Trzecia Wojna o Saakę

Historia Tangii

Starożytność: prehistoria « Cywilizacja Marajska (1900-2600 « 2600-2900 « 2900-3300), państwa: Pongre · Lausza · Szok Su · Rangersze « Wieki Ciemne «  Średniowiecze: « okres Kaori: [NA][TO][LU][NO][OU][RE][KN][MA][TK][AK][HI][TI] « WWKK «  Nowożytność: « 6911-8843 « Rewolucja Kauczukowa « WS1 8843-8845 « Plan 30-letni « WS2 8877-8891 « 8891-8973 « 9000-9600 « 9600-9564 « WS3 9654-9662 « 9662-9750 « 9750-9867 « Impakt 9867 « ZWN 9867-9900 « WoN 9901-9999 (A) Nowoczesność: Akioka (1"00-1"59) « WNK 1"59-1"64 « Okupacja (1"59 - 1'319) « FTI (10.6k) « FTI (11k)

Część conworldu KYON.
Wojny tangijsko-sechtońskie
Trzecia Wojna o Saakę
ROK 9654 - 9662
Przemieszczenie się sił w regionie
Dane podstawowe
Czas 2 Puronau 9654 - 14 Ra'anau 9662 (8 lat Kyonu - 3,2 lata ziemskie) Miejsce półwysep Pinu; Secht: Saaka, Magnis, Afair; Tangia: Kun Atla, Orumilo, Reitika, tereny przybrzeżne Nomeurai; Buania: Saboat, Kehaseat, tereny przygraniczne; starcia na morzu sechtońskim i na morzu kunatlyjskim Przyczyna {{{przyczyna}}} Wynik Zwycięstwo koalicji tangijsko-buańskiej Siłowe podbicie i aneksja Pinu przez Tangię Spustoszenie w Orumilo, Kun Atla, Saace i Saboacie Masowe zniszczenia w Komi Niepokoje wojenne doprowadziły do gwałtownego spadku akcji i odpływu aktywów zagranicznych z Konfederacji Sechtońskiej, kryzys monetarny Znaczne osłabienie marynarki wojennej Tangii spowodowane znacznymi stratami Wieloletnia utrata znaczenia Sechtu jako makroregionalnego centrum handlu Niepokoje wewnętrzne w Tangii i Sechcie
Strony
Koalicja Cesarstwa Wielkiej Tangii i Związku Plemion Buanii	Konfederacja Sechtu w obronie Państwa Ludzi Pinu
Przywódcy polityczni
Cesarz Tane'ane IV Siyn Ato (szef Rady Wodzów) Król Orumilo Yul-Yoa Katarin III Król Kunatla Yul-Yoa Ata Ka'ema Demagog Atla Tau Re'a'ilo Generalicja Aranu i Takatoa Kehasehanita Tíva Sína Demagogowie Saboaccy	Rada Konfederacji Sechtu na czele z Akadzare III "Żeliwnym" Kharutem Wielki Wódz Ōsralnajatkō I Jednogłowy Dwuręki Prezes Wielkiej Kompanii Zachodniej Harir Baruk Arcykapłan Magar Hassir Demagog Madur Harram Wódz Złamanych Kijów Mamapupu III Wielkie Uszy Wódz Konewek Malavoda I Koślawy Wódz Wielki Brzuch Hodobjuha II Głodny
Dowódcy wojskowi
Naczelny Generał Aranu Yul-Yoa Yakotea Min Mari Wielki Admirał Tane'ane Ka'ema Szef Rady Wojennej Síva Mari Atlameirana Kao-Tau Tama Yul-Yoa Aliheira Luku Fien	Wezyr Wojny Kharud Ma'ar Wódz Yasemubiye II Samobójca† Baszar Maszek Wódz Tākiemulī "Pancerna Pięść" Karik Wódz Kutanoyde II Rozwolny
Straty
Straty wojenne: Ponad 2 000 000 Straty cywilne: 900 000 Suma strat: 2 900 000	Straty wojenne: Ponad 1 500 000 Straty cywilne: 1 250 000 Suma strat: 2 750 000

Trzecia Wojna o Saakę (ay. Ταυ Υρον υ Φυνυ "Wielka Wojna o Las", nsch. ܟܲܬܲܪܪ ܕܲܓ݇ܫ ܬܐܵܢܘ݅ܡܐܲ ܐܔܲܝܡ /kata'rir da'geʃ taː'nuːma a'fajim/ "Ofensywa za Agresję Tangijską", pin. Pulik Maluli /pu'lik ma'luli/ "Czarci Łomot") - konflikt zbrojny rozgrywający się w roku 9654 EK na terenie Kanisji pomiędzy zjednoczonym Cesarstwem Tangii i Związkiem Plemion Bu, a Pinu i Konfederacją Państw Sechtu, zakończona bitewnym remisem i wyczerpaniem sił wszystkich stron, ostatecznie - długofalowo strategiczną, polityczną i gospodarczą porażką Sechtonu. Wojna toczyła się pomiędzy poniższymi stronami.

Koalicja Tangijska	Konfederacja Sechtu i Pinu
Wielka Tangia	Konfederacja Państw Sechtu
Związek Plemion Bu	Kraj Ludzi Pinu

Tło konfliktu

Tło konfliktu rozpoczyna się jeszcze w roku 8720 EK.

Gwarancja niepodległości Pinu

Przed rokiem 8720 EK Pinu nie istniało jako jednolite państwo. Było kontinuum ludów dżungli, wraz z mieszkańcami Dzikich Ziem Kanisji rozdzielających półwysep i Secht. Należy pamiętać, że Secht i Tangia były znacznie osłabione po Pierwszej Wojnie o Saakę, i oba kraje były najeżdżane przez agresywnych autochtonów, którzy mordowali ludność i grabili wszystko, co uznali za cenne. Najazdy były rytualne i dla potrzeby udowodnienia swojej wartości, bardziej niż za potrzebą. Najazdy dotyczyły też Buanii, ale ta jako położona geograficznie bliżej i niecierpiąca z powodu niedawnej wojny szybciej wypracowała skuteczne procedury obronne. W roku 8720 EK plemiona zamieszkujące półwysep Pinu zjednoczył mariaż Wielkiego Wodza Agalasraka IV Jednogłowego z plemienia Biały Ząb z Wielką Kapłanką Suchych Liści Migdalakiripupuni I Dwuręką z plemienia Tępe Włócznie, którzy dzięki handlowi i utworzeniu swojej armii zapanowali w dużej mierze nad plemionami w swoim zasięgu. Ponieważ Pinu groziła inwazja, szczególnie ze strony Tangii, obaj przywódcy z pomocą darów i eskorty tłumaczy doprowadzili do podpisania ugody trójstronnej Pinu-Tangia-Secht, gdzie plemiona z półwyspu Pinu nie najeżdżają ani Tangii, ani Sechtu, a z kolei oba tamte kraje gwarantują Pinu niepodległość z obowiązkiem wypowiedzenia wojny w przypadku złamania porozumienia. Pinusi handlowali intensywnie z oboma krajami, i wzbogaciwszy się, znacznie wzrosła ich populacja.

Najazdy na Buanię i włączenie Buanii do Cesarstwa Tangijskiego

Ponieważ to porozumienie nie dotyczyło Buanii, która była znacznie bliżej geograficznie, i do tego osłabiła się z powodu wojen wewnętrznych pomiędzy swoimi plemionami, to Pinusi zaczęli ją najeżdżać. Choć Pinusi nie zatrzymywali się w kraju, to wyrządzali znacznie szkody i wywoływali popłoch, wywołując migracje. Ponieważ Buańczycy wewnętrznie i tak byli skłóceni o ohuż, pod widmem zagłady i bezradności dojścia do porozumienia zwrócili się do Tangii o włączenie do ich systemu federacyjnego, z obietnicą prawa do misji karajskiej i wyjątkowego handlu. Tangia na to przystała, co oznaczało, że do roku 9509 EK Pinusi najeżdżali Tangię. W roku 9654 EK Tangia była już tak silna, a infrastruktura buańska tak rozwinięta, że najazdy Pinu zostały ograniczone do minimum.

Ostatnie prowokacje pinuskie

Tangia już w roku 9600 prowadziła wewnętrznie intensywne rozmowy nad poradzeniem sobie z najazdami Pinu. Cesarz Tangijski 9600 roku Yul-Yoa Atla Karai zaakceptował sugestię Rady Państwa, aby dwukrotnie podjąć większe wysiłki zanim kraj zdecyduje się na otwarty konflikt zbrojny. Pinu nie było przeciwnikiem dla samej Buanii, nie mówiąc o potędze tangijskiej, ale Secht zdawał się honorować stary pakt i był to kraj, z którym tangijscy decydenci bardzo nie chcieli jeszcze wchodzić w otwartą wojnę. Skonsultowano problem z samymi Sechtończykami, którzy poradzili wybudowanie muru na granicy z Pinu, podobnie jak to kilkaset lat wcześniej zrobił Secht na swojej granicy południowej. Rada Państwa Tangii jednak niedoceniła projektu kosztowo, tak architekturalne wymagania muru, jak i skalę agresji i przebiegłość partyzantki pinuskiej. Mur został zburzony po tym jak Pinusi wysadzili czwarty jego odcinek skradzionym prochem i zabrakło chętnych do obrony projektu po tym, jak śmiertelność strażników zaczęła być za wysoka. Druga próba dotyczyła przekupstwa, ale Pinusi nie byli zainteresowani ani złotem, ani ohużem, a ich najazdy były rytualne i na potrzeby dowartościowania się w oczach innych plemion. Tangijczycy próbowali wysyłać zabójców i destabilizować plemiona, jednak były one zbyt zdecentralizowane i żyjące w zbyt nieprzyjaznym kraju, aby było to skuteczne. Tangia zaniechała działań w 9629, co podjudziło Pinusów do uznania się za "pogromców Tangii" i mordowania tangijczyków za rytualny sport.

Rzeź saboacka

✦ “ΣΑΠΟΑΤΙΝΕ ΤΑΡΑΑΛ” Sapoatine Taraal /'hapoatine 'tara al/ Język ayu   ⌑ Rzeź saboacka

W 9644, większe plemię Tępych Włóczni liczące pięćset wojowników uzbrojonych po zęby przedarło się przez dżunglę i natarło na Saboat, kompletnie zaskakując słabo uzbrojone miasto. Wojownikom obiecano wieczną chwałę i sławę na Pinu za tak śmiały czyn. Pinusi zupełnie ominęli przyzwyczajony do najazdów Kehaseat i zupełnie niewykryci spędzili kilka tygodni w dżungli, i ruszyli od razu na stolicę. Specjalny oddział podsunął skradziony ohuż i alkohol do miejscowego garnizonu, a gdy wojskowi się upili, wszystkich wyrżnięto. Gdy wojownicy o świcie wpadli do miasta, wycinając wpierw w pień strażników, nie było siły zdolnej ich zatrzymać. Latarnia Morska w Saboacie zdołała jeszcze nadać sygnał świetlny pośrednictwem Tangijskiej Sieci Świetlnej "Rangfen" na okręt na morzu. Do wieczora, cesarz Yul-Yoa Alameira I w Luta ni Fari przeczytał:

        "Wasza Wysokość,
Gdzie jest Aranu? Saboat spłynął krwią.
Dzicy ludzie Pinu, żądni śmierci,
mordują twoich poddanych,
hańbią twoje poddane,
bezczeszczą twoje świątynie.
Jak to możliwe, że nikt nie znalazł
tylu wojowników maszerujących przez
twoje terytorium? Śmierć już jest
liczona w setkach, a będzie w tysiącach.
Ludzie uciekają z miasta w dżunglę. Gdzie
wojsko? Dlaczego oddaje pokłon Nora?
Ludzie Pinu drwią z Buanii, nazywają się
pogromcami Wielkiej Tangii,
natychmiast przyślij pomoc, albo Buania upadnie,
a wraz z nią chwała tangijska.
Tak nakazują i Fo'o i Nu.

Saboat był totalnie nieprzygotowany na taki najazd. Buańczycy wpadli w kompletny popłoch, Pinusi wymordowali wtedy w trzy dni około 4500 ludzi, dokonując licznych gwałtów i tortur, w tym na kapłankach lokalnych świątyń karajskich. Na trzeci dzień, zgodnie z planami, wojownicy wycofali się w dżungle, zanim poalarmowane wojsko buańskie zdążyło wejść do miasta, przekazując Tangii przerażające sprawozdanie.

Reakcje

Reakcje na rzeź były następujące:

1. Z 500 wojowników Tępych Włóczni do Pinu wróciło aż 442. Wieść rozniosła się po półwyspie bardzo szybko, a plemię w większości okrzyknięto godnym prowadzenia wszystkich Ludzi Pinu. Wyrzucono z Komi Tangijczyków, zmuszając ich do powrotu na okręty, lub zabijając tych, którzy się sprzeciwiali. Ustnym dekretem kazano przekazać Cesarzowi Alameira I, że Pinu oficjalnie uznaje się za pogromcę Buanii.
2. Buania straciła w sumie 6294 osób, 4500 w ciągu pierwszych trzech dni, pozostali zmarli z poniesionych ran. Najazd uznano za zupełną porażkę dla regionu, szczególnie, że kiedy wojska opuściły Kehaseat, zmierzając pospiesznie do Saboatu, w Saboacie Pinusów już nie było. Obie armie się minęły bez kontaktu. Wśród zabitych byli także Tangijczycy, Sechtończycy, Neszowie i Szurowie.
3. Szur potępił atak i zgłosił gotowość do pomocy w odbudowie Saboatu.
4. Secht oficjalnie wyraził głębokie zaniepokojenie, uznając jednak publicznie, że umowa trójstronna pozostaje ważna, ponieważ była zawarta pomiędzy Pinu a Tangią, kiedy Buania nie należała do Cesarstwa. Zatem pomimo włączenia Buanii do Tangii, Buania musi być wyłączona z paktu. Tak naprawdę, Konfederacja liczyła na długotrwałe osłabienie Cesarstwa partyzantką tangijską wewnątrz Pinu i towarzyszące temu wykrwawianie aktywów.
5. Tangijscy decydenci, z cesarzem Alameira I na czele, wpadli we wściekłość tak z powodu wydarzenia, jak i reakcji pinuskiej i sechtońskiej. W populacji zawrzało, w wielu miastach pojawiły się kontrolowane manifestacje przeciw cesarzowi, który rzekomo doprowadził do upodlenia miana kraju. W odpowiedzi na to, cesarz wziął na siebie całą winę, zrzekł się majątku. Królestwa Orumilo i Rejtiki, Królestwo Kunatla, Królestwo Naratajskie, Akeira, Hiranea i Republika Lutafaryjska wystosowały propozycję, aby stanowisko Tangii wobec Buanii było silniej wyrażone:
   1. Znacznie podniesiono podatki.
   2. Do Buanii skierowano nieproporcjonalną liczbę wojska. Do Saboatu i Kehaseatu skierowano sześćdziesiąt okrętów, desantując do kraju najpierw 50 000 żołnierzy, a potem kolejne 200 000 i wielu specjalistów cywilnych celem odbudowy Saboatu. Sześć nowo opracowanych okrętów - galeonów - skierowano do Kehaseatu celem zapewnienia zaopatrzenia.
   3. Porządny Mur Buański, którego Tangia nie mogła przez dziesięć lat porządnie zbudować, powstał w miesiąc.
   4. Na nowego cesarza wybrano Buańczyka Siyna Tívę, który przyjął imię Tane'ane IV.

Efekt

Secht spodziewał się, że Tangia wysłała jedną czwartą swojej armii do Buanii na pokaz, celem udowodnienia Buańczykom, że od teraz traktują ich poważnie, oraz w celu odbudowy Saboatu. Sami wysłali w tym celu około 10 000 ludzi, głównie specjalistów i ochotników. Tangia tymczasem, na czele z Buańczykiem Tane'ane IV, już planowała oficjalne zerwanie umowy i otwartą wojnę z Pinu, poddając w wątpliwość, żeby Secht po czymś takim interweniował. W miesiącu nunau 9652 szpiedzy sechtońscy donosili o jawnych przygotowaniach do wojny. W puronau 9653, Secht ostrzegł Tangię, że pozostaje gwarantem Pinu, na co uzyskał odpowiedź, że Tangia musi pokazać Buańczykom, że stoi w ich obronie. Konfederacja odebrała to jako potwierdzenie swoich podejrzeń, nie traktując doniesień szpiegów poważnie, w dużej mierze wierząc za mocno w siłę umów międzynarodowych i reputację swojego kraju, a po części obawiając się strachu inwestorów. W tym celu wysłano 150 obserwatorów do ambasady Sechtu w Komi.

Wojna

Za początek wojny uznaje się 2 Puronau 9654, inwazję tangijską na Pinu. Od tej pory, wojna przebiegała w kilku fazach.

Pierwsza faza wojny

Za pierwszą fazę wojny uznaje się cały jej bieg bez udziału Sechtu.