Buania

{{{czasy litera}}}   Prowincja państwa TANGIA.   {{{poziom rozwoju cyfra}}}
Związek Plemion Bu
BUJOTUOÑ
ROK 9509
Flaga kolonialna Buanii
{{{jedna flaga}}}
Buania w Kanisji Buania na Kyonie
Polityka
Stolica	Saboat
Rada Wodzów	?
Ustrój	kolonia wysokiej autonomii
Porządek prawny	{{{porządek prawny}}}
Ustawa zasadnicza	{{{ustawa zasadnicza}}}
Zbiory praw	{{{zbiory praw}}}
Język urzędowy:	{{{języki urzędowe}}}
Początek	{{{pojawienie}}}
Koniec państwa	{{{koniec}}}
Demografia
Ludność (rok 9509 EK)	?
Narodowości	Buańczycy, Tangijczycy
Języki używane:	buański, ayu, rdzenne
Średnia dł. życia	50 lat
Wiara
Religia państwowa	Buae, Karaizm
Religia dominująca	{{{religia dominująca}}}
Typ religii	{{{typ religii}}}
Siła wyższa lub panteon	{{{siła wyższa}}}
Najważniejsze ośrodki kultu	{{{ośrodki kultu}}}
Poziom wolności wyznania	{{{wolność wyznaniowa}}}
Inne religie	rdzenne religie animistyczne
Geografia i natura
Położenie na świecie	Kanisja (Kyon Zachodni)
Powierzchnia	900 087 km²
Stefy klimatyczne	wybrzeża, równiny, dżungle
Gospodarka
Kraje eksportu	{{{eksport do}}}
Towary eksportowe	{{{towary eksportowe}}}
Kraje importu	{{{import z}}}
Towary importowe	{{{towary importowe}}}
System monetarny	{{{system monetarny}}}
Waluta	Hoañ = 64 Ui
Kod waluty	HOA
{{{motto}}}
Ewolucja
◀ {{{przed}}} {{{po}}} ▶

Buania (bu. Busy, ay. ΓΙΟ Yo), oficjalnie Związek Plemion Bu (bu. Bujotuoñ, ay. ΙΝΓΙΟΜΕΥΡΑΤΟΑ Υ ΓΙΟ ΕΛΑΛΥΝ Inyomeuratoa i Yo elalun) — kontynentalna kolonia Tangii położona na południowo-zachodnim wybrzeżu Pangei na planecie Kyon, o bardzo wysokim stopniu niezależności. Znane jest głównie z eksportu ohużu (bu. keha), cennej przyprawy, której uprawy znajdują się tylko w Buanii.

Nazwa

Endonim Bu jest (najpewniej) powiązany ze słowem bú o znaczeniu ‘swój (w opozycji do obcego)’, odnoszącym się zarówno do ludzi jak i przedmiotów.

Nazwy w innych językach

Język	Skrócona nazwa	Pełna nazwa państwa
Ayu	ΕΛΑΛΥΝ ΓΙΟ Elalun Yo	ΙΝΓΙΟΜΕΥΡΑΤΟΑ Υ ΓΙΟ ΕΛΑΛΥΝ Inyomeuratoa i Yo elalun

Historia

Wczesna historia

Wczesne dzieje Buańczyków nie są znane. Oni sami uważają się za rdzenną ludność Buanii. Język buański w świetle obecnej wiedzy nie jest spokrewniony z żadnym innym na Kyonie (poza lokalnymi odmianami niekiedy uznawanymi za odrębne języki). Jeszcze przed kilkoma wiekami Buańczycy byli grupką ludów zbieracko-łowieckich na niskim poziomie cywilizacyjnym pozbawioną organizacji państwowej. W obrębie plemienia obowiązywała demokracja bezpośrednia, dorośli mężczyżni (w kilku plemionach również kobiety) spotykali się na wiecu i dyskutowali o bieżących sprawach. Sczególnym szacunkiem obdarzano osoby starsze - podziwiano ich wiedzę, którą zdobyli w ciągu swojego długiego życia oraz umiejętności, które pozwoliły im przeżyć w niebezpiecznym środowisku. W życiu wczesnych mieszkańców obecnej Buanii ważną rolę odgrywał ohuż (bu. keha, alternatywnie ohúoze - ‘boskie ziele’, przyprawa otrzymywana z ohużowca, rośliny występującej tylko w Buanii. Dawni Buańczycy wierzyli, że została ona podarowana im przez bogów i używali jej w obrzędach religijnych oraz jako dodatek do wielu posiłków (w mniejszych ilościach). Ta pomarańczowa przyprawa do dziś pozostaje symbolem Buanii.

Monarchia elekcyjna

Sytuacja zmieniła się diametralnie wraz ze zjednoczeniem Buanii przez półlegendarnego założyciela państwa, Revu Keona. Pochodził on z jednego z zachodnich plemion żyjącego blisko ziem pinuskich. Dzięki swojej inteligencji i zdolnościom przywódczym udało mu się przekonać wszystkie plemiona Bu, aby stworzyły jedno państwo, gdyż inaczej nie byliby w stanie stawić czoła najeźdźcom, którzy targnęli chcieli by odebrać im ich ziemie. Revu Keon został obwołany pierwszym królem (bu. sa). Tak rozpoczął się trwający x lat okres monarchii elekcyjnej. Przez lata wypracowano następujący sposób wyboru głowy państwa: po śmierci panującego króla najpierw w każdym plemieniu wybierano kandydata, a następnie spośród owych kandydatów Rada Wodzów wskazywała przyszłego monarchę, po czym zostawała rozwiązana. Nową radę stanowili kandydaci na króla, którzy nie zostali wybrani (warto dodać, że na króla mógł kandydować także obecny członek Rady Wodzów, w praktyce działo się tak bardzo często). Do uprawnień monarchy należały m.in. prawo do wypowiedzenia wojny i prawo łaski. Król zwoływał również posiedzenia Rady Wodzów, a także był bezpośrednim zwierzchnikiem trzech największych miast Buanii - Saboatu, Feketaby i Kehaseatu, nazywanych miastami królewskimi (bu. saat). Mimo istnienia zjednoczonego państwa, władza centralna nigdy nie była silna, poszczególne plemiona, a później miasta miały szeroki zakres autonomii w sprawach lokalnych. W każdym mieście i w każdym plemieniu obowiązywało też inne prawa. W czasach pokoju nie było również jednej stałej armii, a jedynie mała armia królewska, a później również prywatne armie najbogatszych kupców, które to nierzadko przewyższały liczebnością królewską.

Przełom tysiącleci

W roku 8978 po ponad trzydziestoletnich rządach umarł król Oru Duok. Za jego życia w Buanii mocno polepszyły się warunki życia, były to czasy wielkiego rozwoju gospodarczego i kulturalnego. Nie jest jednak tajemnicą, że nie była to zasługa władcy, ponieważ mimo że władza królewska nigdy nie była silna, to jeszcze w ostatnich latach król bardzo stracił na znaczeniu i stał się tylko marionetką w rękach wpływowych kupców, którzy wzbogacili się m.in. na handlu ohużem. Paradoksalnie, pomimo rozkwitu miast i wzrostu zamożności społeczeństwa, zawartość królewskiego skarbca wciąż malała.

Na nowego króla wybrany został Siyn Mevu z plemienia Aho. Przepowiadano, że będzie władcą takim jak i jego poprzednicy, jednak te przepowiednie szybko okazały się nietrafione! Nowemu władcy nie wystarczała obecna pozycja w państwie. Pragnął on wzmocnić władzę królewską. W tym celu zarządził wprowadzenie obowiązkowego poboru do wojska (wcześniej zdarzało się to tylko w razie konfliktów zewnętrznych). Brakowało mu jednak pieniędzy, dlatego postanowił podwyższyć podatki. Potrzebował do tego jednak zgody Rady Wodzów, której, pomimo licznych nacisków nie zdołał pozyskać. Zaczął więc potajemnie zapożyczać się u sechtońskich bankierów.

Przez swoje poczynania król stracił poparcie społeczeństwa, w tym większości członków Rady Wodzów. Oliwy do ognia dolały doniesienia o zadłużeniu władcy u Sechtończyków. Pojawiły się głosy domagające się abdykacji Siyna, a nawet całkowitego zniesienia monarchii jako przestarzałego reliktu nie przystającego do współczesnej rzeczywistości. W tej sytuacji sekretarz Rady Wodzów zwołał specjalne zebranie. Zdecydowano na nim o pozbawieniu Mevu tronu i cofnięciu wszystkich jego postanowień (nie była to jednak decyzja jednomyślna). Król nie mógł pogodzić się z zaistniałą sytuacją i wraz z garstką posłusznych mu żołnierzy i sprzyjającymi mu wodzami zorganizował zamach stanu. Wojska królewskie zajęły Saboat, pod ich kontrolą znalazły się również ziemie zajmowane aktualnie przez plemiona Aho, Tían oraz Un sprzyjające Siynowi. W stolicy obalony król wprowadził rządy silnej ręki. Wszyscy bardziej znaczący zwolennicy jego detronizacji zostali uwięzieni albo straceni.

Mieszkańcy ziem leżących poza zwierzchnictwem tyranicznego władcy nie pozostali obojętni wobec wydarzeń w Saboacie. Z Kehaseatu wyruszyła ogromna flota dowodzona przez Fiena Taró, dotychczasowego admirała królewskiej marynarki (dołączyły również okręty należące do kupców). Ohużowi potentaci zdecydowali zjednoczyć swoje armie przeciwko wspólnemu wrogowi. Ogromna większość dotychczasowych wojsk królewskich obróciła się przeciw dawnemu zwierzchnikowi. Dowództwo nad nimi objął Luku Ato, jeden z najbardziej doświadczonych generałów.

Wojna nie trwała długo. Flota Fiena Taró szybko rozgromiła resztki floty królewskiej pod Saboatem, a następnie zajęła miasto. Działo się to jedynie 30 dni po ponownym objęciu władzy przez Siyna Mevu. Kilkanaście następnych dni trwały jeszcze walki w Górach Uńskich. Tak wyglądał był kres krótkich rządów ostatniego buańskiego monarchy. Nowa Rada Wodzów na specjalnym spotkaniu wraz z głównymi dowódcami wojsk skazała Siyna na śmierć. Zadecydowano także o zniesieniu monarchii. Odtąd funkcje głowy państwa kolektywnie sprawuje Rada Wodzów, a reprezentantem kraju na arenie międzynarodowej był jej przewodniczący - urząd przechodzący co roku na innego członka.

Gospodarka

Eksport

• ohuż,
• żywność,
• drewno

Import

• narzędzia,
• technologie,
• żywność,
• ozdoby

Państwa Kyonu w roku wspólnym (główna kategoria)

Ajdynir – Azenia – Ażerimowie – Âng Qo'or – Bolosja – Broci – Buania – Cesarstwo Poitów – Czerachowie – Dynastia Aralezejska – Dżaszir – Dżaugria – Emnaegnir – Erutia – Esmia – Giadur – Harenia – Harrun – Ilirion – Iszaria – Jalżpowie – Kadonia – Kauradowie – Kawelia – Kejren – Kǫl – Kuniecy – Lucja – Merawia – Mitenia – Mokucja – Monarchia Olsów (Olsenia – Surd – Rubania – Szyszenia) – Máktowie/Mugadir – Muria – Nuapaq – Nuaria – Państwo Neszów – Państwo Truskie – Pinu – Piri – Punyszowie – Raľuhhruş – Rikkadan – Sanżenia – Secht – Siedmiomieście¹ – Stojeziory – Sulimaq – Surandral – Północni Barbarzyńcy – Szur – Talonbat² – Tangia – Tarum – Taugrowie – Tjevangono – Unagurowie – Unia Lomarska – Wertynia – Wiraflycy – Wolne Księstwa – Zamb – Związek Bałaszasków – Związek Północny

¹ Siedmiomieście jest podmiotem prawa międzynarodowego równoważnym z państwami. ² Wszystkie miasta-państwa Talonbatu znajdują się de iure pod polityczną hegemonią miasta Tȝinur, jednak de facto każde z nich prowadzi niezależną politykę.