszar środkowej części Dzikich Ziem. Zwykle tereny tego ludu umiejscawiane są w pobliżu góry Runtu oraz rzeki Nemo, drugiej największej rzeki Dzikich Ziem. Plemię Śmierci cieszy się niezwykle złą sławą we wszelkich krainach ościennych, będąc obiektem wielu straszliwych opowieści, którymi często straszone są dzieci. Członkowie plemienia posługują się mlaskowym językiem n~e. Znani są ze swojej skrajnej wręcz agresywności oraz rozbudowanych praktyk kanibalizmu i ofiar z ludzi. Ze względu na umiejscowienie w samym sercu Dzikich Ziem oraz bardzo negatywne nastawienie względem obcych, większość wiedzy na temat tego ludu jest przedmiotem wielu kontrowersji i debat pośród uczonych, niezgadzających się w szczegółach. Mimo ich geograficznego odizolowania, wiele z najokrutniejszych napadów na ludy Pinu, a nawet Secht, przypisywane są zwykle właśnie Plemieniu Śmierci.

Mury tak zwanej Wielkiej Ściany na pograniczu Sechtu i Dzikich Ziem.

Plemię Skał
Plemię Skał zamieszkuje Góry Musaoba, najbardziej na południe wysunięty obszar Dzikich Ziem, tuż przy granicy z Buanią. Jest to plemię liczne i silne, ale całkowicie izolacjonistyczne. Nie utrzymuje ono praktycznie żadnych kontaktów z innymi ludami. Nie atakują innych, lecz jakiekolwiek wtargnięcie na obszar ich gór spotyka się zawsze z niezwykle brutalną reakcją Plemienia Skał (najczęściej zakończoną śmiercią intruza). Ziemie Plemienia Skał działają więc jako nieprzebyta bariera, oddzielająca Buanię od reszty Dzikich Ziem. Nie znane są tradycje i zwyczaje tego ludu, spekuluje się jednak, że ich język może być pokrewny buańskiemu lub językom pinu.

Północne fortyfikacje obronne

Pomimo potencjalnie strategicznego położenia tego obszaru, ani Secht, ani Tangia, ani żadne z innych okolicznych państw, nie posiadają większej obecności na Dzikich Ziemiach. Większość prób jej ustanowienia historycznie kończyło się fiaskiem. Jedynie najodważniejsi, najbardziej szaleni lub zdesperowani (a najczęściej ci, posiadający wszystkie te cechy) decydują się osiąść na Dzikich Ziemiach. Na przestrzeni dziejów jednak dżungle wielokrotnie stawały się źródłem ataków i rajdów na cywilizowane ludy północy. Organizowane były one zarówno przez pojedyncze plemiona przygraniczne, jak i przez całe koalicje, skuszone obietnicami łupów. Z barbarzyńskiego zagrożenia, południowe granice Sechtu oraz Hetynii zostały bardzo mocno ufortyfikowane.

Sechtończycy wznieśli mur, rozciągający się na południe od portu Magnis, od Zatoki Magnisu aż po szczyty Gór Mizzav. Ochszczony został mianem Wielkiej Ściany. Góry Mizzav tworzą z kolei naturalną barierę, odgradzającą lasy deszczowe od znacznie suchszych obszarów Hetynii. Nieco bardziej na południe, w przerwie między Górami Mizzav a Górami Havrarit, również Hetyni zbudowali serię dobrze umocnionych fortów. Umocnienia i fortyfikacje te nie tylko bronią rubieży obu krajów, służą także do praktycznego i symbolicznego odseparowania się ludów cywilizowanych od barbarzyńskich plemion południa.

Historia po roku wspólnym

CANIS - DODAJ O TYM JAK POWSTAŁ MAŁY MUR SECHTU (z połączenia Wielkiej Ściany i hetyńskich fortów) - kiedy, jak i dlaczego

Wskutek Trzeciej Wojny w Kanisji pomiędzy Tangią i Buanią a Sechtem i Pinu,, zakończonej pokojem w 14 dniu tangijskiego miesiąca Ra'anau w roku 9662 EK, terytorium Dzikich Ziem zostało zaanektowane przez państwo tangijsko-buańskie od południa i przez Secht od północy. Obszar południowy nazywany został "Terytorium Demarkacyjnym Dzikich Ziem", ze stolicą w miasteczku portowym Mengu Oma'e (znane dawniej jako Rəlegi) i podzielony na dwie prowincje, Karere i Kal Kapora. W roku 9750 EK, w przedświcie rewolucji przemysłowej, postęp technologiczno-cywilizacyjny pozwalał na progresywne wyniszczanie ludności rdzennej (z częstymi przypadkami ludobójstw). Do rewolucji przemysłowej (ok. 10 tys. EK) ludność rdzenna zostaje w sporej części wymordowana, przez oba państwa, a obszar zasiedlony przybyłymi z ich centrów kolonistami.

Kynografia i dane przyrodnicze

Mapa Dzikich Ziem. Odpowiednio zaznaczono najważniejsze rzeki, jeziora, góry oraz osady regionu.

Położenie regionu

Dzikie Ziemie znajdują się w środkowej części Kanisji. Jest to długi, aż relatywnie wąski pas ziemi nad Morzem Sechtońskim, a konkretniej nad Zatoką Pinuską, Zatoką Komi oraz Zatoką Magnisu, rozciągający się z północy na południe. Od zachodu jego granice wytycza Wszechocean, od wschodu natomiast Wielkie Góry Niebosiężne oraz Góry Tarczy Wschodniej (Góry Mizzav, Góry Havrarit i Góry Herem), za którymi zlokalizowany jest region Tarfiy. Od północy jedynie w dwóch miejscach odnaleźć można przerwy między górami, zapewniające przejście między Dzikimi Ziemiami a Qabōr Māgdōr. Na południu natomiast region graniczy z Aurią, płynnie i bez żadnych barier geograficznych przechodząc w lasy deszczowe Półwyspu Pinuskiego. Od Buanii są jednak Dzikie Ziemie odgrodzone ścianą Gór Musaoba, odnogi Wielkich Gór Niebosiężnych. Z racji położenia, Dzikie Ziemie są obszarem bardzo izolowanym geograficznie, posiadającym łatwy dostęp jedynie do Pinu (i w znacznie mniejszym stopniu do cywilizacji północnych).

Warunki klimatyczne

Zobacz też: Wielbłąd i Rekin/Secht i Wielka Pustynia

Jedyny model klimatyczny Dzikich Ziem istnieje w oparciu o model klimatyczny zwany "Wielbłąd i Rekin". Co nietypowe dla realiów Kyonu, tytułowe oscylacje oceaniczne (tzw. faza wielbłąda - kontynentalne sucha i faza rekina - kontynentalne mokra) nie mają istotnego wpływu na ów region. Stanowi to jeden z nielicznych wyjątków na planecie. Ponadto, Dzikie Ziemie położone są bardzo blisko równika, co jedynie wspomaga klimatyczną stabilność obszaru:

Przez sporą część roku Dzikie Ziemie spowija gęsta mgła.

1. Faza wielbłąda:
   1. Równonoc. Umiarkowana wilgotność, można spodziewać się rzadkich i niezbyt silnych deszczy, zwłaszcza w północnej części Dzikich Ziem. Przez przerwy z Górach Tarczy Wschodniej nad region naciera silny i gorący wiatr znad Wielkiej Pustyni, który doprowadza do nasilonego parowania wody we Wszechoceanie. Tworzy to regularne gęste mgły, pokrywające duże obszary lasu deszczowego. Na południu deszcze i mgły zdarzają się znacznie rzadziej, co można traktować jako porę suchą.
   2. Zima (lato wg terminologii globalnej, gdzie punktem odniesienia jest półkula północna). Wiatr znad Wielkiej Pustyni staje się nieco chłodniejszy i słabszy, a umiarkowane opady oraz gęste i częste mgły przenoszą się na wybrzeże. W interiorze panuje pora sucha.
   3. Lato (zima wg terminologii globalnej, gdzie punktem odniesienia jest półkula północna). Silne i gorące wiatry ze wschodu powracają nad Dzikie Ziemie, wywiewają one jednak wilgoć z regionu. Na całym obszarze Dzikich Ziem, prócz najbardziej na północ wysuniętych obszarów, panuje pora sucha.
2. Faza rekina:
   1. Równonoc. Silne i gorące oceaniczne wiatry równikowe, niosące ze sobą ogromne pokłady wilgoci, nacierają na Dzikie Ziemie, rozbijając się o Góry Tarczy Wschodniej oraz Wielkie Góry Niebosiężne. W całym regionie występują bardzo silne burze i opady monsunowe. Na Dzikich Ziemiach panuje pora deszczowa.
   2. Zima (lato wg terminologii globalnej, gdzie punktem odniesienia jest półkula północna). Wiatry słabną i zaczynają wiać w kierunku północnym, podążając za zmieniającym się położeniem równika. Opady i burze słabną, lecz nie zanikają całkowicie.
   3. Lato (zima wg terminologii globalnej, gdzie punktem odniesienia jest półkula północna). Lato Fazy Rekina nie różni się zasadniczo niczym od równonocy. Jest to szczytowy okres pory deszczowej.

Galeria

• 

  Wybrzeża regionu porastają bardzo gęste i trudne do przebycia lasy namorzynowe. Wiele gatunków wydziela mlecznobiały i bardzo trujący sok.

• 

  Przedstawiciel jednego z wielu plemion zamieszkujących Dzikie Ziemie.

• 

  W środkowej części regionu znajduje się wysoki na 1525 metrów wulkan Runtu, będący świętą górą dla wielu okolicznych plemion.

Przypisy

REGIONY KYONU Czytasz artykuł z serii regiony Kyonu.		Środkowy Kyon	Kyon Wschodni	Pustynia Południowa	Kanisja	Kyon Północny	Dewia	Pustynia Północna	Wszechocean	Arktozja	Sfeniscja
		Ajdyniriana Medengia Góry i Przedgórze Dachu Świata Harensuran Todsmerszczyzna Dahicja Pas Życia Morze Słone	Ilaruzja Góry Żelazne Dorzecze Arewia Płaskowyż Szomemski Kiskuadia Olsenia Właściwa Saszkuigodia Rubania Felża	Morze Płomieni Rabirumubadin Zagórze Harruńskie Korytarz Talonbacki Talonbat Dazag Harim Martwe Ziemie Gydamana	Wyspy Tangijskie Auria Szur Wielkie Góry Niebosiężne Dzikie Ziemie Tarfiy Qabōr Māgdōr Ajkulia Półwysep Pinu	Biały Półksiężyc Haukia Wyspy Iriańskie Region Miteński Wyspy Północne	Wielka Dewia Mała Dewia Wyspy Zachodnie Maria Takta Wyspa Dołgańska Wyspy Południowe Lelegia		Atirai Ma'uri Wyspa Nowocesarska Aroman Archipelag Murski Archipelag Sałatański Ocean Biały Ocean Dewiański Ocean Północny	Kyońskie Obszary Arktyczne	Nuaria Tsiqaxus
		Inne pojęcia: Pierścień Życia Kyonu · Pas Życia