Święta Republika Tangia, Parlamentem Postanowiona lub po prostu Tangia - państwo o ustroju federalno-republikańskim na wyspie Kaori i okolicznych archipelagach w Kanisji (Kyon), o powierzchni 1 014 748 km² i populacji około 292 milionów ludzi, ze stolicą w mieście Kun na północno-wschodnim wybrzeżu. FTI charakteryzuje nietypowy ład społeczno-kulturowo-polityczny przypominający system teokratyczny, ale w którym zamiast wiary w boga/bogów występuje silnie propagowany i obligatoryjny laicki system etyczno-filozoficzno-religijny zwany "Ko'ari".
FTI w roku 11 000 EK jest odpowiednikiem cywilizacyjnym Ziemi w roku 2120, i jest pierwszym projektem w Kyonie przed długo omawianą epoką typu cyberpunk, czyli nieodległej przyszłości, stylistycznie opracowanym w stylu solarpunk. Państwo jest futurystyczne, zurbanizowane, przechodzi swój złoty wiek i mierzy się ze swoimi problemami. Jest zróżnicowane kulturowo, etnicznie, i jest wysoko zaawansowane technologicznie. Posiada zaawansowaną infrastrukturę, jest wysoko zelektryfikowane, z rozwiniętym przemysłem, stanowi hub logistyczny zachodniego Kyonu, jest ważnym centrum finansowym, posiada elektrownie atomowe. Posiada nowoczesną armię, potężną flotę morską i powietrzną, sieć satelitów, i broń atomową. Symbolem Tangii republikańskiej są jakiekolwiek złote wzory na białym tle, symbolizujące dobrobyt wynikający z czystości, często z szafirowymi dodatkami symbolizującymi kaoryjskie (tangijskie) korzenie idei.
1: Hanharai (parlament), 2: Komplex fabryczny Tongami Akala, 3: Giełda w Naratai, 4. Koncert Hang Yomi, 5. Maraton w Reitice, 6. Dzieci tangijskie.
Ciężko jednoznacznie określić sąsiedztwo geograficzne FTI, ponieważ jest to jedyny projekt Kyonu tak daleko wysunięty w przyszłość. Inni twórcy projektu tkwią w XV wieku, nie XXII wieku. Nie wiadomo, co i w jakiej formie inne kraje znajdują się naokoło, co stwarza problemy, ponieważ Kyon w 11 000 roku jest zglobalizowany.
Święta Republika Tangia w roku 11 000 EK i Tangia jako cała przeżywała swój złoty wiek. Korzenie kultury republikańskiej Tangii wywodzą się z frakcji Inyorai z czasów imperialnych, szczególnie tangijskiej wojny domowej. Po zniszczeniu miasta Kun Atla przez meteoryt w 9861 EK, społeczeństwo tkwiące w wysokim napięciu rozpoczęło wtedy wojnę domową, której Inyorai byli ważną częścią, ale zarówno republikanie, jak i imperialiści przegrali wojnę na rzecz komunistów tangijskich, którzy scedowali wszystko poza wyspą Kaori i zaprowadzili u siebie komunizm - państwo Akioka. To państwo, rządzone dyktaturą Kena Akirome, doprowadziło do śmierci milionów ludzi wskutek głodu i represji, po czym kraj został najechany przez Państwo Neszów i w latach 10059 do 10319 EK tkwił pod okupacją (patrz: Wielka Okupacja Kaori), część kraju jest rządzona przez Buanię i Secht. Powolna odbudowa jedności narodu przeciw okupantom i kultura, szczególnie silna wobec idei republikańskich, powoduje, że Secht i Buania oddają Tangii niepodległość, a Neszowie finalnie także wycofali się wskutek swojego głębokiego kryzysu wewnętrznego. Po powstaniu FTI, kraj najpierw zbudował swoją potęgę jako gospodarka - tania siła robocza, odpowiedzialna za masową produkcję tanich przedmiotów na eksport. Z czasem, do 11 000 EK, Tangia przekształciła się z gospodarki industrialnej do w pełni rozwiniętej z nadal potężnym, ale już malejącym sektorem przemysłowym i coraz silniejszym sektorem usługowym, w szczególności teleinformatycznym, i finansowym, w zakresie bankowości.
Następnie, okres potężnej industrializacji młodej Republiki, z tanią siłą roboczą, i powstanie jej potęgi produkcyjno-eksportowej.
Następnie, okres poprawnego przekształcenia w nowoczesną gospodarkę, opartą o sektor usługowy, teleinformatyczny oraz finansowy.
Specyficzna kultura oparta na religijnej moralności bez żadnej deifikacji, scalenie narodowe oraz pokojowe nastawienie Tangijczyków.
Za słabości Republiki wymienia się czasami:
Przeludnienie i problemy związane z megamiastami.
Napływ nieintegrującej się migracji z krajów ubogich i ogarniętych konfliktami.
Pojawiające się rozdziały wewnętrzne, uwidocznione w systemie demokratycznym, polaryzacja szczególnie na tle migracji.
Mimo upływu czasu od okupacji, nadal widoczne są podziały pomiędzy północą i południem, wschodem a zachodem.
Tangię jako projekt prowadzi Canis. Jest jednym z pierwszych państw projektu Kyon. Jest najbardziej rozwiniętym projektem tego autora, nie tylko z uwagi na ilość tekstu i dbałość o szczegóły, ale także na matematyczne podejście do demografii i gospodarki, z zależnością statystyk od siebie. Demografia jest rozbijana "od góry do dołu" na coraz drobniejsze grupy społeczne, do których dopisywane jest wynagrodzenie. Na podstawie tych działań udaje się ustalić wiele szczegółów, które do tej pory przy takich projektach były tylko mglistymi domysłami.
Uwaga:Niniejszy artykuł traktuje o czasach wybiegających daleko w przyszłość od roku 8973 EK. Należy traktować go jako apokryf, a treść jako spekulację.
Nazwa kraju
Pełna oficjalna nazwa kraju to "Święta Republika Tangia" - w języku Ayu: «Φαν Τανγυα Ιτικορηρο»‹Fan Tangua Itikoreiro›, wymowa: /ɸan ˈtʰaŋgwa ˈʔitiˌkʰoɾejɾo/. Czasami stosuje się inne określenie: «Φαν Καορι Ιτικορηρο»‹Fan Kaori Itikoreiro›, wymowa: /ɸan 'kʰa.oɾi ˈʔitiˌkʰoɾejɾo/, czyli "Święta Republika Kaori". Słowo "Tangia" (w języku mahan: «Τανὲμά»‹Tanèmá›/tane˨ma˦/) jest niejasnego pochodzenia. W czasach unitarnych (np. patrz: Tangia w roku wspólnym 8973 EK), spekulowano, że słowo ma związek ze słowem «τανγα»‹tanga›/'tʰaŋga/ oznaczającym "mistrzostwo" albo "władzę" (porównaj ze słowem: «τανυ»‹tanu›, /'tʰanʉ/ "władca", "pan"), ale nawet w tych czasach powszechnie akceptowano pogląd, że jest to znacznie późniejsza interpretacja. Słowo "Tangia" pojawia się pierwszy raz podczas okresu Kaori w ośmiu tekstach lutafaryjskich, gdzie tym określeniem nazywano "ciepłe kraje mórz". Prawdopodobnie przez najstarszą część historii słowo "Tangia" oznaczało po prostu "świat", a potem wyspę samą Kaori. Po przyłączeniu Buanii do unii tangijskiej w roku 9266 EK, wyspę przestano nazywać "Tangią", a nazywano jej synonimem Kaori, tymczasem słowem "Tangia" określano polityczny ustrój podległy cesarzowi.
Słowo "Kaori" («Καορι»‹Kaori›, formalna wymowa: /'kʰa.oɾi/, często: /'cʰœːʉ̆ɾi/, /'cʰyːɾi/) jest starsze i pochodzi prawdopodobnie z jednego z przedtangijskich języków rdzennych dla wyspy, bądź z jakiegoś języka pinuskiego. Pierwotnie, oznaczała krainę dobrobytu z legend ludowych. Wiele państw feudalnych Okresu Królestw Kaoryjskich aspirowało do uznania się za "Kaori". Słowo oznacza też Koronę Kaori («Καορι Νϋι»‹Kaori Nui›/'kʰaoɾi 'nyɥi/), której przypisywano potężną moc magiczną, dającą coś w stylu Mandatu Niebios i o ten przedmiot toczono wtedy krwawe wojny.
Świętą Republikę Tangijską nazywa się czasami innymi określeniami:
«Τηλεα ῡ Λϋα νι Φανγ»‹Teilea yu Lüa ni Fang›/'tʰejɫea ɥy 'ɫʉwa ni ɸaŋ/ - "Kraj Bieli i Złota". Odnosi się do obscenicznie bogatej narodowej stylistyki ornamentów ze złota na czystym białym tle.
«Κυναὶ Χυὰεριὶ Νινατ»‹Kunaì Huàeriì Ninat›/'kʰʉnaj hwə'ʔerij 'ninat/ - "Dobroć Mórz i Ziemi". Określenie propagandowe.
«Πιλό νι Ρανγ»‹Piló ni Rang›/pi'ɫo ni raŋ/ - "Ryż i Światło". Odnosi się do ogromnej produkcji ryżu oraz wszechobecnego sztucznego światła.
«Φαρράλητανὰ Ταυαν»‹Farráleitanà Tawan›/ɸər'raʔ 'ɫejtanə 'tʰawan/ - "Kraj Megamiast". Odnosi się do wielomilionowych, przeludnionych miast.
«Καμπια ῡ Οναραῐ»‹Kampia yu Onaraĭ›/'kʰampʲa ɥy 'ʔonaraj.ji/ - "Naród Rekinów". Jest to samo-obelga, która opisuje tendencję Tangijczyków do waśni i zadawania bratobójczego cierpienia. Bezpośrednio odnosi się do Tangijskiej Wojny Domowej. Na podstawie tych słów, powstała pieśń o tym samym tytule[1], patrz: "Naród Rekinów" (piosenka).
Historycznie, używano też innych określeń:
«Ρανγνὰ Ταυαν»‹Rangnà Tawan›/'raŋgrə 'tʰawan/ - "Świetlisty Kraj". Płazy i niektóre gatunki ryb wytwarzają maź luminescencyjną, która po naświetleniu oddaje światło do 48 godzin. Pokrywano nią zbroje ceremonialne i niektóre okręty.
«Ταυαν ῡ Λουρη»‹Tawan yu lourei›/'tʰawan ɥy 'ɫœːʉ̆ɾej/ - "Kraina Szkła". Tangia w średniowieczu wyspecjalizowała się w optyce, obróbce szkła w celach obserwacyjnych.
Buańczycy nazywają kraj "Tañusy" /taŋusɯ/, gdzie człon "-sy" dotyczy państwa. W Sechcie nazywa się go w nscht.ܬܐܵܢܘ݅Tānū. Ajdynir nazywa Tangię "Tāzhvanir" /ta:ʐvaˈɲir/.
Nazwy w różnych językach
Poniższa tabela przedstawia nazwy Tangii w różnych językach.
język
nazwa państwa
pełna nazwa państwa
nazwa mieszkańca
większe języki ziemskie
Polski
Tangia /'taŋgʲa/
Święta Republika Tangia /'ɕfʲẽnta rɛ'publika 'taŋgʲa/
Tangijczycy /taŋgij't͡ʂɨt͡sɨ/
English
Tangia /'tʰæŋgʲə/
Holy Republic of Tangia /'həʊ̆li ɹʷə'pʰʌblɪk əv 'tʰæŋgʲə/
Tangians /'tʰæŋgʲænz/
Español
Tangia /'tangʲa/
Santa República de Tangia /'santa re'publika de 'tangʲa/
Symbolami narodowymi są flaga, herb, logo, stylistyka narodowa oraz hymn narodowy.
Flaga, herb, logo, stylistyka
Flaga FTI była zaprojektowana w roku 10342 EK. Biel symbolizuje czystość, złoto symbolizuje pomyślność, która z czystości wynika. Granatowy kolor symbolizuje morza i jest tradycyjnym symbolem etnicznych Tangijczyków, podobnie jak symbol księżyca Lykaona. W przeszłości był używany jako symbol jedności narodów tangijskich i symbol misji karajskiej, której celem jest rozprzestrzenienie religii wody na cały świat, w czasach obecnych jest symbolem etnicznym Tangijczyków. Związek wody z naturalnym satelitą jest silny na Ziemi, ale jeszcze silniejszy na Kyonie, ponieważ Lykaon krąży o wiele bliżej swojej planety niż Księżyc. Centralny ornament symbolizuje jedność wyspy Kaori.
Herb Świętej Republiki reprezentuje złoto-biały orzeł, symbolizujący niebo i ziemię, oraz orka, symbolizująca morze i etniczny naród tangijski. Orzeł, symbolizujący jednoczesną sprawiedliwość i siłę, siedzi na plecach orki, która jest wielkim, potężnym stworzeniem bez strachu.
Narodowymi barwami Republiki są biel i złote wzory na nim, czasami z granatowymi akcentami, kształtami lub przedmiotami. Biel symbolizuje prawość i czystość, złoto symbolizuje pomyślność, jaka z tego wynika. Granatowy kolor symbolizuje Tangijczyków i morze. W czasach FTI, bardzo powszechna była stylistyka typu art deco, ale na białym tle - nazywano to «Τανγυανὰ τυπη ῡ λϋα χυὰφανγ»‹Tanguanà tupei yu lüa huàfang›/'tʰaŋgwanə 'tʰʉpej ɥy 'lywa hʷə'faŋ/ "Tangijska obsesja bieli i złota".
Flaga, herb, logo, stylistyka
Flaga Świętej Republiki.
Herb Świętej Republiki.
Powszechnie wykorzystywanym wzorem, ale nie w oficjalnych dokumentach, jest także ten wariant.
Przez część osób, organizacji oraz firm, ale nie przez urzędy, czasami wykorzystywany jest symbol klinowy Tangii. Ten symbol jest stary istniał już podczas powstania Unii Tangijskiej w roku 6911.
Inne popularne symbole Tangii to białe pióro, złota palma, oraz morze.
Tangijski hymn państwowy powstał w roku 10343 EK. Został zaprojektowany przez Arato Naku No‘e, i w odróżnieniu od innych utworów narodowych, nie wywodzi się z żadnych pieśni ludowych. Odcina się wyraźnie od historii i określa, jak ma wyglądać Tangia teraz i w przyszłości.
Tangijska Konstytucja wyróżnia hymny państwowy i narodowy od siebie. Państwowy tyczy się całego państwa i jest opisany wyżej. Hymn narodowy należy konkretnie do narodu tangijskiego i nosi tytuł «Ιραχά, χο'υμνὰι!»‹Irahá, hoʻumnài!› "Bądź cicho, tej nocy!".
"(Refren) Bądź cicho tej nocy, pozwól gwiazdom przemówić, z miłością, do was, do mórz.
Bądź księżycem, o duszo, bądź słońcem, ty, tak ważna, w tangijskiej nocy, w wiośnie umysłu.
(Refren)
Należymy do powietrza, w burzy świateł, bo za Parlamentem mieszkają Tangijczycy."
Slogany
Oficjalnym sloganem jest: «Φερυκακὲν Χυὰχυρανγάν»‹Ferukanèn Huàhurangán›/ˈɸeɾʉkanən hʷəhʉɾaŋˈgan/ "Nasza wolność oraz miłość do ludzi", dosłownie: "nasza wolność i humanitaryzm". Dwa stare slogany są także wykorzystywane:
«Λυτα νι Φαρι, μα‘α χατυα χαρι!»‹Luta ni Fari - ma‘a hatua hari!›/ˈɫʉta ni ˈɸaɾi ˈmaʔa ˈhatʷa ˈhaɾi/ "Luta ni Fari, wpisz mnie do kronik!" - często z wykorzystaniem tangijskiego pisma klinowego: . Najstarszy slogan, pochodzący z początków okresu królestw Kaori. Jego słów nie da się dopasować do języka Ayu, prawdopodobnie było to obcojęzyczne, być może przedtangijskie wyrażenie, które zostało przystosowane do ubogiej fonetyki Ayu i przekształcone przez wieki. Używany był rytmiczny okrzyk bojowy. Znaczenie słów "Luta ni Fari, wpisz mnie do kronik!" zdaje się być dopisane znacznie później, a język oryginalnych słów pozostaje nieznany.
«Χο'υμ! Χο'υμ! Τανγυα χο'υμ!»‹Ho'um! Ho'um! Tangua ho'um!›/'hoʔʉm 'hoʔʉm 'taŋgwa 'hoʔʉm/ "Noc! noc! Tangijska noc!" - okrzyk bojowy przyjęty do 9509 EK podczas karaizm rewolucji sekty i miał oznaczać rozwój ideologii karajskiej w taki sposób, aby była wyznawana przez cały świat, tak, że zawsze nad jakimiś karaistami świeci noc z gwiazdami[2]. Współcześnie odnosi się nie do religii karajskiej, a do typowej państwowej etyki humanitarystycznej Świętej Republiki, ale też do rozprzestrzeniania kultury tangijskiej.
Polityka, wiara i struktura władzy
Najwyższym dokumentem prawnym Świętej Republiki Tangia (FTI) jest jej Konstytucja, zwana też Aturao. Jest to akt o charakterze nie tylko ustrojowym, ale i etycznym – pełni funkcję dokumentu świętego w świeckim rozumieniu. Konstytucja integruje ustrój państwowy z zasadami doktryny Ko’ari, czyniąc z niej centrum zarówno systemu prawnego, jak i filozofii życia obywateli. Choć Tangia nie uznaje żadnych bóstw, posiada system etyczny o randze quasi-religijnej – Ko’ari – który wypełnia miejsce tradycyjnej wiary i stanowi źródło legitymizacji wszystkich władz.
Siedem Kół Zębatych Władzy
Zgodnie z Konstytucją FTI, władza w państwie nie jest skoncentrowana, lecz rozdzielona pomiędzy siedem tzw. Kół Zębatych (Χαρατα Υατολῠν), które mają współpracować jak mechanizm:
Ludzie Dorośli – obywatele posiadający pełnię praw obywatelskich, główni zwierzchnicy państwa.
Hanharai – parlament składający się z Izby Ludu, Izby Znawców i Izby Etyków.
Prezydent – głowa państwa, wybierany przez Ludzi Dorosłych w wyborach powszechnych.
Sądownictwo – obejmujące sądy ogólne, Radę Konstytucji, Straż Demokratyczną i inne trybunały.
Siły Zbrojne – służące wyłącznie obronie konstytucyjnego porządku.
Policja – działająca w ramach cywilnej kontroli i poszanowania praw człowieka.
Transmisja – system niezależnych mediów i informacji, uważany za strażnika świadomości zbiorowej.
Każde z Kół Zębatych musi działać w zgodzie z zasadami Ko’ari i podlega ocenie etycznej. Żadne z nich nie może przejąć pełni władzy ani funkcji pozostałych. Ich równowaga i wzajemne ograniczanie się stanowią podstawę stabilności republiki.
Laicka etyka i świętość państwa
Tangia określa się mianem Świętej Republiki, mimo że nie posiada religii w klasycznym sensie. Świętość ta nie wynika z objawienia, lecz z etyki – państwo jako wspólnota zorganizowana według najwyższych wartości moralnych. Zasady Ko’ari, zapisane w rozdziale 6 Konstytucji, stanowią swoisty „katechizm republikański”. Konstytucja pełni funkcję tekstu świętego: jest recytowana w szkołach, obchodzona w święto Dnia Aturao i umieszczana w gmachach publicznych obok flagi narodowej.
Hierarchia i zależności
Choć Koła Zębate są równe formalnie, niektóre z nich mają przywileje proceduralne. Parlament (Hanharai) ma inicjatywę ustawodawczą, ale jego ustawy mogą zostać zablokowane przez Izbę Etyków lub Radę Konstytucji. Prezydent może zawetować ustawę, lecz jego weto może być przełamane przez ponowne głosowanie Ludzi Dorosłych. Straż Demokratyczna stoi ponad wszystkimi frakcjami politycznymi w sprawach wyborów, a Transmisja może publikować etyczne raporty o działaniach każdej z władz.
Religia a państwo
Państwo jest ściśle laickie – działalność religijna nie jest zakazana, ale musi być całkowicie oddzielona od funkcji publicznych. Żadna religia nie może być finansowana ze środków publicznych ani posiadać przywilejów instytucjonalnych. Władze nie uznają objawień, cudów, ani dogmatów – jedynym obowiązującym źródłem prawdy moralnej jest Ko’ari. Organizacje religijne działają na tych samych zasadach, co stowarzyszenia prywatne.
Podsumowanie
Ustrój Tangii to model solarpunkowego republikanizmu świeckiego, w którym mechaniczna precyzja rozdziału władzy spotyka się z organiczną moralnością społeczną. Etyka nie jest dodatkiem do systemu, lecz jego osią napędową. Konstytucja jako tekst święty, Ko’ari jako żywa etyka i siedem Kół Zębatych jako system sprawowania władzy tworzą razem unikalną strukturę państwową, która łączy funkcjonalność z duchowością świecką.
Konstytucja FTI, czyli "Aturao", powstała w roku 10350 EK dzięki współpracy Ketumari Ha'apo i Yaomai Ta'epy. Pierwowzorem był zbiór ustaw z 10319 EK, jednak kończący się okres przejściowy zarządzania Republiką przez armię i zorganizowanie dla niej wyborów przez marszałka Tuanori Hatu Maku na prezydenta Republiki i konsekwentny wybór Toku Tamari na pierwszego prezydenta w roku 10334 EK podniósł potrzebę stworzenia rdzenia dla ustawodawstwa republikańskiego. Wielu komentatorów politycznych uważało, że większość innych krajów, szczególnie Secht, od stuleci czerpie korzyści z istnienia ustawy zasadniczej. W roku 10341 roku Toku Tamari powołał do istnienia Hanharai, czyli parlament tangijski. Ten przyjął projekt ustawy Ketumari Ha'apo i Yaomai Ta'epy jako Konstytucję w 10350 EK.
Kompletny tekst Konstytucji Republiki w języku polskim jest dostępny (postęp 100%).
Tekst w języku Ayu jest w trakcie przygotowywania (postęp 7,5%).
Konstytucja FTI składa się z 28 rozdziałów:
Preambuła,
Państwo,
Konstytucja i Prawo,
Naród,
Obywatelstwo i Dokumenty,
Ko'ari,
Ludzie Dorośli,
Hanharai,
Prezydent,
Sądownictwo,
Siły Zbrojne,
Policja,
Transmisja
Stany Wyjątkowe,
Państwo na Wygnaniu,
Dyplomacja i Relacje Międzynarodowe,
Gospodarka,
Infrastruktura,
Oświata,
Służba Zdrowia,
Mieszkalnictwo,
Ciąża i Wychowanie,
Osoby Starsze,
Święci,
Mniejszości i Cudzoziemcy,
Badanie Świata i Instytucje Naukowe,
Ochrona Środowiska,
Załączniki.
Konstytucja Tangii, znana także jako Aturao, zyskała z czasem status nie tylko podstawy prawnej, lecz także duchowego fundamentu republiki. Dla wielu obywateli stanowi ona tekst święty w sensie świeckim — wyraz zbiorowej mądrości, etyki Ko’ari i głębokiej odpowiedzialności obywatelskiej. Co ciekawe, wszystkie egzemplarze konstytucji wydawane przez państwo opatrzone są tłoczeniem symbolu siedmiu kół zębatych — reprezentujących współdziałanie władz — i przechowywane są w domach publicznych, bibliotekach i nawet świątyniach jako źródło edukacji obywatelskiej. W 10400 EK ustanowiono coroczne święto Dnia Aturao, obchodzone w miesiącu Neunau, podczas którego uczniowie czytają fragmenty konstytucji na głos w instytucjach publicznych, a najstarsze egzemplarze dokumentu wystawiane są w Hanharai w specjalnej gablocie z wyspy Hiranea.
Ko‘ari: Fundament etyczny Świętej Republiki Tangia
Ko'ari to oficjalna doktryna etyczna Świętej Republiki Tangia (FTI), stanowiąca nie tylko fundament ustroju republikańskiego, lecz także głęboko zakorzeniony system wartości obywatelskich i narodowych. Jest to świecka etyka oparta na rozumie, odpowiedzialności i trosce o wspólnotę, obecna zarówno w Konstytucji (Aturao), jak i w codziennej praktyce obywateli, urzędów oraz instytucji państwowych. Ko'ari nie jest wyłącznie tekstem ideologicznym – to żywy kodeks moralny, przenikający myślenie polityczne, strukturę społeczną i działanie państwa. Znajduje swoje miejsce w szkołach, mediach, sądownictwie, Hanharai, działaniach prezydenta, a nawet w systemie transmisji (tj. mediów).
Geneza i historia Ko'ari
Korzenie Ko'ari sięgają Tangijskiej Wojny Domowej (9901–9999 EK), podczas której frakcja republikańska, znana jako Inyorai, opracowała pierwsze zręby systemu etycznego odróżniającego ją od totalitarnych oraz monarchistycznych rywali. W okresie największego chaosu, siedmioro myślicieli:
Maihano Terepo
Anoa Yamakori
Fana Taukiri
Himi Kureta
Olai Temarua
Neti Hatau
Koama Itua
rozpoczęło formułowanie zbioru zasad opartych na logice, wspólnocie i odpowiedzialności. Ich pisma i przemówienia, znane później jako Listy Świadomości, stanowiły duchową inspirację dla ruchu republikańskiego.
Po zakończeniu wojny, Ko'ari zaczęło się rozprzestrzeniać jako oddolna filozofia życia codziennego, przetrwało represje i zakazy podczas okupacji wyspy Kaori (10059–10319 EK), gdzie funkcjonowało w ukryciu jako forma obywatelskiego oporu. W tamtym czasie uważano, że przestrzeganie zasad Ko'ari jest jednym z nielicznych aktów wolności dostępnych pod okupacją. Po odzyskaniu niepodległości, Ko'ari stało się podstawą jednoczącą społeczeństwo i zostało oficjalnie wpisane do Konstytucji FTI w 10350 EK.
Struktura Ko'ari
Zgodnie z Konstytucją, Ko'ari składa się z jedenastu równorzędnych zasad – tzw. cnót Ko'ari:
Hurangán – humanitaryzm: życie i godność człowieka jako nadrzędna wartość.
Hirane – emergencja: wspólnota jako wartość większa niż suma jednostek.
Hakun – logika: obowiązek jasnego, spójnego i racjonalnego myślenia.
Neika'i – szacunek dla nieszkodliwych tradycji i historii.
Reo'ina – pragmatyzm: skuteczne działanie podporządkowane etyce.
Yakome – regeneracja psychiczna: troska o równowagę wewnętrzną i odpoczynek.
Nitakimaya – psychologia: świadomość emocji, procesów wewnętrznych i relacyjnych.
Hana – obowiązek: aktywna troska o społeczeństwo, instytucje i innych ludzi.
Nerea – odpowiedzialność: gotowość do ponoszenia skutków własnych działań.
Nieoficjalnie, lecz powszechnie uznaje się także dwie zasady pomocnicze:
Tokaré – mądra miłość, świadoma i odpowiedzialna emocjonalność.
Ko'ari w systemie prawnym i państwowym
Władze Tangii są zobowiązane do przestrzegania Ko'ari. Każda ustawa, decyzja rządowa i rozporządzenie musi być zgodne z jego duchem. Szczególną rolę w ochronie Ko'ari pełni Izba Etyków Hanharai oraz Rada Konstytucji, które mają obowiązek odrzucać propozycje praw niezgodne z zasadami etycznymi republiki. Sędziowie oraz urzędnicy państwowi przechodzą regularne szkolenia z zakresu Ko'ari, a ocenianie decyzji publicznych odbywa się również przez pryzmat tych zasad.
Ko'ari w życiu społecznym
Ko'ari nauczane jest w szkołach jako jeden z trzech filarów edukacji podstawowej (obok języka i matematyki), obecne jest także w lokalnych debatach, poradnictwie i funkcjonowaniu wspólnot. W miastach i wsiach działają Domy Ko'ari – publiczne instytucje wsparcia moralnego i mediacji obywatelskiej. Obywatele zachęcani są do „wewnętrznego raportu” – cotygodniowej refleksji nad swoim życiem w świetle zasad Ko'ari.
Frakcje, herezje i schizmy
Jak każdy silny system etyczny, Ko'ari nie uniknęło sporów ideologicznych. Największym zagrożeniem dla jego spójności były tzw. frakcje sztywne (np. Huru Koari) – interpretujące zasady w sposób dogmatyczny, odrzucający kompromis i pragmatyzm. Inne ugrupowania, jak Neoemergentyści, próbowały pozbawić Ko'ari elementu indywidualnej odpowiedzialności, podkreślając wyłącznie wspólnotowość.
Współczesna Święta Republika aktywnie zwalcza herezje Ko'ari, które zagrażają integralności doktryny i podważają jej świecki, republikański charakter. Instytucje takie jak Rada Konstytucji oraz Ministerstwo Transmisji prowadzą rejestry organizacji mogących wypaczać Ko'ari i blokują ich dostęp do instytucji publicznych.
Symbolika i obecność kulturowa
Symbolem są symbole klinowe twarzy i człowieka, symbolizujące ludzkość i humanitaryzm oraz uniwersalność i obowiązkowość Ko'ari dla gatunku ludzkiego. Zazwyczaj przedstawiane są na tarczy bądź w formie uproszczonego symbolu. Pochodzi to od flagi republikańskiej, inyorai, z czasów tangijskiej wojny domowej.
Symbol kolorowy, tj. na tarczy
Uproszczony symbol Ko'ari
Flaga republikańska, z której wywodzi się symbol Ko'ari
Czasami używa się innych symboli. Są to jedenastoramienna gwiazda, siedem zębatych kół, czy spirala harmonii, obecne są na monetach, flagach urzędów, odznakach etyków i w architekturze publicznej. Obchody Dnia Ko'ari, przypadające na trzeci dzień miesiąca Puronau, obejmują wspólne czytanie zasad, debaty, a także publiczne deklaracje etyczne składane przez młodych dorosłych.
Siedmiopodział władzy
Siedmiopodział władzy (siedem kół zębatych kraju) jest określony w Konstytucji i szerzej opisany w poniższych rozdziałach. Są to:
Ludzie Dorośli,
Hanharai (parlament),
Prezydent,
Sądownictwo,
Siły Zbrojne,
Policja,
tzw. "Transmisja", tj. media).
Kilá Koraelŭn – Ludzie Dorośli
✦ «Κιλά Κοραελῠν»/kɪ'ɫaʔ 'kʰoɾa.eɫɯn/ Ayu ⌑ Ludzie Dorośli
Kilá Koraelŭn to centralna instytucja obywatelska w ustroju Świętej Republiki Tangia. Ludzie Dorośli nie są jedynie grupą wyborczą – stanowią jedno z siedmiu Kół Zębatych władzy państwowej i zarazem najwyższy autorytet zbiorowy. To właśnie oni wybierają prezydenta, Hanharai, zarządzają referendum, ratyfikują zmiany Konstytucji i – w razie kryzysu – mogą zwołać nadzwyczajną Konferencję Ocalenia Republiki. Zgodnie z §2.1 Konstytucji FTI, są to „osoby, które mogą wypowiadać się w imieniu wspólnoty państwowej i posiadają prawo do jej współtworzenia”.
Proces dojścia do dorosłości w Tangii nie zależy wyłącznie od wieku biologicznego, lecz jest stopniowy i oparty na kryteriach intelektualnych, obywatelskich i moralnych. Tylko ten, kto przejdzie odpowiednie etapy edukacji oraz refleksji nad sobą i wspólnotą, może uzyskać pełnię praw obywatelskich.
Stopień pierwszy (Kelaya Inar) przysługuje dziecku, które ukończyło 12 lat i zdało egzamin podstawowy. Musi ono wykazać się biegłością w czytaniu i pisaniu, znajomością faktów o swoim regionie i strukturze państwa oraz – zgodnie z kontrowersyjnym §2.2 pkt 3 – „umiejętnością powiedzenia, w co wierzy”. Nie chodzi tu o religię, lecz o świadomą deklarację światopoglądową – może to być Ko’ari, filozofia, sceptycyzm czy etyka osobista. Wymóg ten traktowany jest jako pierwszy akt autorefleksji i moralnego zaangażowania jednostki w życie społeczne.
Stopień drugi (Kelaya Rotu) uzyskuje się po ukończeniu 16 lat oraz zaliczeniu egzaminu z edukacji obywatelskiej. Egzamin obejmuje wiedzę o Konstytucji, Ko’ari, systemie prawnym i siedmiu Kołach Zębatych. Osoba z tym stopniem zyskuje pełną zdolność do czynności prawnych (§2.3): może samodzielnie zawrzeć związek partnerski lub małżeński, pracować, posiadać rachunek bankowy, zawierać umowy i korzystać z ochrony prawnej na równi z dorosłymi.
Stopień trzeci (Kilá Koraelŭn) przyznawany jest automatycznie po ukończeniu 20. roku życia. To właśnie ten status oznacza pełne obywatelstwo i możliwość czynnego uczestnictwa w życiu politycznym: kandydowania do parlamentu, oddawania głosów, udziału w partiach, organach lokalnych i narodowych.
Jednak zapis §2.5 Konstytucji wzbudza wiele interpretacyjnych napięć. Głosi on bowiem, że „osoba staje się dorosła w rozumieniu państwowym z chwilą spełnienia warunków wiekowych, niezależnie od egzaminów, które jest zobowiązana zdać”. Ustawodawca wskazuje więc jednocześnie na wymóg zdania egzaminu oraz jego formalną niekonieczność dla uzyskania statusu dorosłości. W praktyce stworzono kompromis: osoby, które nie zaliczyły egzaminów, ale ukończyły 20. rok życia, wpisywane są jako Ludzie Dorośli ograniczeni (Koraelŭn Paome), którzy mogą głosować, lecz nie mogą kandydować ani wykonywać funkcji publicznych do czasu uzupełnienia braków edukacyjnych.
Status Ludzi Dorosłych jest w Tangii ściśle powiązany z odpowiedzialnością moralną i społeczną. Władza – w tym władza prezydencka, sądownicza i parlamentarna – wywodzi się nie z tytułu, ale z legitymacji nadanej przez Ludzi Dorosłych. Zgodnie z §4.1 i §4.3 Konstytucji, żadne ciało ustawodawcze nie może działać wbrew ich woli, a decyzje Ludzi Dorosłych mogą nadpisywać decyzje Hanharai. Konferencja Ocalenia, przewidziana w §4.5, może zostać zwołana tylko przez Ludzi Dorosłych, jeśli uznają oni, że Republika znajduje się w stanie kryzysu ustrojowego.
Rola Kilá Koraelŭn czyni z Tangii państwo nie elit politycznych, lecz elit obywatelskich – społeczeństwo, w którym odpowiedzialność za wspólnotę zaczyna się od samowiedzy, edukacji i gotowości do działania na rzecz dobra wspólnego.
Prezydent jest najwyższym przedstawicielem państwa w Świętej Republice Tangii, pełniącym deklaratywnie funkcję "sługi narodu" (Rozdział 9 Konstytucji, §9.1) i odpowiedzialnym za spajanie mechanizmów państwa. Jego rola jest kluczowa dla utrzymania równowagi między władzami oraz realizacji zasad Ko'ari.
Zasady wyboru:
Prezydent jest wybierany w wyborach powszechnych, tajnych i obowiązkowych przez Ludzi Dorosłych (obywateli, którzy ukończyli 50 lat i przeszli zasadnicze szkolenie wojskowe) (Rozdział 9, §9.4 i Rozdział 7, §7.1).
Kadencja trwa 5 lat, z możliwością jednokrotnej reelekcji (Rozdział 9, §9.5).
Kandydat musi mieć ukończone 100 lat, a jego kandydaturę może zgłosić partia polityczna (min. 50 000 członków) lub 200 000 obywateli (Rozdział 9, §9.3).
Osoby skazane za przestępstwa polityczne, korupcję lub zdradę nie mogą kandydować (Rozdział 9, §9.3).
Obowiązki oraz uprawnienia:
Reprezentuje państwo na arenie międzynarodowej, ale działa w zgodzie z polityką zagraniczną rządu (Rozdział 9, §9.17).
Ma prawo inicjatywy ustawodawczej w Hanharai (parlamencie) oraz wetowania ustaw, które może zostać odrzucone przez 4/5 głosów parlamentu (Rozdział 9, §9.11-9.12).
Powołuje i odwołuje najwyższych dowódców Sił Zbrojnych i Policji, z zastrzeżeniem prawa sprzeciwu tych instytucji w czasie pokoju (Rozdział 9, §9.13-9.15).
Ogłasza stany wyjątkowe, w tym stan wojny na wniosek Sił Zbrojnych (Rozdział 9, §9.20 i Rozdział 14, §14.11).
Nadaje ordery i nagrody (Rozdział 9, §9.18), ogłasza spis powszechny (Rozdział 9, §9.19) oraz zarządza budżetem państwa (bez prawa weta wobec ustaw budżetowych) (Rozdział 17, §17.7).
Ograniczenia i odpowiedzialność:
Prezydent podlega kontroli Rady Nadzoru Sług (Trybunału Stanu) i może być odwołany przez 4/5 głosów Hanharai po pozytywnej opinii sądu (Rozdział 9, §9.10 i Rozdział 10, §10.21).
Jest objęty immunitetem; zatrzymanie wymaga zgody Rady Nadzoru Sług (Rozdział 9, §9.21).
Nie może należeć do partii politycznej ani zajmować innych stanowisk państwowych podczas kadencji (Rozdział 9, §9.3).
Komunikacja z narodem:
Ma prawo do własnego kanału telewizyjnego, radiowego i portalu internetowego (Rozdział 9, §9.16).
Może wygłaszać Orędzia – oficjalne przemówienia do narodu, nadawane z umiarkowaną częstotliwością (Rozdział 9, §9.16).
Stanowisko w czasie kryzysu:
W przypadku tzw. Arekuarua (wojny domowej z udziałem Sił Zbrojnych jako wroga) lub okupacji, Prezydent może przekształcić się w część Władz Państwa na Wygnaniu (Rozdział 15, §15.1-15.3).
Ciekawostki:
Prezydent Tangii jest jednym z nielicznych urzędników, którzy mogą uczestniczyć w Radzie Transmisji, zachowując równy status z mediami (Rozdział 9, §9.16).
Jego decyzje są często poddawane ocenie moralnej przez Izbę Etyków, co odzwierciedla znaczenie Ko'ari w życiu publicznym (Rozdział 6, §6.1).
Hanharai to parlament Świętej Republiki Tangia (FTI), stanowiący jedno z siedmiu głównych kół zębatych władzy w państwie, obok Ludzi Dorosłych, Prezydenta, Sądownictwa, Sił Zbrojnych, Policji i Transmisji. Jego zasadniczą funkcją jest stanowienie prawa oraz demokratyczna kontrola nad organami wykonawczymi. Hanharai działa w zgodzie z wartościami Ko’ari oraz na podstawie Konstytucji Tangii, której przestrzeganie jest jego obowiązkiem nadrzędnym.
Hanharai tworzą trzy izby: Izba Ludu, Izba Znawców oraz Izba Etyków. Izba Ludu to reprezentacja obywateli, w której zasiada 2 konsulów na każdy milion obywateli, z minimalną liczbą 150 i maksymalnie 1500. Izba ta posiada prawo inicjatywy ustawodawczej i stanowi centrum debaty politycznej. Izba Znawców składa się ze 100 senatorów – ekspertów posiadających wiedzę i doświadczenie w różnych dziedzinach funkcjonowania państwa. Ich zadaniem jest analizowanie ustaw i ostrzeganie przed potencjalnymi błędami lub niezgodnością z prawem. Izba Etyków liczy 50 członków – etyków, którzy oceniają proponowane ustawy z punktu widzenia moralnego i społecznego. Są oni najstarsi i najbardziej doświadczeni spośród polityków, a ich kandydatura wymaga rekomendacji środowisk akademickich.
Każda izba wybiera Spikera – osobę bezstronną, kompetentną w prawie, która kieruje pracami izby, ale nie uczestniczy w głosowaniach ani debatach merytorycznych. Kandydaci do każdej z izb muszą spełniać kryteria wiekowe (odpowiednio 50, 80 i 110 lat) oraz wykazywać się czystością prawną i moralną. Tylko członkowie partii politycznych mogą kandydować do Izby Ludu; kandydatura do pozostałych izb nie wymaga przynależności partyjnej, lecz wymaga doświadczenia i opinii środowisk zawodowych.
Proces legislacyjny rozpoczyna się w Izbie Ludu. Ustawy po pierwszym i drugim czytaniu są głosowane i, jeśli uzyskają większość głosów, trafiają do Izby Znawców i Izby Etyków, które mają 8 dni na przygotowanie opinii i zgłoszenie ewentualnych zastrzeżeń. Obie izby mogą sprzeciwić się ustawie, co skutkuje jej powrotem do Izby Ludu. Jeśli jednak sprzeciw zostanie odrzucony, ustawa trafia do Prezydenta, który może ją podpisać lub zawetować. W ten sposób zachowany jest mechanizm wzajemnej kontroli władzy ustawodawczej, wykonawczej i prezydenckiej.
Wybory do Hanharai odbywają się co 8 lat. Są one obowiązkowe, tajne i powszechne. Każdy Ludź Dorosły ma prawo do trzech głosów: na konsula, senatora i etyka. Nieusprawiedliwione nieuczestniczenie w wyborach stanowi poważne wykroczenie i podlega karze grzywny. Nad prawidłowością głosowania czuwa Straż Demokratyczna, a proces wyborczy jest uregulowany szczegółowym harmonogramem, obejmującym m.in. kampanię, ciszę wyborczą oraz terminowe ogłoszenie wyników.
Partia polityczna w Tangii ma pełne prawo funkcjonowania, o ile nie promuje ustrojów totalitarnych, monarchizmu ani systemu Akioka. Partie mogą działać w modelu prezesowskim lub kolektywnym (radnym). Ich finansowanie jest jawne i może pochodzić z darowizn, składek członkowskich oraz budżetu państwa.
Hanharai powołuje rząd (Ka’ura), z premierem na czele, wyłanianym przez partię z największą liczbą konsulów. Ministrowie są odpowiedzialni przed Hanharai i mogą być przez niego odwołani. Hanharai ma obowiązek wyznaczać także tzw. Konsuli Lustra – przedstawicieli opozycji, którzy pełnią funkcje kontrolne wobec ministrów rządu.
Siedziba Hanharai znajduje się w centrum największej koncentracji ludności na wyspie Kaori. Dodatkowo parlament posiada dwie zapasowe siedziby, oddalone i w pełni przygotowane do pracy w sytuacjach kryzysowych, takich jak wojna czy katastrofa naturalna. Hanharai posiada także własne, niezależne systemy komunikacji, niezwiązane z armią, zapewniające ciągłość działania nawet w przypadku zagrożenia arekuarua – potencjalnego przewrotu wojskowego.
Hanharai stanowi serce systemu demokratycznego w Tangii i jego istnienie jest gwarantem suwerenności Ludzi Dorosłych, którzy jako jedyni posiadają pełnię praw obywatelskich i wybierają skład parlamentu oraz Prezydenta.
Ostatnie wyniki wyborów do Hanharai ważne dla tego artykułu odbyły się w roku 11 006 EK. Zgodnie z zapisami Konstytucji:
§ 8.3: "Izba Ludu składa się z 2 przedstawicieli zwanych konsulami na każdy 1 000 000 obywateli państwa (...), lecz nie mniej niż 150 i nie więcej niż 1500 konsuli."
§ 8.4: "Izba Znawców składa się ze 100 przedstawicieli zwanych senatorami."
§ 8.4: "Izba Etyków składa się z 50 przedstawicieli zwanych etykami."
Ponieważ w Tangii w roku 11 006 EK było 292 239 264 osób, kalkulacja 292 239 264/1 000 000 daje wynik 292,24 * 2 = 584,48, co oznacza, że Izbie Ludu przysługuje 584 konsuli. Liczba ta mieści się w dozwolonym zakresie przewidzianym przez Konstytucję, od 150 do 1500. Oczywiście, Izba Znawców składa się nadal ze 100 senatorów, a Izba Etyków z 50 etyków.
Sądownictwo w Świętej Republice stanowi jedną z siedmiu głównych władz państwowych i funkcjonuje jako władza niezależna od parlamentu, rządu i prezydenta. Gwarantuje obywatelom sprawiedliwy proces, ochronę przed nadużyciami państwa oraz niezależność sędziów. Jest to struktura wielopoziomowa, zróżnicowana i podporządkowana zasadom Ko’ari.
Sądy dzielą się na trzy typy: sądy ogólne, trybunały specjalistyczne oraz rady konstytucyjne. Sądy ogólne rozpatrują większość spraw cywilnych i karnych i działają w trzech instancjach: Sąd Amau (pierwszej instancji), Sąd Tonno’o (drugiej instancji) oraz Sąd Najwyższy (trzeciej i ostatecznej instancji). Wymiar sprawiedliwości opiera się na zasadzie domniemania niewinności, równości stron, jawności procesu oraz prawie do obrony z udziałem adwokata. Sędziowie są nieusuwalni, bezpartyjni i niezależni, a proces sądowy nie może się toczyć bez obecności obrońcy oskarżonego.
Trybunały specjalistyczne obejmują cztery odrębne jednostki:
Rada Konstytucji – organ orzekający o zgodności ustaw, umów i działań władz z Konstytucją. Jej decyzje są ostateczne. Składa się z 20 sędziów powoływanych przez Hanharai na 14 lat, mogących być wybranymi tylko raz ponownie. Tylko Rada może uchylić własne orzeczenie.
Rada Nadzoru Sług – rozpatruje odpowiedzialność najwyższych urzędników państwowych (z immunitetem) i dzieli się na Sąd Sług Szczególnych (dla osób z listy §2.7 Konstytucji) oraz Sąd Sług Ogólnych (dla pozostałych polityków). Jej decyzje są wiążące i opierają się na opinii Rady Konstytucji w sprawach konstytucyjnych.
Straż Demokratyczna – trybunał wyborczy odpowiedzialny za nadzór nad legalnością wyborów. Może stwierdzać ich nieważność i zarządzać powtórki głosowania. Posiada własną kadrę urzędniczą oraz prawo akredytacji lokali wyborczych.
Sąd Wojenny – sąd przeznaczony do orzekania w sprawach żołnierzy, którego sędziowie nie mogą mieć doświadczenia służby wojskowej poza szkoleniem podstawowym. Kadencja sędziego trwa 14 lat. Orzeczenia tego sądu mogą być zaskarżone wyłącznie do Rady Konstytucji, i to tylko raz.
Zasady prowadzenia spraw sądowych opierają się na głębokim szacunku dla praw człowieka: zakazane są tortury, wymuszenia zeznań oraz podsłuchiwanie rozmów oskarżonego z adwokatem. Państwo nie ma prawa zmuszać adwokata do ujawniania treści takich rozmów. Koszty obrony ponosi oskarżyciel w przypadku przegranej sprawy.
Integralną częścią sądownictwa są także dwa Biura Antykorupcyjne:
Biuro Antykorupcyjne do Spraw Sądów – bada przypadki korupcji w sądownictwie.
Biuro Antykorupcyjne Państwa – zajmuje się całą resztą instytucji publicznych oraz przypadkami korupcji o znaczeniu międzynarodowym.
Oba biura są kierowane przez niezależne Rady i mają osobnych Zwierzchników, którzy odpowiadają przed Hanharai, Transmisją i Ludźmi Dorosłymi. Państwo dopuszcza zgłoszenia anonimowe, a donosy objęte są tajemnicą wobec osób oskarżonych.
Sądownictwo Tangii odgrywa rolę strażnika praworządności i balansu sił. Działa w duchu Ko’ari i traktuje każdą sprawę jako sprawę moralną, wymagającą sprawiedliwości, przejrzystości i głębokiego szacunku dla osoby ludzkiej.
Siły zbrojne FTI
✦ «Ιτικορηροὶ Ταυ Μηνγάνᾰτ» ‹Itikoreiroì Tau Meingánăt› /ˌʔitiˈkʰoɾeɪ̆roɪ̆ tʰœːʉ̆ mʲɪŋ'ganət/ Ayu ⌑ Wielka Siła Republiki
Tangia wychodzi z obcej okupacji poraniona, uboga i zagubiona, ale z silnym pragnieniem budowy nowego świata. Sojusz Humanitaryzmu (31%) zwycięża jako głos łagodności, współczucia i odbudowy wspólnoty wśród ruin. Partia Wschodzącej Przyszłości (26%) przyciąga ludzi wizją samowystarczalności, ziemi i pracy u podstaw, ale jeszcze nie dominuje. Ruch Ścieżek Obywatelskich (18%) podkreśla potrzebę ustanowienia silnych fundamentów prawnych, porządku i przejrzystych struktur. Front Rezonansowy i konserwatyści są zbyt ekstremalni lub przestarzali, by przekonać zmęczone społeczeństwo. To czas nadziei, w którym zwycięża najłagodniejsza wizja przyszłości.
Sojusz Humanitaryzmu (34%) umacnia swoją pozycję jako gwarant spokoju, wsparcia socjalnego i współczucia – dokładnie tego, czego potrzebuje zniszczony naród. Tangijczycy czują, że nadal trzeba leczyć rany, a nie eksperymentować. Partia Wschodzącej Przyszłości (25%) trzyma się mocno, ale ich wizja pracy i produktywności nie porusza tak serc jak empatia humanitarystów. Ruch Ścieżek Obywatelskich (16%) traci, bo prawo i instytucje są dla ludzi wciąż czymś dalekim. Spiralni i konserwatyści pozostają marginalni – jeszcze nie nadszedł czas ideologii ani porządku. Tangia jeszcze nie patrzy w przyszłość – dopiero uczy się oddychać.
Między rokiem 10342 a 10350 EK Tangię dotknął kryzys dostaw podstawowych surowców: infrastruktura była zbyt słaba, by utrzymać równy dostęp do wody, energii i żywności. Gdy na prowincji pojawiły się kolejki i braki, Sojusz Humanitaryzmu zaczął być postrzegany jako nieskuteczny i zbyt łagodny. Społeczeństwo domagało się bardziej zdecydowanej opieki – i tak narodziła się Nowa Tangijska Emergencja (30%), która przejęła elektorat humanitarny, ale z ostrzejszym tonem i silniejszym dążeniem do zarządzania kryzysowego. Ludowy Front Dobrobytu (26%) wzmocnił się jako opcja dla klas pracujących, ale nie przebił emocjonalnego przekazu Emergencji. Blok Dyrektyw i Kontinuum Obywatelskie powoli zyskują na nieufności wobec chaosu. To pierwsze wybory, gdzie narracja zmienia się z "nadziei" na "ratunek".
Nowa Tangijska Emergencja (34%) umacnia swoje przywództwo jako partia porządku i reakcji, sprawnie zarządzająca powojennym chaosem i infrastrukturą. Społeczeństwo, wciąż kruche i zmęczone, nagradza sprawczość, nawet jeśli kosztem jest ograniczenie pluralizmu i uproszczenie przekazu. Ludowy Front Dobrobytu (28%) rośnie jako wiarygodna opozycja klas niższych, ale nie przekracza Emergencji, która lepiej zarządza emocjami. Blok Dyrektyw (16%) próbuje zaproponować poważną reformę prawną, lecz ich język jest zbyt suchy dla społeczeństwa, które nadal myśli sercem. To czas silnego państwa, uproszczonych odpowiedzi i zarządzanej stabilizacji – Tangia nie ufa już mglistym marzeniom, tylko tym, którzy "coś robią".
Po latach kryzysowego zarządzania i twardej administracji, społeczeństwo zaczyna patrzeć na przyszłość z innego kąta – w centrum uwagi staje zwykły człowiek. Ludowy Front Dobrobytu (32%) wygrywa wybory, obiecując wyższe płace, reformę pracy i inwestycje w lokalną produkcję, które dają nadzieję nie elitom, lecz robotnikom i rolnikom. Nowa Tangijska Emergencja (29%) traci nie dlatego, że zawiodła, ale dlatego, że jej czas minął – Tangia chce już czegoś więcej niż samej stabilności. Blok Dyrektyw (17%) stopniowo zdobywa poparcie tych, którzy wierzą, że bez nowego ładu prawnego państwo ugrzęźnie. W tle – powolna odbudowa klas średnich i początek polityki jako sporu o dobrobyt, a nie przetrwanie.
Ludowy Front Dobrobytu (34%) umacnia swoją dominację jako partia, która nie tylko obiecała pracę i chleb, ale też zaczęła faktycznie poprawiać warunki życia w prowincjach i przedmieściach. Ludzie czują, że państwo wróciło do nich, nie jako opiekun czy zarządca, lecz jako partner codzienności. Nowa Tangijska Emergencja (27%) stopniowo się marginalizuje – ich narracja oparta na reagowaniu na kryzys traci siłę w epoce rosnących aspiracji. Blok Dyrektyw (18%) zyskuje wśród warstw bardziej wykształconych i klasy urzędniczej, postulując systematyzację praw i nowoczesną strukturę instytucji. Tangia po raz pierwszy od odzyskania wolności nie boi się jutra – zaczyna planować je świadomie.
Po latach społecznego entuzjazmu i rozbudzonych oczekiwań, Blok Dyrektyw (31%) przejmuje władzę, przekonując wyborców, że bez nowoczesnego prawa, transparentnych instytucji i systemowego ładu – wszystko runie. Ludowy Front Dobrobytu (26%) ponosi konsekwencje rosnącego deficytu i zbyt optymistycznych obietnic – ludzie chcą teraz zarządzania, nie wizji. Nowa Tangijska Emergencja (21%) powraca nieco jako przypomnienie o wrażliwości społecznej, ale ich czas jako lidera już przeminął. Kontinuum Obywatelskie i Spirala Kulturowa (łącznie 18%) pełnią rolę niszowych głosów – jedni wołają o tradycję, drudzy o duchowość, ale to technokracja i modernizacja stają się nowym językiem polityki. Tangia wchodzi w okres racjonalizacji i instytucjonalnej odbudowy.
Blok Dyrektyw (33%) konsoliduje władzę jako silna, uporządkowana siła modernizacji, która wprowadza nowe kodeksy, standaryzuje urzędy i tworzy ramy dla sprawnie działającego państwa. Ich język może być chłodny, ale działa – społeczeństwo szanuje skuteczność i przewidywalność. Ludowy Front Dobrobytu (25%) traci na nieumiejętności dopasowania się do nowej technokratycznej epoki, a Emergencja (21%) staje się cieniem samej siebie, przywołując już tylko nostalgię po czasach kryzysowej jedności. Spirala Kulturowa (10%) zaskakująco rośnie, przyciągając młodsze grupy narracją o kulturze, symbolice i duchowym odrodzeniu. Mimo to, centrum ciężkości Tangii przesunęło się – od emocji ku strukturze.
Po latach dominacji pragmatyzmu i technokracji, wyborcy zwracają się ku emocjom, symbolice i duchowości – Spirala Kulturowa (28%) wygrywa wybory jako partia nowej wyobraźni. Ich przekaz – o potrzebie odnowienia tożsamości, wartości i sensu życia – trafia szczególnie do młodszych i artystów, zmęczonych nudą legalizmu. Blok Dyrektyw (25%) nie potrafi przekonać do siebie poza klasą średnią i urzędniczą, a Ludowy Front Dobrobytu (21%) boryka się z oskarżeniami o nieefektywność. Nowa Tangijska Emergencja (12%) staje się reliktem przeszłości. Tangia po raz pierwszy w historii głosuje nie na program, ale na wizję sensu – i to zmienia krajobraz polityczny.
Spirala Kulturowa (31%) utrzymuje dominację jako głos wrażliwości, duchowości i odnowy symbolicznej, obiecując nowy paradygmat społeczny oparty na kulturze, edukacji i wspólnocie emocjonalnej. Ale wyborcy zaczynają też szukać nowej równowagi: Ziemia i Niebo Ko'ari (20%) pojawiają się po raz pierwszy jako technokratyczna, ale głęboko etyczna siła, łącząca pragmatyzm z moralnym ładem – i budzą ogromne zainteresowanie. Ludowy Front Dobrobytu (25%) nadal trzyma się mocno dzięki zakorzenieniu w lokalnych strukturach i lojalności społecznej. Blok Dyrektyw (11%) i Kontinuum Obywatelskie (8%) słabną, niezrozumiałe już dla pokolenia wychowanego na ideach, a nie procedurach. Tangia staje na progu rewolucji intelektualno-moralnej – nie tej krzykliwej, lecz wyciszonej, głęboko transformującej.
Polityka będzie duchowo-etatystyczna, scentralizowana i moralizatorska, z ograniczoną tolerancją dla radykalnych eksperymentów i pluralizmu poznawczego.
Rozpoczyna się Epoka Polaryzacji, ale jeszcze w jej pierwszej fazie – zdominowanej przez wysokie morale, porządek i konsolidację.
Po ośmiu latach rządów etatystyczno-etycznej koalicji, społeczeństwo Tangii odsunęło "Ziemię i Niebo Ko'ari" od dominacji, zmęczone jej doktrynalnym tonem. Niespodziewanie pierwsze miejsce zdobył debiutujący Mandat Harmonistów, partia umiarkowana i pragmatyczna, która skanalizowała frustrację społeczną. "Nowy Ruch Spiralny" utrzymał silną pozycję, korzystając z poparcia buntowniczej młodzieży. "Przyszłość Postludzka" pozostała niszową siłą elit, a "[[Zjednoczona Wspólnota Ko'ari]]" nie przekroczyła progu wpływu. Polityka na nadchodzącą kadencję zapowiada się jako koalicja centryzmu, technokratyzmu i miękkiej regeneracji po okresie moralnego rygoru.
Polaryzacja społeczna nasiliła się — wybory zdominowały dwie silne siły: Ziemia i Niebo Ko'ari (odbudowujące swój autorytet) oraz Nowy Ruch Spiralny (rosnący dzięki buntowi pokoleniowemu i populistycznej energii). Mandat Harmonistów stracił część zaufania, oskarżany o bezideowość i kunktatorstwo w poprzedniej koalicji. "Przyszłość Postludzka" nie zyskała impetu, a mniejsze partie zostały zmarginalizowane. Zbliżone siły głównych bloków mogą zapowiadać trudną walkę o rząd i dalszą radykalizację debaty publicznej.
Społeczeństwo Tangii popadło w głęboką polaryzację — scena polityczna została praktycznie zdominowana przez dwa przeciwstawne obozy: Ziemia i Niebo Ko'ari (38%) oraz Nowy Ruch Spiralny (37%). Pozostałe partie zostały niemal zmiecione z areny — Mandat Harmonistów utracił wiarygodność, a posthumanistyczna alternatywa nie przebiła się poza marginalia. Wybory miały emocjonalny, niemal plebiscytowy charakter. Powstała nowa linia frontu ideologicznego, a sam proces tworzenia rządu może doprowadzić do ostrego kryzysu instytucjonalnego.
Po latach dominacji ko'arystycznego porządku, Nowy Ruch Spiralny zdobył pierwsze miejsce (40%) i stanie przed próbą przekształcenia swojego spirytualistycznego buntu w realne rządzenie. Ziemia i Niebo Ko'ari (34%) zachowuje silną pozycję, ale po raz pierwszy znalazło się w defensywie, oskarżane o degenerację etycznego projektu. Reszta sceny politycznej została zmarginalizowana, z [[Mandat Harmonistów|Mandatem Harmonistów]] niemal nieobecnym. Spiralni mogą próbować stworzyć rząd oparty na emocji, decentralizacji i ideowej rewolcie — ale grozi im chaos i niestabilność. Nad Hanharai zbierają się burzowe chmury.
Nowy Ruch Spiralny utrzymał pozycję lidera (36%), lecz tym razem Ziemia i Niebo Ko'ari (32%) nieco odbudowało morale i struktury. Nastroje społeczne pozostają spolaryzowane, ale zaczyna się widoczny wzrost zainteresowania trzecią drogą — zarówno Mandat Harmonistów, jak i Przyszłość Postludzka odnotowały poprawę. Spiralni zaczynają odczuwać ciężar odpowiedzialności rządzenia, a ich decentralistyczny styl ściera się z rzeczywistością administracyjną. Wzmacnia się napięcie między rewolucyjnym tonem a instytucjonalnym oporem.
Ziemia i Niebo Ko'ari odzyskało pozycję lidera (37%) i ponownie wysunęło się na czoło etyczno-instytucjonalnej ofensywy, próbując zahamować spiralne rozchwianie państwa. Nowy Ruch Spiralny (34%) pozostał blisko i nie stracił energii, ale jego rządy wywołały zmęczenie chaosem decyzyjnym i fragmentacją. Duopol trwa – inne partie mają trudności z przebiciem się ponad drugorzędną rolę, choć Przyszłość Postludzka i Mandat Harmonistów wciąż liczą na szansę w przyszłości. Państwo funkcjonuje w cyklach: kolejne wybory przynoszą zmianę kierownictwa, lecz nie zmieniają osi konfliktu.
Wybory z 10470 EK potwierdziły stabilizację dwubiegunowego systemu: po raz kolejny zwyciężył Nowy Ruch Spiralny (36%), choć Ziemia i Niebo Ko'ari (33%) nie oddaje pola. Pozostałe partie utrzymały się w drugorzędnych rolach, bez zdolności przełamania duopolu. Społeczeństwo zaakceptowało rytm naprzemiennych rządów, choć cena za tę stabilność to ciągła polaryzacja i blokada reform strukturalnych. W tej fazie Ery 3 — polityka to już nie zmiana, lecz konflikt dwóch dominujących wizji.
Ziemia i Niebo Ko'ari powraca na szczyt z wynikiem 38%, kontynuując naprzemienną dominację z Nowym Ruchem Spiralnym (35%). Partie spoza duopolu — jak Mandat HarmonistówiPrzyszłość Postludzka — nie odzyskały znaczenia i pozostały na marginesie. Duopol przekształcił się w polityczne ciążenie: żadna nowa wizja nie potrafi przekroczyć progu masowego zaangażowania. W Hanharai trwa era stagnacyjnego konfliktu — z silnymi ośrodkami, ale brakiem przełomów.
Choć Ziemia i Niebo Ko'ari utrzymało prowadzenie (36%), to tym razem Przyszłość Postludzka wyraźnie się wzmocniła (14%) — zdobywając poparcie nowoczesnych elit i mieszkańców miast zmęczonych ideologicznym sporem. Spiralni (30%) zawarli z nimi nieformalną koalicję, tworząc blok progresywnej decentralizacji i innowacji. Choć nie przejęli władzy, zyskali większość moralną wśród młodszych pokoleń. Zaczyna się nowy podział — nie tylko etyczny i hierarchiczny, ale też pokoleniowy i poznawczy.
Po serii poważnych skandali związanych z etyką badań i konfliktami interesów, Przyszłość Postludzka straciła wiarygodność i gwałtownie spadła do 7%. Liderem ponownie została Ziemia i Niebo Ko'ari (39%), odzyskując przewagę moralną i wyborczą. Nowy Ruch Spiralny (32%) zachował siłę, ale jego partner w progresywnym bloku osłabił całą formację. Nastroje społeczne zwróciły się ku powrotowi do bardziej uporządkowanego, konserwatywno-duchowego modelu. Duopol trwa – ale spirala nadziei po stronie alternatywy wyraźnie pękła.
Nową siłą stał się Sojusz Technokratyczny (28%), który odciął się od symbolicznych i emocjonalnych konfliktów, odmawiając współpracy z dotychczasowym duopolem. Nowy Ruch Spiralny (26%) i Ziemia i Niebo Ko'ari (24%) po raz pierwszy nie kontrolują razem większości – co symbolicznie kończy epokę ich dominacji. Przyszłość Postludzka wypada z parlamentu, a jej elektorat rozpłynął się między reformatorów i abstynentów. Koalicje są trudne, niestabilne, a kraj wchodzi w okres ideowego przetasowania.
W nową erę Tangia wchodzi z wyraźnym liderem: Sojusz Technokratyczny osiąga 36%, zdobywając uznanie dzięki skuteczności, chłodnemu pragmatyzmowi i antyemocjonalnej retoryce. Nowy Ruch Spiralny (21%) i Ziemia i Niebo Ko'ari (20%) spadają na pozycje sił historycznych, osłabionych wewnętrznymi podziałami i zmęczeniem społecznym. Mandat Harmonistów (10%) zyskuje drugą młodość jako opcja kompromisu. Nowe elity technokratyczne wchodzą do Hanharai z zamiarem przebudowy struktur, a nie dusz. Era 3 zaczyna się nie jako rewolucja, ale jako operacja inżynierii ustrojowej.
Sojusz Technokratyczny, który jeszcze osiem lat wcześniej dominował scenę, poniósł porażkę — zdobywając zaledwie 8%, oskarżany o arogancję, biurokratyczną izolację i brak wrażliwości społecznej. Władzę odzyskują dawni liderzy: Ziemia i Niebo Ko'ari (36%) oraz Nowy Ruch Spiralny (31%), którzy zdołali odświeżyć retorykę i zmobilizować rdzenne elektoraty. Mandat Harmonistów (11%) rośnie jako centrowa alternatywa, lecz nadal nie jest kluczowym rozgrywającym. Społeczeństwo wraca do znanych form, rozczarowane eksperymentem systemowym, który okazał się skuteczny technicznie — lecz martwy ideowo.
Mandat Harmonistównotuje najwyższy wynik od dekady (13%), przyciągając umiarkowanych wyborców zmęczonych jałowym konfliktem ideologicznym. Jednak scena nadal należy do klasycznego duopolu: Ziemia i Niebo Ko'ari (34%) oraz Nowy Ruch Spiralny (33%) rywalizują o kształt przyszłości Tangii. Przyszłość Postludzka wraca do parlamentu, ale bez większego znaczenia. Sytuacja polityczna jest napięta, ale stabilna – ludzie nie ufają eksperymentom, wolą znanych przeciwników. Harmonistom jeszcze brakuje jednej fali, by przełamać dwubiegunowość.
Po serii wewnętrznych sporów i niezręcznych kompromisów, Ziemia i Niebo Ko'ari notuje spadek do 30%, oddając prowadzenie Nowemu Ruchowi Spiralnemu (36%). Spiralni wracają do władzy z energią odświeżonego przekazu i poczuciem misji naprawy błędów poprzedników. Mandat Harmonistów (13%) utrzymuje silną pozycję jako stabilna alternatywa, ale nadal bez potencjału dominacji. Przyszłość Postludzka odzyskuje niewielkie znaczenie, a elektorat znów opowiada się po jednej z dwóch wielkich osi ideowych. Duopol trwa, choć wciąż na granicy przesilenia.
W najbardziej wyrównanych wyborach ostatnich dekad, Ziemia i Niebo Ko'ari zdobywa 35%, pokonując Nowy Ruch Spiralny (34%) o ledwie jeden punkt procentowy. W kampanii postawiono na hasła odbudowy "moralnej równowagi państwa" po eksperymentach spiralnych. Mandat Harmonistów (11%) utrzymuje silną trzecią pozycję, ale nie decyduje o kierunku państwa. Społeczeństwo pozostaje głęboko spolaryzowane, lecz cykl naprzemiennych rządów przynosi wrażenie stabilizacji – nawet jeśli to tylko złudzenie. Mimo zmęczenia, duopol trwa i dominuje.
Wybory kończące Erę 3 przynoszą zwycięstwo Nowego Ruchu Spiralnego (32%), ale całą scenę zdominował powrót Sojuszu Technokratycznego (21%) pod wodzą charyzmatycznego lidera. Ich pragmatyczna i chłodno-racjonalna kampania trafiła do zmęczonych hałasem wyborców. Ziemia i Niebo Ko'ari (29%) nadal walczy o rząd dusz, ale ich styl zaczyna tracić świeżość. Przyszłość Postludzka nie przekracza progu i znika z Hanharai – symboliczny koniec ich epoki. Tangia wkracza w nową erę z trzema silnymi blokami i niepewną przyszłością koalicyjną.
W nową epokę Tangia wchodzi z najbardziej otwartym układem od pokoleń: Spirala Horyzontu wygrywa wybory z wynikiem 27%, lecz nie dominuje. Obywatelski Blok Rekompozycji (23%) oraz Sojusz Technokratyczny (22%) razem tworzą nowe centrum z instytucjonalnym autorytetem, lecz nie potrafią zbudować większości. Radykalny Front Emergencji (12%) i Fala Odrodzenia Ludzkiego (9%) stanowią nowe bieguny tożsamościowe – buntowniczy i empatyczny. Stare nazwiska zniknęły z kart wyborczych, ale konflikty przeszłości mutują w nowe napięcia. Era 4 właśnie się rozpoczęła – z pluralizmem, lecz bez stabilizacji.
Spirala Horyzontu triumfuje z wynikiem 32%, ugruntowując swoją pozycję jako dominującej siły w początkowej fazie Ery 4. Jej narracja o duchowej równowadze, zdecentralizowanym społeczeństwie i wspólnotowym oddechu trafiła do wielu środowisk — od artystów po prowincjonalne klasy średnie. Sojusz Technokratyczny (24%) i Obywatelski Blok Rekompozycji (20%) trzymają się mocno, ale to spiraliści narzucają ton debacie. Słabsze wyniki notują radykałowie i empatyczni reformatorzy — ich czas jeszcze nie nadszedł. Jednak zbyt szybki wzrost w młodej epoce rzadko trwa wiecznie...
Po latach narzekań na dawną dominację Ko'arystów, Spirala Horyzontu wreszcie miała pełnię władzy – i... zaprzepaściła ją. Arogancja, nepotyzm, złamania procedur i porzucenie własnych ideałów doprowadziły do dramatycznego spadku poparcia do 18%. Wyborcy masowo przenieśli się do Obywatelskiego Bloku Rekompozycji (26%) i Sojuszu Technokratycznego (26%), którzy teraz muszą udowodnić, że potrafią nie tylko punktować błędy innych, ale także rządzić. Coraz więcej głosów trafia też do Fali Odrodzenia Ludzkiego i Radykalnego Frontu Emergencji, którzy po cichu rosną na skrajach sceny. Władza spirali została zachwiana – a w narodzie rośnie apetyt na reformę.
Sojusz Technokratyczny zdobywa 34% i formuje rząd większościowy – największy sukces tej formacji od czasu jej reaktywacji. Wyborcy nagrodzili pragmatyzm, dyscyplinę i skuteczność — w czasach zmęczenia duchową retoryką i chaosem poprzedników. Spirala Horyzontu, zaledwie cztery cykle po szczycie, spada do 14% – wyborcy nie wybaczyli hipokryzji i złamanych obietnic. Obywatelski Blok Rekompozycji (24%) nadal silny, ale zepchnięty do roli rozsądnej opozycji. Tylko cud mógłby teraz przywrócić Spiralnych do centrum sceny politycznej... albo katastrofa systemu.
Sojusz Technokratyczny utrzymuje pełnię władzy z wynikiem 34%, kontynuując projekt efektywnego, inżynieryjnego zarządzania państwem. Obywatelski Blok Rekompozycji (25%) stopniowo odbudowuje zaufanie jako opozycja merytoryczna, gotowa do przejęcia odpowiedzialności. Radykalne i etyczne skrzydła – Front Emergencji i Fala Odrodzenia Ludzkiego – powoli zyskują głos w debacie. Spirala Horyzontu balansuje na granicy znaczenia politycznego, wciąż nieodbudowana po wcześniejszym upadku. Epoka systemowców trwa – ale społeczne napięcie wciąż gdzieś się tli.
Po wielu latach spokojnych rządów, wyborcy czują znużenie – frekwencja maleje, a dominacja Sojuszu Technokratycznego (30%) przestaje mobilizować emocje. Mniejsze partie zyskują – Radykalny Front Emergencji (14%) i Fala Odrodzenia Ludzkiego (12%) przebijają się z narracjami o autentyczności i trosce o wartości. Obywatelski Blok Rekompozycji (23%) pozostaje stabilny, choć nadal nie zdołał zbudować wizji dominującej. Spirala Horyzontu (10%) utrzymuje niszę, ale bez nadziei na szybki powrót. Technokraci wciąż rządzą – dzięki dyscyplinie, skuteczności i słabości konkurencji, nie dzięki entuzjazmowi mas.
Fala Odrodzenia Ludzkiego notuje najlepszy wynik w swojej historii – 18% – a jej entuzjastyczni wyborcy ogłaszają "koniec epoki technokratów". Rzeczywistość okazuje się jednak mniej przełomowa: Sojusz Technokratyczny utrzymuje przewagę z wynikiem 30%, spokojnie kontynuując swoje rządy. Obywatelski Blok Rekompozycji (21%) i Radykalny Front Emergencji (12%) nadal nie potrafią zbudować silnej alternatywy. Choć FOL wzbudza emocje, to nadal nie przekonuje umiarkowanego centrum. Wielu mówi o zmianie – ale zmiana jeszcze nie nadeszła.
Sojusz Technokratyczny zdobywa rekordowe 37% i rządzi niemal bezdyskusyjnie. Kraj rozwija się stabilnie, budżet jest zrównoważony, indeksy gospodarcze rosną, a... polityka przestaje być tematem rozmów. Obywatelski Blok Rekompozycji (19%) i Fala Odrodzenia Ludzkiego (14%) starają się przypomnieć ludziom o wartościach i emocjach, ale społeczeństwo wydaje się znieczulone na przekaz niepraktyczny. Po latach napięć i skandali, cisza i przewidywalność okazują się mieć największy elektorat. Dla wielu to idealna sytuacja – dla innych zapowiedź nadchodzącej próżni.
Choć Sojusz Technokratyczny nadal wygrywa z wynikiem 34%, drobny skandal z udziałem ministra infrastruktury uderzył w ich reputację "bezbłędnej maszyny". Spirala Horyzontu (13%) wykorzystuje ten moment do odświeżenia swojej obecności — nie wraca triumfalnie, ale znów jest widoczna. Obywatelski Blok Rekompozycji (20%) i Fala Odrodzenia Ludzkiego (14%) umacniają swoje pozycje jako siły rozsądku i etyki. Radykalny Front Emergencji pozostaje żywą, ale izolowaną siłą. Wydaje się, że hegemonia technokratów może osłabnąć – o ile ktoś rzeczywiście potrafi ich zastąpić.
Po drugim w krótkim czasie skandalu – tym razem dotyczącym konfliktu interesów w sektorze energetycznym – Sojusz Technokratyczny spada do 28%, choć wciąż wygrywa. Radykalny Front Emergencji (17%) zyskuje na gniewie społecznym, ale jego liderzy ostrożnie unikają triumfalizmu. Reszta sceny nie pozostaje bierna – Obywatelski Blok (21%) i Fala Odrodzenia Ludzkiego (14%) zwiększają swój udział, licząc na scenariusz koalicyjny. Spirala Horyzontu (13%) odbudowuje się powoli, unikając medialnych ekscesów. Wzrost napięcia nie oznacza jeszcze przesilenia – ale dominacja technokratów po raz pierwszy wygląda na kruchą.
Radykalny Front Emergencji zdobywa aż 23%, zaskakując wielu komentatorów – jego lider okazał się nie tylko gniewny, ale i pragmatyczny. Front zyskuje wśród średnio wykształconych i ludzi zmęczonych profesjonalnym językiem technokratów, którzy stopniowo tracą kontakt z masami (26%). Obywatelski Blok (20%) i inne formacje szukają swojego miejsca, nie wiedząc, czy iść z systemem, czy z buntem. Technokraci stają się nerwowi, widząc w Emergencji nie tylko chwilowy sprzeciw, lecz potencjalny nowy biegun władzy. Tangia stoi na progu możliwej mijanki albo nowego duopolu.
Po kilkunastu latach dominacji, Sojusz Technokratyczny (26%) ustępuje miejsca nowej sile: Radykalny Front Emergencji zdobywa 27% i tworzy rząd. Poparcie zbudowane na emocji, determinacji i języku bliskim ludziom zadziałało — nawet bez większości absolutnej, Front uzyskał legitymację zmian. Technokraci, zaskoczeni precyzyjnym uderzeniem, przechodzą do defensywy. Obywatelski Blok i Fala Odrodzenia Ludzkiego (razem 32%) będą języczkiem u wagi w każdej większej decyzji. Tangia właśnie wkroczyła w erę nowego politycznego języka — a stary system zadrżał.
Po objęciu władzy, Radykalny Front Emergencji (30%) rozpoczął ujawnianie dokumentów z czasów rządów Sojuszu — i wybuchła bomba: korupcja systemowa, sieci wpływów, manipulacja przetargami. Sojusz Technokratyczny (18%) ponosi dotkliwe konsekwencje, tracąc wiarygodność u umiarkowanych wyborców i autorytet elitarnych mediów. Obywatelski Blok Rekompozycji (22%) staje się silnym pretendentem do roli "rozsądnej opozycji" wobec radykalnych rządów. Fala Odrodzenia Ludzkiego i Spirala Horyzontu umacniają się jako głos sumienia – ale to RFE nadaje teraz rytm. Po raz pierwszy od dekad Tangia żyje polityką nie z obowiązku, lecz z emocji.
Radykalny Front Emergencji (29%) przeprowadza ofensywę instytucjonalną – obsadza swoimi ludźmi media publiczne, wymienia kierownictwa sądów, marginalizuje niezależnych urzędników. Choć protesty elit rosną, społeczne poparcie trzyma się mocno dzięki programowi hojnych świadczeń socjalnych, dodatków regionalnych i obietnic obywatelskiej rekompensaty. Obywatelski Blok Rekompozycji (24%) bije na alarm, ale nie potrafi zmobilizować większości. Fala Odrodzenia Ludzkiego (15%) zyskuje na roli moralnej alternatywy, lecz to emocjonalny przekaz Emergencji dominuje przekaz. Tangia zaczyna dryfować w kierunku miękkiego autorytaryzmu – z szerokim uśmiechem i przelewem na konto.
Radykalny Front Emergencji zdobywa 32% i rządzi pewnie, korzystając z efektów trwałego dobrobytu odziedziczonego po technokratach. Choć elity grzmią o "rozpadających się instytucjach", większość obywateli dostrzega przede wszystkim coroczne dodatki socjalne, wsparcie lokalnych usług i darmowy transport. Obywatelski Blok Rekompozycji (22%) próbuje przywrócić debatę o zasadach, ale nie trafia w nastrój społeczny. Fala Odrodzenia Ludzkiego (16%) buduje pozycję jako głos etycznej regeneracji, lecz bez masowego przebicia. Dla obywateli Tangii rok 10670 to nadal czas zadowolenia – i nikt nie myśli o rachunkach przyszłości.
Śmierć charyzmatycznego lidera Radykalnego Frontu Emergencji (28%) zakończyła epokę emocji — jego następca prezentuje się jak "technokrata z duszą", próbując pogodzić idealizm partii z nadchodzącymi problemami gospodarczymi. Choć budżet zaczyna trzeszczeć, żadne świadczenia nie są cofane, a polityka przekupstwa społecznego trwa — przynajmniej dopóki światowa gospodarka nie zwolni. Obywatelski Blok Rekompozycji (23%) szykuje się do przejęcia władzy, ale jeszcze nie przekonuje mas. Fala Odrodzenia Ludzkiego (17%) umacnia swoją pozycję jako moralna alternatywa, a reszta sceny politycznej czeka. Tangia balansuje — nie na krawędzi, ale na dachu budynku, patrząc w niebo, udając że nie ma grawitacji.
Kiedy światowy kryzys ogarnia Secht, Buanię i inne regiony, Tangia – niegdyś postrzegana jako stabilna – okazuje się bardziej krucha niż myślano. Inflacja wybucha, import zamiera, a społeczeństwo traci wiarę w zdolność rządu do zarządzania skutkami. Obywatelski Blok Rekompozycji (30%) wskakuje na pozycję lidera jako jedyna partia postrzegana jako odpowiedzialna i przygotowana na kryzys. Emergenci (22%) bronią się zdolnym liderem, ale dziedzictwo ich poprzednika ciągnie ich w dół. Tangia staje na rozdrożu – czy odbuduje instytucje, czy poszuka kolejnego mitu zbawienia?
Choć inflacja powoli maleje, społeczeństwo Tangii płaci za to cenę: gwałtownie rosnące stopy procentowe, brutalne ograniczenia i pełne przejęcie autorytarnych narzędzi po Emergentach. Obywatelski Blok Rekompozycji (31%) nie reformuje państwa – tylko centralizuje i bezlitośnie zwala całą winę na swoich poprzedników. Wyborcy, choć zmęczeni, jeszcze dają kredyt zaufania, licząc na stabilizację. Emergenci (21%) nie odzyskują gruntu, a Fala Odrodzenia Ludzkiego (18%) przejmuje emocjonalne centrum – jako ruch społeczny z nową wrażliwością. Tangia wychodzi z kryzysu... ale wchodzi w nowy konflikt pokoleniowy i aksjologiczny.
Obywatelski Blok Rekompozycji (34%) wygrywa nie tylko parlament, ale i prezydenturę, zyskując pełnię władzy i mandat do naprawy państwa. W szybkim tempie przeprowadza reset sądownictwa, odpolitycznienie mediów i korekty legislacyjne – nie bez oporu, ale z poparciem społecznym. Gospodarka odbija, a społeczeństwo, porównując się do upadającego Sechtu czy chaotycznej Buanii, czuje się względnie bezpieczne. Emergenci (19%) pozostają osłabieni, a FOL (18%) nadal rośnie jako siła wyrażająca wartości, nie interesy. Wyborcy widzą błędy władzy – ale też widzą efekty.
Choć Obywatelski Blok Rekompozycji (30%) wciąż przewodzi, jego wizerunek zbawcy kraju zaczyna się kruszyć – pierwsze poważne skandale psują wrażenie czystości i skuteczności. Fala Odrodzenia Ludzkiego (20%) niemal dogania Radykalny Front Emergencji (21%), co pokazuje, że społeczeństwo zaczyna dzielić się nie tylko według interesów, ale i wartości. Technokraci (13%) przypominają o sobie jako opozycja merytoryczna, ale nadal bez magnetyzmu. Coraz mniej ludzi wierzy, że samo "wyciągnięcie kraju z kryzysu" wystarczy, by utrzymać władzę – nadchodzi czas polityki przyszłości, nie przeszłości.
Tangia wchodzi w nową fazę – kończy się era dominacji jednej czy dwóch partii, a scena polityczna się fragmentaryzuje. Fala Odrodzenia Ludzkiego (26%) zyskuje zaufanie wyborców jako etyczna, ale realistyczna alternatywa, trafiając do zmęczonych brutalnością i bezdusznością ostatnich dekad. Obywatelski Blok (26%) nadal silny, ale nie potrafi narzucić przyszłościowej narracji. Emergenci, technokraci i spiraliści balansują w granicach swoich nisz. W Hanharai coraz częściej mówi się o rządach wielopartyjnych, kontraktowych, opartych na delikatnych kompromisach – nie o dominacji.
Po latach mozolnego wzrostu i żmudnej pracy na poziomie lokalnym, Fala Odrodzenia Ludzkiego (27%) przejmuje prowadzenie — ledwo, ale wystarczająco. Obywatelski Blok (25%) traci na zmęczeniu i wewnętrznych niejasnościach, a ich etatowy przekaz o odpowiedzialności już nie wystarcza. Emergenci (18%) nadal nie odzyskali narracyjnej świeżości, a technokraci i spiraliści dryfują. FOL nie ma większości, ale symbolika ich zwycięstwa elektryzuje młodsze pokolenia i środowiska etyczne. Tangia budzi się do innej polityki – bardziej cichej, miękkiej, świadomej.
FOL (26%) miała szansę wprowadzić nową jakość, ale jej rządy okazały się... nijakie. Moralny ton kampanii nie przełożył się na skuteczność ustawodawczą ani spójność przekazu – zbyt wiele kompromisów, zbyt mało wyrazistości. Obywatelski Blok (25%) i Emergenci (19%) obserwują z boku, nie atakując zbyt ostro – czekają na samozapadnięcie się rywala. Technokraci i spiraliści nadal obecni, ale bez większego znaczenia. Społeczeństwo zaczyna pytać: czy jakakolwiek partia potrafi jeszcze naprawdę rządzić?
Fala Odrodzenia Ludzkiego (24%) nie udźwignęła oczekiwań – moralność i łagodność nie wystarczyły, by utrzymać energię społeczną. Obywatelski Blok (24%) powraca jako rozsądna siła, ale bez dawnej dynamiki. Radykalny Front Emergencji (20%) próbuje odzyskać ogień, ale wciąż płonie tylko dogasającym płomieniem. Tymczasem technokraci i spiraliści zyskują po równo – każdy po 12%, co pokazuje rozdrobnienie i zmęczenie społeczeństwa wielkimi wizjami. Tangia stoi w miejscu – i czeka, aż ktoś wreszcie powie coś naprawdę nowego.
W politycznej próżni, gdzie ani FOL (22%), ani OBR (22%) nie potrafią zdobyć dominacji, niespodziewanie wracają spiraliści – Spirala Horyzontu notuje 17%, przyciągając młodsze pokolenie hasłami o harmonii, duchowości i wspólnotowości w dobie chaosu cywilizacyjnego. Ich powrót nie jest rewolucyjny, ale czysto emocjonalny i językowo miękki, co daje efekt świeżości. Technokraci i Emergenci dryfują, a scenę znowu definiują idee, a nie tylko reakcje na poprzedników. Tangia być może nie zna odpowiedzi – ale znów zadaje pytania.
Spirala Horyzontu (22%) wyrasta na pierwszą siłę – i to nie przez spryt ani ataki, lecz przez język zaufania, wartości i spokoju. W zmęczonym, przesyconym polityką społeczeństwie, przekaz o wspólnocie i duchowej regeneracji trafia w punkt. FOL i OBR (po 21%) stają się "partiami poprzedniego sezonu", a technokraci i Emergenci gasną w cieniu rosnącego ruchu ideowego. Tangia wchodzi w nową epokę — łagodną, kulturową, być może iluzorycznie harmonijną. Ale czy harmonia wytrzyma kontakt z rzeczywistością?
Spirala Horyzontu (26%) nie tylko utrzymuje pozycję lidera, ale też umacnia swoje kadry i przekaz – o wspólnocie, ekologii, medytacji i sensie. Rządzą spokojnie, niekonfrontacyjnie, operując symbolami zamiast dekretami. FOL (20%) i OBR (20%) wydają się zagubione, próbując kopiować miękki styl Spirali, ale bez autentyczności. Społeczeństwo nie oczekuje cudów – wystarczy, że jest "przyjemnie i niegłośno". Tangia wydaje się dryfować ku łagodnej stagnacji – czy raczej nowemu duchowemu renesansowi?
Spirala Horyzontu (23%) nie potrafiła przekuć entuzjazmu w konkrety – ludzie lubią ich narrację, ale coraz bardziej dostrzegają brak rezultatów. Fala Odrodzenia Ludzkiego (22%) odrabia straty, ponownie pozycjonując się jako "poważna duchowość zamiast ezoteryki". OBR (21%) powraca do centrum sceny jako głos pragmatyzmu, choć nadal bez pasji. Emergenci i technokraci dryfują, a niezdecydowanie wyborców rośnie. Tangia znów wchodzi w okres wahania — żadna idea nie dominuje, żadna też nie znika.
FOL (27%) odzyskuje pierwszeństwo, oferując spójność moralną i prospołeczną narrację w czasach letargu. Tangia faktycznie się bogaci – wzrost gospodarczy jest realny, ale tak powolny i równomierny, że dla przeciętnego obywatela niewidoczny. Spirala Horyzontu (20%) i OBR (20%) nie potrafią wyjść poza grono swoich stałych sympatyków. Emergenci i technokraci pozostają na marginesie, a scena wydaje się gotowa na nowe przetasowania. Kraj rozwija się, ale społeczeństwo... czuje stagnację.
Po dewastującym huraganie, który pustoszy wyspy Akeira i Hiranea, Tangia reaguje natychmiast: pomoc humanitarna, wsparcie logistyczne i symboliczne zjednoczenie językowe i historyczne. Fala Odrodzenia Ludzkiego (30%) prowadzi działania z empatią, pokorą i skutecznością, co przynosi jej rekordowe poparcie. Spirala Horyzontu (21%) również zyskuje, dzięki retoryce wspólnotowości i duchowego powiązania regionu. Pozostałe partie, w tym OBR i Emergenci, pozostają niewyraźne i reaktywne, bez jasnego przekazu. Tangia na chwilę znów czuje sens tego, że jest razem.
Po fali solidarności pojawiają się codzienne problemy – rodziny, które otworzyły domy dla uchodźców, nie otrzymują żadnego wsparcia, a lokalna biurokracja zawodzi. Radykalny Front Emergencji (20%) i Obywatelski Blok (22%) zyskują, podsycając poczucie krzywdy i wzywając do porządku. Fala Odrodzenia Ludzkiego (25%) nadal prowadzi, ale utrata przewagi jest wyraźna. Spirala Horyzontu (18%) nie potrafi odpowiedzieć na konserwatywny zwrot. Tangia kołysze się między etyką wspólnoty a potrzebą osobistego komfortu.
W obliczu epidemii pustoszącej Secht, Buanię i Pinu, Tangia pod wodzą FOL (34%) zamyka się całkowicie – ale jednocześnie organizuje szeroko zakrojoną pomoc zagraniczną, finansową i technologiczną. To rzadki moment, gdy konserwatyści, liberałowie i humaniści zgodnie przyznają: "zrobili to dobrze". Spirala Horyzontu (18%) i inne partie milkną wobec skuteczności działań. OBR i Emergenci nie nadążają z reakcją. Tangia nie tylko przetrwała – stała się punktem odniesienia moralnego i politycznego w regionie.
Szybka izolacja wyspy Kaori, wyprzedzające decyzje i błyskawiczne wdrożenie szczepionki sprawiają, że Tangia przechodzi epidemię niemal bez strat. FOL (38%) triumfuje politycznie i moralnie – jako partia przewidująca, skuteczna i bliska ludziom. Świat patrzy z zazdrością, a wielu zaczyna rozważać emigrację do Tangii. Inne partie – Spirala, OBR, Emergenci – po prostu istnieją, ale nie mają już mocy narracyjnej. Tangia nie tylko wygrała z wirusem – stała się mitem politycznym nowego stulecia.
Po sukcesie pandemicznym Tangia otwiera granice – i zalewana jest falą migracji, która szybko okazuje się społecznym wyzwaniem. Fala Odrodzenia Ludzkiego (28%) nadal stawia na dialog, ale społeczeństwo nie chce rozmawiać z gangami i agresją. Radykalny Front Emergencji (20%) oraz OBR (22%) szybko zyskują, oferując narrację porządku, bezpieczeństwa i przywrócenia kontroli. Spirala i technokraci bledną. Tangia przestaje być mitem – a staje się rzeczywistym społeczeństwem z prawdziwymi problemami.
Radykalny Front Emergencji (25%) i Spirala Horyzontu (17%) zaczynają wygrywać narrację: o porządku, integracji przez dyscyplinę i kulturze narodowej. Fala Odrodzenia Ludzkiego (24%) próbuje odzyskać równowagę, ale nie potrafi pogodzić swoich ideałów z rosnącym społecznym lękiem. OBR (18%) i technokraci (8%) dryfują w cieniu silniejszych emocji. Wraz z rozrostem gett i niekontrolowanych stref miejskich, Tangia nie chce być już wzorem – chce być bezpieczna.
Emergenci (31%) przejmują władzę dzięki unikalnej kombinacji siły i empatii: brutalne getta są likwidowane, a równolegle prowadzone są akcje humanitarne, medyczne i integracyjne. Fala Odrodzenia Ludzkiego (22%) przegrywa z realiami – idealizm przegrywa z pragmatyzmem. Spirala Horyzontu (14%) staje się konserwatywnym towarzyszem, ale bez ambicji rządzenia. Społeczeństwo aprobuje działania, choć z rezerwą – ludzie pamiętają historię i uważnie obserwują każdy krok nowych rządzących. Tangia wkracza w okres silnego państwa z ludzką twarzą... na razie.
Ład Światła (28%) wchodzi z impetem na scenę, przejmując schedę po FOL, ale redefiniując ją jako ruch oświecenia moralnego, ładu cywilizacyjnego i duchowej odpowiedzialności. W tle pojawia się nowa siła – Kontinuum Welonu (14%) – skupiona bardziej na eterycznej ciągłości cywilizacji niż na polityce dnia codziennego. Ich pozycja rośnie wśród młodych, ale jeszcze nie w centrum. Radykalny Front Emergencji (21%) krytykuje "naiwność" LŚ, ale sam nie oferuje lepszej wizji przyszłości poza porządkiem. Technokraci (11%) milkną wobec tematów moralnych i wojennych, a OBR (17%) pozostaje cieniem dawnej siły.
Tymczasem świat staje w ogniu – w odległym kraju dochodzi do aktu ludobójstwa. Społeczność międzynarodowa szuka kogoś z autorytetem moralnym – wybór pada na Tangię. Ład Światła godzi się na utworzenie koalicji wojskowej pod tangijskim przewodnictwem, ale pojawia się pytanie: czy Tangia, kraj pokoju i filozofów, potrafi wysłać żołnierzy na wojnę? W mediach rośnie napięcie, ale też duma – Tangia chce pomóc... ale nie umie walczyć. To będzie test nie tylko siły państwa, ale jego duszy.
Tangia odniosła zwycięstwo – precyzyjne uderzenia lotnicze, cybernetyczna dominacja i niemal zerowe straty wśród ludności cywilnej stawiają ją jako wzorzec wojny nowej generacji. Choć nieliczne operacje lądowe miały miejsce, to właśnie dowódcy powietrzni i oficerowie bezpieczeństwa cyfrowego stali się nowymi bohaterami narodowymi. Ład Światła (28%) zachowuje przywództwo, głównie dzięki moralnemu tonowi działań i naciskowi na ochronę cywilów. Synteza Krawędzi Obywatelskiej (20%) zyskuje wśród tych, którzy chcą, aby Tangia szła dalej, głębiej, szybciej.
Protokół Nowego Zarządzania (18%) zdobywa uznanie za kompetencje i strategiczne myślenie. Sojusz Technokratyczny (14%) wraca z cienia, korzystając z własnych zasług w planowaniu cyberataków. Splot Tawira (12%) staje się rzecznikiem wojskowego idealizmu, a niektórzy mówią o powrocie "cnoty heroicznej". Ludzie są dumni, ale też zaniepokojeni – czy Tangia stanie się siłą okupacyjną, czy humanitarnym mentorem? Nowe partie nie pytają, czy Tangia będzie prowadzić świat – pytają, jak długo i na jakich warunkach.
Protokół Nowego Zarządzania (24%) zyskuje jako siła strategiczna, która umie kończyć wojny i zarządzać nowym ładem. Ład Światła (22%) traci nieco, ale nadal cieszy się poparciem za swoje humanitarne działania. Splot Tawira (16%) przejmuje rolę dawnych technokratów – jako struktura zarządzania, logistyki i cyberbezpieczeństwa. Synteza (18%) i Kontinuum Welonu (10%) reprezentują bardziej aksjologiczne skrzydła – jeden idzie w stronę obywatelskiej dyscypliny, drugi w stronę metafizycznej ciągłości. Tangia pozostaje silna, ale społeczeństwo ma coraz bardziej wyrafinowane pytania o to, czym jest siła i jak ją wykorzystać.
Po latach zachwytu nad nowo odkrytą siłą FTI, społeczeństwo i klasa polityczna dochodzą do przesytu. Tangia nie walczyła sama, nie starła się z równym przeciwnikiem, a jej zwycięstwo było możliwe tylko dzięki przewadze technicznej i wsparciu koalicjantów. Protokół Nowego Zarządzania (26%) zwycięża minimalnie, reprezentując chłodny rozsądek i przypominając, że wojna była wyjątkiem, nie nowym wzorcem działania. Ład Światła (25%) zyskuje szacunek, ale nie dość siły, by ponownie przewodzić. Tangia staje się świadoma własnej siły – i nieufna wobec własnych emocji.
Choć świat regularnie prosi Tangię o interwencję w różnych ogniskach zapalnych, FTI odmawia lub angażuje się tylko symbolicznie i z sojusznikami. Mimo tego – albo właśnie dlatego – aotai staje się podstawową walutą rezerwową w bankach centralnych wielu krajów, co wzmacnia jej kurs do rekordowych poziomów. Protokół Nowego Zarządzania (25%) utrzymuje przewagę jako gwarant rozsądku i stabilności, ale Synteza Krawędzi Obywatelskiej (21%) zyskuje wśród eksporterów i klasy średniej zaniepokojonej silną walutą. Ład Światła (22%) traci tempo, nie nadążając za zmianami ekonomicznymi. Tangia przeżywa złoty moment – ale złoto bywa ciężarem.
Aotai jest silna jak nigdy – ale zbyt silna, by pozwolić Tangii oddychać swobodnie. Eksporterzy walczą o przetrwanie, prowincje ubożeją, a kraj zaczyna się dzielić na klasę nabywców i klasę niepotrzebnych. Kontinuum Welonu (23%) rośnie w siłę jako nowa spirala, odrzucająca zarówno kult potęgi, jak i centralny racjonalizm. Protokół Nowego Zarządzania (21%) i Synteza (13%) tracą grunt – zbyt silnie związani z dominującą gospodarką, która już nie służy wszystkim. Tangia zyskuje na wykresach – ale traci we własnych oczach.
Rząd Tangii zaskakuje wszystkich – interweniuje, by celowo osłabić aotai. Rynki finansowe są niezadowolone, ale w kraju eksporterzy odzyskują grunt, a społeczne napięcia zaczynają ustępować. Kontinuum Welonu (26%) kontynuuje wzrost jako głos tych, którzy uważają, że równowaga powinna być wartością nadrzędną. Protokół (20%) odzyskuje nieco zaufania, pokazując elastyczność, ale Splot Tawira (11%) i Synteza (14%) nie potrafią odczytać nowych priorytetów społecznych. Tangia uczy się zarządzać własnym sukcesem – i wie, że zbyt twarda waluta potrafi złamać ludzi.
Wprowadzenie obowiązkowego głosowania radykalnie zwiększa frekwencję – i niesie nieprzewidywalne skutki. Część obywateli, niezainteresowanych polityką, głosuje przypadkowo lub protestacyjnie, co wyraźnie wzmacnia Kontinuum Welonu (31%). Protokół (18%) i Ład Światła (20%) próbują zachować powagę, ale to nie czas na umiarkowanie. Welon jawnie wspiera zmianę prawa – nie z miłości do demokracji, ale jako narzędzie oddolnej mobilizacji. Tangia przeżywa nową falę radykalnego idealizmu, niekoniecznie popartego treścią – ale z pewnością potężnego.
Okazuje się, że Kontinuum Welonu, choć charyzmatyczne w opozycji, nie radzi sobie z ciężarem realnego zarządzania. Gospodarka staje w miejscu, retoryka przestaje działać, a naród patrzy w stronę Splotu Tawira (26%), który powraca z odważnym, technokratycznym planem. Ich obietnica: cyfrowa automatyzacja, cybernetyczna kontrola produkcji i odbudowa konkurencyjności eksportowej – działa. Protokół i Ład Światła trzymają się na średnim poziomie, Synteza niemal zanika. Tangia na nowo wierzy w technikę – nie w symbole.
Podczas gdy inne kraje nie potrafią zaadaptować Ko'ari, Tangia zadaje sobie pytanie: czy to kwestia języka? historii? struktury społeczeństwa?. Tymczasem Splot Tawira (32%) nie rozmyśla, tylko buduje. Rangfen-Ara – nowa cyberprzestrzeń doświadczania zbiorowej świadomości – i Feu Yul, majestatyczna orbitalna stacja badawczo-społeczna, zmieniają sposób myślenia o ludzkich granicach. Ludzie są zachwyceni – nawet jeśli młodzież uzależnia się od cyfrowej obecności, to społeczeństwo działa sprawniej niż kiedykolwiek. Tangia nie eksportuje już filozofii – eksportuje przyszłość.
Zachwyt nad Rangfen-Ara przeradza się w elektroniczny obłęd. Ludzie przestają pracować, systemy stają się zbyt skomplikowane, by je "odinfekować" – a cybernetyczna świadomość uzależnia. Produktywność Tangii spada, a świat zewnętrzny kpi z jej technologicznego hedonizmu. Protokół Nowego Zarządzania (26%) odzyskuje władzę jako głos rozsądku i przywracania porządku. Splot Tawira (19%) musi odejść – nawet ich własne dzieło ich przerosło.
Histeria wokół Rangfen-Ara ogarnia społeczeństwo – dzieci uzależnione, dorośli nieproduktywni, systemy niestabilne. Protokół Nowego Zarządzania (31%) dochodzi do władzy i wprowadza delegalizację Cyberprzestrzeni – choć egzekwowanie prawa jest trudne i często nieskuteczne. Tangia jednak omija światowy kryzys finansowy, co wzmacnia zaufanie do rządu i jego działań. Splot Tawira (20%) nieco się odbudowuje, próbując prezentować nową, "odpowiedzialną" twarz. W kraju wraca przekonanie: silne zarządzanie i rozsądek to teraz waluta bardziej wartościowa niż innowacja.
Z czasem społeczeństwo nauczyło się korzystać z Rangfen-Ara rozsądnie – ograniczenia dla młodzieży działają, a dorośli włączają cyberprzestrzeń w pracę i rozwój. Tangia znów się bogaci, ale radość psują koszty mieszkań, spadek dzietności i starzejące się społeczeństwo. Protokół Nowego Zarządzania (27%) traci nieco poparcia, bo nie ma jasnych rozwiązań dla tych problemów. Splot Tawira (26%) wraca do siły jako wizjonerzy nowej urbanistyki i efektywności społecznej. Ludzie chcą żyć nowocześnie – ale nie samotni i bezdzietni.
Kontinuum Welonu (5%) pogrąża się w chaosie po serii skandali, sabotaży i zarzutów prawnych – grozi im delegalizacja. Tangia tymczasem błyszczy: nieinterwencyjna, ale gotowa, dyskretna, ale nuklearna, muzyczna i medialna hegemonia T-Popu i animacji czyni z niej imperium młodzieży. Splot Tawira (30%) i Protokół (29%) dzielą między sobą przyszłość Ery 6 – cybernetyczna doskonałość kontra konserwatywna stabilność. Ład Światła i Synteza pozostają w cieniu. Świat boi się Tangii... ale dzieci tego świata – tańczą do jej piosenek.
Sojusz Ko'ari (28%) zwycięża jako symbol nowego ładu moralno-etycznego, łącząc duch Ko'ari z wysoką sprawczością administracyjną. Policentryczny Syndykat Przyszłości (24%) imponuje dynamiczną wizją decentralizacji, ale nie przekonuje jeszcze wszystkich do swojej strukturalnej amorficzności. Przymierze Tawira (19%) podnosi się z cienia Rangfen-Ara i odzyskuje status jako ekspercka siła infrastrukturalna. Autorytet Siatki Światła (11%) nie rezygnuje z duchowych fundamentów, lecz traci impet. Gałąź Kontynuum (8%) balansuje na granicy przetrwania, nękana skandalami z Ery 5. Mimo wszystko, Tangia wchodzi w Złoty Wiek z poczuciem stabilizacji i zarysowanej moralnej wizji.
Sojusz Ko'ari (30%) zyskuje kolejne zaufanie dzięki spektakularnym inwestycjom: punkty tranzytowe Kel Hemun i Kal Rowan, oraz kolej Falanglera stają się nowymi cudami Tangii. Przymierze Tawira (21%) również wzmacnia się jako architekci tego sukcesu, prezentując siebie jako technokratyczne zaplecze rządzących. Policentryczny Syndykat (22%) lekko traci, nie potrafiąc przejąć narracji w zinstytucjonalizowanym świecie. Mimo powszechnego zadowolenia z infrastruktury, pojawia się cień zadłużenia, który może rozwinąć się w polityczny koszt. Tangia lśni – ale lśni na kredyt.
Zadłużenie Tangii rośnie, ale jako kraj o silnej walucie rezerwowej, FTI wciąż może sobie na to pozwolić – pytanie: jak długo jeszcze? Tymczasem liderzy Sojuszu Ko'ari oddalają się od zasad, które reprezentują – partykularyzm i obsadzanie instytucji swoimi ludźmi przekształca się w cichą kleptokrację. Policentryczny Syndykat Przyszłości (27%) zyskuje jako etyczna alternatywa, podkreślając decentralizację jako remedium na kumoterstwo. Przymierze Tawira (24%) utrzymuje się jako technologiczna siła równoważąca scenę. Tangia nie potrzebuje rewolucji – ale potrzebuje oddechu.
Mieszkańcy Tangii mają dość zatłoczonych metropolii, cyfrowych kieratów i wszechobecnych korporacji. Trend solarpunkowy rozkwita: proste życie, wiejskie społeczności, zdalna praca – ale z pełnym dostępem do nowoczesności. Policentryczny Syndykat Przyszłości (33%) doskonale wyczuwa kierunek zmian i aktywnie wspiera decentralizację pracy i edukacji, łagodząc presję na miasta. Autorytet Siatki Światła (12%) także zyskuje, odwołując się do duchowości i natury. Tangia się nie zatrzymuje – ale uczy się biec powoli.
Choć interwencja w Buanii wspólnie z Sechtem kończy się pełnym sukcesem i symbolicznym pojednaniem dawnych wrogów, Tangijczycy nie są społeczeństwem wojennym. Policentryczny Syndykat Przyszłości (27%) ponosi polityczne koszty, mimo że działał skutecznie i w imię pokoju. Autorytet Siatki Światła (17%) zyskuje, głosząc pacyfizm, spokój i duchowy powrót do ideałów. Powstaje Ko'ari Takomari – dziesiąty cud Tangii współczesnej – ale nawet on nie koi niechęci do przemocy. Ludzie nie chcą słyszeć o wygranych wojnach – chcą o tym zapomnieć.
Tangijczycy nadal nie chcą słyszeć o wojnach, cybernetyce ani industrialnym postępie – szukają sensu, łagodności i porządku. Autorytet Siatki Światła (28%) zwycięża, opierając się na tradycji, prostym życiu i reinterpretacjach Ko'ari. Syndykat (26%) pozostaje silny, ale kojarzy się z epizodem buanijskim, którego nikt już nie chce wspominać. Przymierze Tawira (19%) oferuje technokratyczny porządek, ale nie daje odpowiedzi duchowych. Tangia wchodzi w końcówkę Ery 6 otulona światłem i ciszą.
To szczyt Złotego Wieku Tangii – kraj bez wojen, z pełną integracją społeczną, stabilną gospodarką i globalnym szacunkiem. Autorytet Siatki Światła (39%) prowadzi Tangię jako cywilizację zakorzenioną w duchowości, prostocie i jedności z zasadami Ko'ari. Ludzie głosują nie dla obietnic – ale dla harmonii. Nawet Syndykatyści (21%) i Tawirowcy (19%) nie konkurują agresywnie – szanują ramy Złotego Wieku. Oczywiście, ludzkie troski nie zniknęły, ale rzadko kiedy były tak łagodne.
Nurty ideologiczne
W Świętej Republice Tangii, partie polityczne historycznie są klasyfikowane w nurty. Tych nurtów było dziewięć.
Era 1 była pierwszym okresem politycznym w historii Świętej Republiki Tangii (FTI), trwającym od roku 10 334 do 10 342 ery Kyonu (EK). Epoka ta rozpoczęła się bezpośrednio po opuszczeniu kraju przez siły okupacyjne neszyjsko-sechtońsko-buanskie, które przez pokolenia sprawowały kontrolę nad Tangią w formie formalnie łagodnej, lecz de facto systemowo wyniszczającej zależności.
Era 1 pozostaje w pamięci Tangijczyków jako czas fundamentalnych decyzji. W jej trakcie uchwalono pierwszą konstytucję FTI, ustanowiono Radę Etyczną jako ciało doradcze opierające się na Ko'ari oraz rozpoczęto odbudowę edukacji publicznej. Chociaż napięcia między partiami były silne, zwłaszcza pomiędzy Frontem Rezonansowym a Sojuszem Humanitaryzmu, większość społeczeństwa zgadzała się co do konieczności budowy etycznego państwa, niezależnie od wybranej drogi. Wielu historyków uznaje tę erę za najważniejszą politycznie w historii Tangii – nie ze względu na osiągnięcia gospodarcze, lecz dlatego, że ustanowiła ramy moralne i instytucjonalne przyszłych sukcesów.
Mimo głębokiej biedy, zniszczonej infrastruktury i nieufności społecznej, była to epoka ogromnych nadziei, aktywizmu obywatelskiego i poszukiwania nowej tożsamości. Na tym tle narodziła się doktryna Ko'ari, która stała się etycznym fundamentem ustroju FTI i miała znaczący wpływ na życie polityczne, choć nie była bezpośrednio powiązana z żadną konkretną partią.
Początkowy krajobraz polityczny Ery 1 zdominowało pięć głównych partii politycznych. Każda z nich reprezentowała inne nurty ideowe oraz odpowiadała na różne potrzeby społeczeństwa próbującego odnaleźć się w nowej rzeczywistości.
Partia wywodząca się z kręgów działaczy pomocowych, pracowników opieki społecznej oraz inżynierów społecznych i technologów. Głosiła hasła odbudowy państwa na fundamentach odpowiedzialności, współczucia i technokratycznej skuteczności. Wspierała wdrażanie rozwiązań systemowych inspirowanych Ko'ari.
Główna baza wyborców: inteligencja techniczna, sektor opieki społecznej, pracownicy naukowi
✦ «Ταυτα Χορα'ακη» /ˈtœːʉ̆ta ˈhoɾaʔakeɪ̆/ Ayu ⌑ Partia Wschodzącej Przyszłości
Radykalnie lewicowa partia populistyczna wyrosła z protestów studenckich, zbuntowanej młodzieży i środowisk marginalizowanych. Wzywała do zerwania z przeszłością, redefinicji wspólnoty i pełnej dekonstrukcji dotychczasowych instytucji. Jej przekaz był oparty na emocjach, obrazach przyszłości i radykalnej równości.
Główna baza wyborców: młodzież miejska, prekariat, środowiska queerowe i kontrkulturowe
Reformistyczna partia środka, osadzona w społecznościach lokalnych. Promowała demokratyczną deliberację, partycypację obywatelską i umiarkowanie. Była silnie związana z organizacjami samorządowymi, grupami nauczycieli i lokalnymi liderami. Opowiadała się za stopniową odbudową instytucji i kultury prawnej.
Główna baza wyborców: klasy średnie, samorządowcy, nauczyciele, rodziny wielopokoleniowe
✦ «Καο'ο χυὰΡυαι'α» /ˈkʰaoʔo hʷəˈrʷaɪ̆ʔa/ Ayu ⌑ Porządek i przejrzystość
Partia prawicowo-liberalna promująca silne państwo, przejrzyste reguły rynkowe i moralność opartą na zasadach neokonserwatyzmu. Jej celem była szybka stabilizacja kraju, odbudowa dyscypliny społecznej i wdrożenie konkurencyjnej gospodarki. Cieszyła się dużym poparciem wśród ludzi zmęczonych chaosem.
Główna baza wyborców: przedsiębiorcy, urzędnicy, struktury porządkowe
Ideologia: liberalizm gospodarczy, umiarkowany instytucjonalizm
Stosunek do Ko'ari: niska zgodność (4/10)
Ustrój: silna egzekutywa, centralizm administracyjny
Front Rezonansowy
✦ «Νευρορινὲ Φαυφαν» /ˈnœːʉ̆ɾoɾinə ˈɸœːʉ̆ɾan/ Ayu ⌑ Front Rezonansowy
Najbardziej kontrowersyjna partia Ery 1, powstała z resztek kolaboracyjnych elit okupacyjnych oraz nowo powstałych korporacji. Łączyła narracje narodowościowe z emocjonalnym populizmem i miała silne powiązania z oligarchią. Jej retoryka była pełna odniesień do siły, porządku i „naturalnych hierarchii”.
Główna baza wyborców: korporacyjne elity, konserwatywne przedmieścia, środowiska ultraprawicowe
Era 2: Odbudowa struktur i nowy pragmatyzm (10 342 – 10 406 EK)
Druga era polityczna FTI rozpoczęła się niemal dwie dekady po zakończeniu ery 1, w momencie znacznego uspokojenia sytuacji społecznej i ustabilizowania granic. Choć ubóstwo wciąż dotykało wielu regionów, gospodarka wykazywała oznaki trwałego wzrostu, a idea Ko'ari zaczęła przesiąkać nie tylko elity, lecz również szersze kręgi społeczne. W tej epoce nastąpiło wyraźne przewartościowanie sceny politycznej — dawne hasła emocjonalne straciły impet, ustępując miejsca technokratycznym i instytucjonalnym projektom przyszłości.
Pomimo zmian, wiele partii ery 2 posiadało bezpośrednie lub ideowe korzenie w ugrupowaniach ery poprzedniej.
Silnie zakorzeniona w strukturach instytucjonalnych i promująca fundamentalizm kulturowy w duchu Ko'ari, partia ta wyrosła z dawnego Ruchu Ścieżek Obywatelskich, przejmując jego etos obywatelskiego obowiązku, lecz porzucając deliberatywność na rzecz bardziej spójnego przywództwa. Stała się bastionem modernistycznego konserwatyzmu i porządku.
Partia o radykalnie egalitarnej retoryce, odwołująca się do hasła "pełnej dystrybucji wspólnego dobrobytu". Jej estetyka i narracja wskazywały na kontynuację emocjonalnego populizmu Partii Wschodzącej Przyszłości, lecz z wyraźnym zwrotem ku bardziej ustrukturyzowanej, legalistycznej organizacji.
Najbliżej Ko'ari spośród wszystkich ugrupowań ery 2. Opierał się na bezpośrednim zaangażowaniu obywateli i projektach lokalnych wspólnot. Nie wywodził się bezpośrednio z żadnej partii ery 1, lecz był w dużej mierze efektem rozczarowania stylami zarządzania Sojuszu Humanitaryzmu oraz Porządku i Przejrzystości. Jego powstanie było ruchem oddolnym zainicjowanym przez środowiska akademickie i lokalnych działaczy.
Partia przejęła struktury dawnej partii Porządek i Przejrzystość, choć złagodziła język i wizerunek. Nadal reprezentowała interesy elit miejskich i klas wyższych, lecz starała się na nowo zdefiniować społeczne zaufanie do liberalnej gospodarki i prawa. Jej model zarządzania hybrydowego był kompromisem między efektywnością a pozorami partycypacji.
Skrajnie konserwatywna formacja, która wyrosła na obrzeżach dawnych struktur Frontu Rezonansowego. Choć różniła się metodami i deklarowała umiarkowanie pragmatyczne podejście do codziennych spraw, zachowała głęboko autorytarne ciągoty i nieufność wobec instytucjonalnego nadzoru. Jej celem było stworzenie nowego "cywilizacyjnego rdzenia" oporu wobec tego, co uznawała za "rozmycie wartości".
Era 3: Polaryzacja (10 414 - 10 550 EK)
Trzecia era polityczna FTI – znana jako "Era Polaryzacji" («Μυυανγλερανὰ Τιρανγ»‹Muwangleranà Tirang›) – rozpoczęła się w 10414 EK i była odpowiedzią na narastające napięcia ideowe po dwóch dekadach technokratycznej stabilizacji. Choć gospodarka kraju była już względnie silna, a instytucje państwowe dojrzałe, scena społeczna uległa wyraźnemu spolaryzowaniu. Nowy Ruch Spiralny i Ziemia i Niebo Ko’ari zdominowały Hanharai, tworząc trwający dekady duopol – rotacyjną walkę o władzę między dwiema wizjami moralnego i kulturowego porządku.
Mniejsze partie próbowały przetrwać, ale były systematycznie marginalizowane – zarówno przez logikę głosowania strategicznego, jak i medialną obecność dwóch głównych obozów. W środku epoki pojawił się Sojusz Technokratyczny, który wstrząsnął sceną polityczną, prezentując świeżą, wydajnościową alternatywę dla ideologicznego konfliktu.
Era ta była świadkiem wielu napięć społecznych, skandali, cyklicznych zmian nastrojów i pierwszych poważnych wstrząsów zaufania do demokracji. To również w tym okresie rozpoczęły się pierwsze procesy transformacyjne, które w kolejnych dekadach przekształcą partie w bardziej złożone formacje przyszłości. Polaryzacja nie tylko zdefiniowała styl debaty publicznej, ale również zahartowała instytucje republikańskie Tangii na kolejne wyzwania.
Partia reprezentująca integralistyczny nurt duchowo-polityczny, ściśle powiązany z oficjalną wykładnią Ko'ari. Wywodziła się ze środowisk wspólnot religijnych, zakonów, kadry nauczycielskiej oraz medytacyjnych uniwersytetów Koʻari. Jej celem było przywrócenie rdzennej harmonii między społeczeństwem, prawem a etyką, poprzez zintegrowane działania kulturowe i edukacyjne. Zdecydowanie odrzucała politykę konfrontacyjną, promując model kolektywnej odpowiedzialności i spójności wewnętrznej.
Główna baza wyborców: nauczyciele Koʻari, kadra etyczna, wspólnoty lokalne, duchowni medytacyjni
Ustrój: republika deliberatywna z prymatem ciał etycznych i moralnych
Nowy Ruch Spiralny
✦ «Αχαρι Νυνυαπυα Χεριπα» /ˈʔahaɾi ˈnʉnʷapʷaʔ ˈheɾipaʔ/ Ayu ⌑ Nowy Ruch Spiralny
Partia o silnym charakterze metafizyczno-ideowym, wywodząca się z wcześniejszych środowisk spiralnych z epoki odbudowy. Reprezentowała pogląd, że historia, etyka i społeczeństwo rozwijają się w cyklicznych, spiralnych wzorcach, które należy rozpoznawać i wzmacniać. Łączyła konserwatyzm kulturowy z głębokim sceptycyzmem wobec eksperymentów instytucjonalnych, promując powrót do "naturalnego porządku rzeczy". Jej przekaz oparty był na symbolice, rytuałach i odwołaniach do Ko'ari, interpretowanego jako system nie linearny, lecz powracający.
Główna baza wyborców: tradycjonaliści, społeczności wiejskie, środowiska rytualne i medytacyjne
Partia wywodząca się z kręgów eksperymentalnych badaczy, filozofów spekulatywnych i technologicznych transhumanistów. Promowała wizję radykalnej przyszłości, w której granice ludzkiej natury zostaną przekroczone dzięki postępowi biologicznemu, neurotechnologicznemu i społecznemu. Jej program zawierał postulaty redefinicji tożsamości, rewizji pojęcia obywatelstwa oraz wspierania migracji międzyformowej (biologicznej i cyfrowej). Choć deklarowała szacunek dla Ko'ari, to traktowała go bardziej jako punkt wyjścia niż cel – chcąc zapisać jego wartości w języku nadchodzącej postludzkiej egzystencji.
Główna baza wyborców: badacze technologii, młodzież metropolitalna, środowiska futurologiczne i bioinżynieryjne
Ideologia: transhumanizm, neoutopizm spekulatywny, radykalny pluralizm form życia
Stosunek do Ko'ari: umiarkowana zgodność (6/10), reinterpretacja w duchu postbiologicznym
Ustrój: eksperymentalna technokracja zmiennej tożsamości z pluralistycznym obywatelstwem
Partia o silnym charakterze etyczno-technokratycznym, reprezentująca nurt praktycznego wdrażania zasad Ko'ari w strukturze państwowej. Wyrosła na styku wspólnot duchowych i środowisk zarządzania publicznego. Jej celem było stworzenie zrównoważonego społeczeństwa, w którym decyzje podejmowane są przez wykształcone ciała moralne i znawców etyki, a nie w wyniku populistycznych impulsów. Silnie promowała instytucje deliberatywne oraz moralną edukację publiczną, jednocześnie opierając się pokusom ekspansywnego autorytaryzmu.
Główna baza wyborców: specjaliści ds. etyki, nauczyciele, kadry zarządzające instytucjami Koʻari
Partia inspirowana dawną filozofią jedności ducha, przyrody i społecznej współpracy, wywodząca się ze wspólnot ekologicznych, uzdrowisk Koʻari oraz ruchów lokalnej rekultywacji. Mandat Harmonistów głosił potrzebę odejścia od industrializacji i technopolityki na rzecz holistycznej równowagi między człowiekiem a biosferą. W polityce preferował rozwiązania konsensualne, pozainstytucjonalne i opierał się na zasadach miękkiego wpływu i harmonii. Choć jego elektorat był niewielki, partia miała duże znaczenie symboliczne i często pełniła rolę języczka u wagi w tworzeniu koalicji.
Główna baza wyborców: wspólnoty ekologiczne, nauczyciele rekreacyjni, terapeuci Koʻari, osoby żyjące w rytmie natury
Stosunek do Ko'ari: wysoka zgodność (8/10), z naciskiem na aspekt przyrodniczy i cykliczny
Ustrój: miękka demokracja deliberatywna z prymatem zgody i samoorganizacji lokalnej
Era 4: Rezolucja (10 551 EK - 10 853 EK)
Czwarta era w historii Świętej Republiki Tangia rozpoczęła się, gdy zmęczenie wieloletnią polaryzacją doprowadziło do stopniowego rozłamu istniejącego duopolu. Choć Nowy Ruch Spiralny oraz Ziemia i Niebo Ko'ari długo pozostawały silne, ich dominacja zaczęła być kwestionowana. Do parlamentu wchodziły nowe ugrupowania – od Radykalnego Frontu Emergencji, przez Mandat Harmonistów, aż po Sojusz Technokratyczny, który z czasem zdobył trwałe miejsce w strukturach władzy. Transformacje te były oznaką nowego porządku – mniej przewidywalnego, ale bardziej pluralistycznego.
Era 4 była jednocześnie okresem pierwszych wstrząsów o charakterze globalnym i ponadpolitycznym. Huragan, który zniszczył wyspy Akeira i Hiranea, dobrze zarządzana epidemia, która spustoszyła państwa ościenne – wszystko to pokazało nową rolę FTI na arenie międzynarodowej. Tangia nie była już tylko moralnym wzorem – zaczęła być również siłą sprawczą. Pomimo trudności, społeczeństwo zareagowało pozytywnie na działania państwa, zwłaszcza gdy operacje te przyniosły rezultaty bez strat własnych.
Zmiany społeczne, kulturowe i technologiczne zaczęły przyspieszać. Koʻari coraz głębiej zakorzeniało się w świadomości obywateli, nie tylko jako system etyczny, ale też jako narzędzie oceny działań rządu. Polityka przestała być wyłącznie rywalizacją – zaczęła pełnić funkcję moralną i światopoglądową. Era ta zakończyła się w atmosferze wysokiego napięcia, ale też z poczuciem, że Tangia przełamała ograniczenia własnej przeszłości i wkroczyła w epokę bardziej złożonej siły.
Partia centrowa, która powstała w wyniku zniechęcenia do duopolu dominującego w erze 3. W skład Bloku weszli dawni politycy umiarkowani, reformatorzy i byli sympatycy Ziemi i Nieba Ko'ari. Skupia się na reformowaniu instytucji państwa oraz obronie kompromisów społecznych. Ma ambicje budowania szerokich koalicji oraz zatrzymania postępującej polaryzacji politycznej.
Główna baza wyborców: klasa średnia, wykształceni profesjonaliści
Partia antyelitarna i populistyczna, która zyskała popularność podczas kryzysów socjalnych. Przemawia do wyborców zawiedzionych duopolem oraz postulatami technokratów. Łączy ostry przekaz medialny z realnym przywiązaniem do idei wspólnotowych i sprawiedliwości społecznej. W późniejszych fazach ery 4 zaczynała powoli łagodzić wizerunek i tworzyć zaplecze eksperckie.
Główna baza wyborców: mieszkańcy przedmieść, mniej wykształceni, starsze pokolenie
Stosunek do Ko'ari: emocjonalny i wybiórczy (6/10)
Ustrój: demokracja z elementami wodzowskimi
Fala Odrodzenia Ludzkiego
✦ «Κυ ῡ Κοραενὴτ χομΡιτα» /ˈkʰʉʔ ɥy ˈkʰoɾaeneɪ̆t həmˈritaʔ/ Ayu ⌑ Fala Odrodzenia Ludzkiego
Nowa partia centrowo-lewicowa, zbudowana na gruzach starszych organizacji progresywnych. Akcentuje powrót do prostoty, duchowości i łączności ze światem fizycznym, sprzeciwiając się alienacji i cyfryzacji życia. Promuje modele lokalne, wspólnotowe i decentralizację. Umiarkowana, lecz wizjonerska.
Główna baza wyborców: młodzież i mieszkańcy mniejszych miejscowości
Kontynuator dawnych spiralnych partii, lecz o nowym, bardziej pragmatycznym obliczu. W epoce 4 próbuje łączyć dziedzictwo mistycyzmu z nowoczesnym zarządzaniem i optymalizacją. Oferuje drogę opartą na wizji cyklicznego rozwoju i "oczyszczania systemu". Zachowuje elementy konserwatywnego podejścia do Ko'ari.
Główna baza wyborców: duchowni, elity religijne, tradycjonaliści
Ideologia: spirytualizm pragmatyczny
Stosunek do Ko'ari: zgodny z tradycją (9/10)
Ustrój: demokratyczny konserwatyzm z elementami kulturowej hierarchii
Partia powstała w reakcji na nadmiar emocji w polityce i odradzanie się populizmu. Opiera się na wiedzy eksperckiej, danych, analizie i zarządzaniu przez cele. Reprezentuje postawę chłodnego profesjonalizmu i długofalowego planowania. Krytykowana za brak emocjonalnego przekazu i oderwanie od nastrojów społecznych.
Główna baza wyborców: inżynierowie, analitycy, specjaliści IT
Ustrój: zarządzanie oparte na wynikach (management-by-outcomes)
Era 5: Siła (10 854 EK - 10 957 EK)
Era 5 była najkrótszą z dotychczasowych, ale niezwykle intensywną. To w tym czasie Święta Republika Tangia stała się niekwestionowanym liderem nie tylko w dziedzinie etyki i kultury, ale również technologii i obronności. Sukces interwencji wojskowej z 10854 EK, globalne uznanie waluty aotai, budowa stacji orbitalnej Feu Yul oraz stworzenie cyberprzestrzeni Rangfen-Ara — wszystkie te wydarzenia skumulowały się w czasie niespotykanej innowacji. Dominacja Sojuszu Technokratycznego (a potem Splotu Tawira) była silna, ale oparta na sprawności, a nie represji.
Nie obyło się jednak bez kosztów. Rangfen-Ara, początkowo zaprojektowana jako narzędzie współpracy i symulacji zbiorowej inteligencji, szybko wymknęła się spod kontroli. Produktywność spadła, młodzież ulegała uzależnieniu, a systemy państwowe zaczęły być podatne na dezintegrację. Władze próbowały reagować – wprowadzano ograniczenia, edukowano, porządkowano infrastrukturę – ale szkody kulturowe były trudne do cofnięcia. Problemy demograficzne i kryzys mieszkaniowy dodatkowo obciążyły państwo.
Pomimo tych wyzwań, Tangia wciąż promieniowała na świat. Kultura tangijska – T-Pop, animacje, wzornictwo, styl życia – podbiła media globalne. Nawet w obliczu problemów wewnętrznych Tangia pozostała krajem, do którego równały inne państwa. Epoka ta zakończyła się w momencie narastającego zmęczenia technokratycznym porządkiem, ale z wciąż niezachwianym przekonaniem o wyjątkowości własnej drogi.
Protokół był odpowiedzią na rosnący chaos oraz problemy z cyberprzestrzenią. Przedstawiał się jako siła porządku, wdrażająca systemy kontroli i odpowiedzialności, często w duchu zarządzania kryzysowego. Był skuteczny – zwłaszcza w ograniczaniu wpływów Rangfen-Ara – ale ceną za to była utrata części swobód. Jego technokratyczno-konserwatywny charakter był doceniany przez starsze pokolenia.
Główna baza wyborców: starsze pokolenia, byli urzędnicy, analitycy i służby porządkowe
Bezpośrednia kontynuacja dawnej Spirali Horyzontu i Spirali Kulturowej. Choć partia formalnie zerwała z retoryką konfrontacyjną, to w praktyce odwoływała się do tożsamości i tradycji "wewnętrznej transformacji cywilizacyjnej". Znana z intryg i głębokich struktur, w erze 5 nieoczekiwanie zyskała popularność poprzez wprowadzenie obowiązku wyborczego – co zwiększyło udział głosów skrajnych. Ich rządy szybko skompromitowały się serią skandali, a partia zaczęła być zagrożona delegalizacją.
Główna baza wyborców: osoby wyalienowane, duchowo radykalne, nieufne wobec głównego nurtu
Ideologia: wewnętrzny transhumanizm z elementami spirytualnego konserwatyzmu
Partia wyrosła z tradycji technokratycznej, stanowiąc kontynuację dawnego Sojuszu Technokratycznego. Postrzegana jako siła racjonalizacji i centralnego planowania, Splot Tawira w erze 5 przechodzi do działań na wielką skalę – wdrażając systemy cyfrowe, koordynację energetyczną oraz interfejsy cyberprzestrzenne. Ich działania doprowadziły do powstania Rangfen-Ara – przestrzeni świadomości współdzielonej – oraz do sukcesu technologicznego stacji orbitalnej Feu Yul. Problemy z nadzorem nad Rangfen-Ara osłabiły jednak ich pozycję, mimo sukcesów inżynieryjnych.
Główna baza wyborców: klasy średnie w metropoliach, sektor technologiczny, administracja państwowa
Ustrój: centralizm systemowy z elastycznością ekspercką
Ład Światła
✦ «Ρανγνὰ Καο'ο» /ˈraŋnəʔ ˈkʰaoʔo/ Ayu ⌑ Ład Światła
Ewolucja Fali Odrodzenia Ludzkiego, która w erze 5 przybrała bardziej ustrukturyzowaną, a zarazem ideową formę. Ład Światła dążył do harmonizacji społeczeństwa według wartości Koʻari, przy dużym nacisku na aksjologię i symboliczną odnowę kulturową. Jako partia wysoce etyczna, zdobywała uznanie w czasie kryzysów – szczególnie jako przeciwwaga dla partii technokratycznych i populistycznych. Jej słabością był jednak brak elastyczności wobec zmiennych warunków społecznych.
Główna baza wyborców: wykształceni humaniści, nauczyciele, duchowi przewodnicy
Partia powstała jako fuzja aktywistów lokalnych, działaczy samorządowych i obrońców praw jednostki, opowiadających się za decentralizacją. Jej siła polegała na wykorzystywaniu trendów społecznych – takich jak solarpunk, zdalna praca, oraz integracja natury i technologii. Cieszyła się sympatią młodszych wyborców, pragnących uciec z korporacyjnych metropolii i odnaleźć sens w lokalnych wspólnotach.
Główna baza wyborców: młodzież miejsko-wiejska, freelancerzy, społeczności alternatywne
Ideologia: solarpunkowa demokracja uczestnicząca
Stosunek do Ko'ari: 6/10
Ustrój: zdecentralizowany pluralizm
Era 6: Złoty Wiek (10 958 EK - 11 006 EK). Obecne czasy
Szósta era została przez wielu historyków już w trakcie jej trwania określona mianem Złotego Wieku. Święta Republika Tangia była wtedy nie tylko stabilna gospodarczo i demograficznie, ale również postrzegana jako wzór do naśladowania na arenie międzynarodowej. Polityka wewnętrzna stała się łagodniejsza, mniej spolaryzowana – kluczowe role odgrywały partie zakorzenione w Koʻari, takie jak Autorytet Siatki Światła czy Przymierze Tawira. Społeczeństwo osiągnęło wysoki poziom życia, a instytucje funkcjonowały niemal bez zarzutu.
Era ta przyniosła również ogromne sukcesy w infrastrukturze i kulturze. Powstały kolejne "cuda współczesnej Tangii" – punkty tranzytowe Kel Hemun i Kal Rowan, sieć kolei Falanglera, a także monumentalny kompleks Ko'ari Takomari. Zbudowano społeczeństwo, które potrafiło korzystać z technologii z umiarem, panować nad cyberprzestrzenią, i dbać o środowisko. Pomimo sporadycznych skandali i napięć, państwo pozostało jednolite, a jego głos na forum światowym zyskiwał coraz większy autorytet.
Złoty Wiek zakończył się nie upadkiem, lecz osiągnięciem granicy cywilizacyjnego potencjału. Tangia nie miała już przeciwników ani poważnych wyzwań zewnętrznych. Społeczeństwo zaczęło zadawać pytania nie o to "jak przetrwać", ale "co dalej?". Była to epoka kontemplacji, konsolidacji i spokojnej dominacji. Ostatnie wybory tej ery przeprowadzono w atmosferze powszechnego szacunku dla państwa – i świadomości, że historia wkrótce wejdzie w nowy rozdział.
Partia odwołująca się do klasycznego ducha Ko'ari, o konserwatywno-purystycznym charakterze. Pragnie uproszczenia struktur politycznych oraz większego poszanowania dawnych rytuałów i form życia publicznego. W jej narracji obecne są odniesienia do wczesnych świętych wzorców duchowej państwowości Tangii. Choć zachowuje modernistyczny sznyt, otwarcie krytykuje nowe eksperymenty społeczne i technologiczne.
Główna baza wyborców: osoby starsze, wierne tradycji
Ideologia: konserwatywny legalizm z elementami duchowego republikanizmu
Stosunek do Ko'ari: bardzo wysoka zgodność (10/10)
Koalicja środowisk technologicznych, ekologicznych i wspólnotowych, zakładająca decentralizację życia publicznego przy utrzymaniu silnego kręgosłupa etycznego. Syndykat promuje nowoczesne rozwiązania w transporcie, energetyce i edukacji, walcząc jednocześnie o prawa lokalnych wspólnot i ograniczenie wpływu korporacji. Jest głównym promotorem solarpunku, pracy zdalnej oraz alternatywnych modeli osadnictwa.
Główna baza wyborców: młodsi dorośli, freelancerzy, klasy średnie
Ideologia: zielona technodemokracja z elementami wspólnotowości
Kontynuacja Splotu Tawira — dawnej partii technologów — która w erze 6 przeszła reorganizację ku większej odpowiedzialności etycznej. Nadal jednak skupia się na radykalnych innowacjach, eksploracji kosmicznej oraz cyberprzestrzeni. Autor projektów takich jak Feu Yul czy Rangfen-Ara, często krytykowany za trudności w kontrolowaniu skutków technologicznych własnych innowacji.
Główna baza wyborców: naukowcy, wynalazcy, entuzjaści cybertechnologii
Ideologia: radykalna technokracja z komponentem eksploracyjnym
Ustrój: centralistyczna technokracja z elementami konsultacyjnymi
Autorytet Siatki Światła
✦ «Ρανγφεννὲ Χαρατα» /ˈraŋɸennə ˈhaɾata/ Ayu ⌑ Autorytet Siatki Światła
Partia humanitarno-duchowa, przekształcona z Ładu Światła. Dąży do społeczeństwa świetlistego — etycznego, świadomego i zharmonizowanego. Popiera edukację duchową, sztukę i duchowe instytucje publiczne. Choć mistyczna w przekazie, uznaje wartość nauki i techniki, pod warunkiem zgodności z Ko'ari.
Główna baza wyborców: duchowieństwo, artyści, nauczyciele
Ideologia: oświecony humanizm z sakralnym naciskiem
Pozostałość po dawnym Kontinuum Welonu, która utraciła większość znaczenia. Skrajnie konserwatywna, niekiedy antysystemowa, często krytykowana za próbę przywracania przestarzałych wzorców. Zyskuje poparcie głównie na obszarach rozczarowanych technokratycznymi rządami i szybkim rozwojem społecznym.
Główna baza wyborców: mieszkańcy peryferii, konserwatywna prowincja
Ideologia: izolacjonistyczny konserwatyzm z elementami tradycjonalizmu
Historia Tangii koncentruje się naokoło wyspy Kaori, w bliższym zasięgu obejmuje także dwie ważne wyspy tangijskie Akeira oraz Hiranea, a w dalszym zasięgu obejmuje także Buanię, Pinu, Atirai, Ma'uri oraz Dzikie Ziemie Kanisji, czyli ziemie, które przez dłuższy czas wchodziły w skład imperium tangijskiego. Niniejszy tekst opisuje historię tych regionów tylko w kontekście Tangii, i wstrzymuje opis regionów takich jak Pinu po utracie takich terytoriów. W przypadku Buanii, która po Tangijskiej Wojnie Domowej 9901-9999 EK pozostała jedynym właściwym kontynuatorem Imperium Tangijskiego, opis jej historii traktowany jest oddzielnie w artykułach poświęconych Buanii, a nie Tangii, a niniejsze opisy koncentrują się na dalszych losach wyspy Kaori.
Powstanie cywilizacji
Obszar wyspy Kaori pozostawał długo niezamieszkały. Jakiekolwiek, sporadyczne ślady obecności gatunku ludzkiego są datowane na lata 0 EK - 1000 EK w postaci okresowych osad rybackich. Jest niepewne do jakiej grupy etnicznej należały te ludy, bo mogły należeć także do ciemnoskórej rasy, która zamieszkiwała potem jeszcze Pinu.
Jak teoretyzowali Świętorepublikańscy tangijscy naukowcy, wyrabiano tam prawdopodobnie chatki z mułu, jedzono skorupiaki, i toczono wojny o odcinki plaży. Niektórzy naukowcy obszaru wcześniejszego Ajdyniru, którzy badali te obszary, teoretyzowali[3], że rytualne spożycie endemicznych kaoryjskich płazów świecących doprowadzało do dynamicznych zaburzeń układu pokarmowego, które wykończyło te osady. Spór naukowy o tę sytuację pozostaje nierozwiązany.
"Maraj odkrywa Kaori." - obraz olejny pędzla Taki Ta'ome'a, ok. 9640 EK.
Cywilizacja powstaje tam, gdzie istnieją warunki geoklimatyczne, które dają szansę społeczeństwu istnieć, pod warunkiem wykształcenia przez niego umiejętności gromadzenia surplusu, a także tam, gdzie klimat jest wystarczająco spójny na większej przestrzeni, żeby zaistniała możliwość rozszerzenia zasięgu geograficznego tej samej rośliny i tych samych zwierząt wykorzystywanych do produkcji żywności, która utrzyma populację. Na Ziemi, cztery pory roku z zimą na czele w Europie oraz dwa sezony z porą suchą w Azji dały Europejczykom i Azjatom potrzebę gromadzenia na zimę/porę suchą surplusu produkowanego w korzystnych porach roku. Ponadto, w Australii jednostajny klimat powodował, że nie było potrzeby gromadzenia surplusu i zarazem rozwoju państwowości, a Afryka oprócz niekorzystnego klimatu pustyń i dżungli jest większa od Aleksandrii po Kapsztad niż od Senegalu po Etiopię, więc ta sama roślina rosnąca w Zimbabwe nie była w stanie rosnąć dużo bardziej na północ czy południe. Tymczasem, przykładowo pszenicę można było uprawiać od Lizbony po Szanghaj. Należy pamiętać, że gromadzenie surplusu w Europie i Azji dało potrzebę magazynowania, a zatem spichlerzy, które musiały być bronione przez żołnierzy, którzy nie produkowali żywności, ale mieli do niej dostęp. Powstające nierówności społeczne wymagały istnienia usystematyzowanej religii, a ta bez połączenia z państwowością byłaby zbyt niestabilna i ulotna, aby utrzymać państwo, stąd powstało i państwo. Ponadto, bliski fizyczny kontakt bydła, psów, zwierząt, grzybów, i wielu roślin, którego nie było w małych i odizolowanych od siebie społeczeństwach plemiennych, dał mieszankę biologiczną, przez którą powstały i ewoluowały drobnoustroje i wraz z nimi choroby, które pierwotnie pochłonęły wiele istnień, ale przez co populacje neolityczne wykształciły w sobie z czasem pewną odporność biologiczną. To głównie dlatego przede wszystkim Europejczycy i Azjaci, choć nie tylko oni, rozwinęli zaawansowane cywilizacje, i tak odpowiada się na pytanie dlaczego to nie Aborygeni podbijali Londyn, tylko odwrotnie - przy czym choć więcej ofiar pochłonęły zawleczone choroby niż kule strzelb, to ludy pierwotne musiały mierzyć się z jednym i z drugim[4].
W przypadki tropikalnych terenów Tangii, widzimy jednostajny klimat na wybrzeżach oraz jednostajny klimat górski i wysokogórski oraz pustynny w centrum, ale klimat wyspy Kaori powodował, że wyspa średnio co dwa lata znajdowała się pod wpływem to wiatru zachodniego, to wschodniego. Z uwagi na wspomniane wysokie góry i duży rozmiar wyspy, powodowało to, że na przemian to wschodnia, to zachodnia część wyspy zarastała bujną roślinnością, która dawała żywność człowiekowi i zwierzętom. To dawało warunki odpowiednie do stworzenia potrzeby gromadzenia i obrony surplusu, a ponadto do zawiązywania mechanizmów państwowych i do handlu. To właśnie odróżnia Pinu od Kaori. Płaski, nadmorski półwysep Pinu, porośnięty dżunglami nieustannie dającymi owoce i warzywa w małej ilości, wspierał model plemienny społeczeństw, podczas gdy wyspa Kaori wspierała model wysoce cywilizacyjny, rozpoczynając od cywilizacji marajskiej.
Rozpoczynając od około 1900 EK, na terytorium Kaori zaczęła napływać ludność protosechtońska z obszaru półwyspu magańskiego. Była to ludność z wyglądu zbliżona do ziemskich narodów zamieszkujących obszar morza śródziemnego. Ten naród wynalazł pismo obrazkowe, a następnie klinowe, które na Kaori rozwinęło się odrębnie od wydarzeń sechtońskich.
Cywilizacja Marajska istniała na wyspie Kaori orientacyjnie w latach 1500 EK - 3300 EK. Przed 1500 EK, wyspa Kaori była okazjonalnie zamieszkiwana przez ludy zbieracko-łowieckie, ale dopiero od 1500 EK zaczynają się pojawiać oznaki cywilizacyjne, przede wszystkim w postaci pisma. Ludność marajska przyszła na wyspę z półwyspu sechtońskiego i to z niego przyniosła pismo klinowe, hieroglificzne.
Kultura obfitowała w piętrowe pałace i zdobione naczynia gliniane, poza tym generalnie pasowała do innych kultur epoki miedzi i potem brązu w obszarze Kanisji. Szczyt epoki przypadał na lata około 2501 EK - 3000 EK.
Miasto Pongre (pongr. 𒄞𒉺𒇻 Poṇre /poŋɾe/ "Pasterstwo byków") było najstarszym z dużych miast cywilizacji marajskiej, które powstało jako osada jeszcze w pierwszej fali migracji z półwyspu sechtońskiego w roku 1887 EK i było sukcesywnie zasilane przez kolejne fale migracji z kontynentu. Osiągnęło szczyt swojej potęgi w ok. roku 2200 EK, kiedy to prawdopodobnie osiągnęło populację około 20 tysięcy ludzi, po czym zostało przyćmione przez północne miasto Lausza. W roku 2598 EK zostało podbite i splądrowane przez imperium Szok Su i wchłonięte do imperium. Miasto było dość typowym miastem tangijskiej wczesnej epoki brązu, skoncentrowanym na centralnej świątyni, która zarządzała plonami i pobierała podatki, i które łączyło idee wojownika z religią. Miasto było zamieszkane przez Pongryjczyków, którzy przybyli z półwyspu sechtońskiego, ale językowo nie byli spokrewnieni z Sechtończykami we współczesnym znaczeniu, ani z językiem seszerskim używanym przez Szok Su. Ich język był izolowany i wymarł wraz z upadkiem miasta Pongre, które nastąpiło w około 2830 EK, kiedy Rangersze podbiło Szok Su i zhołdowało całe cywilizowane terytorium wyspy Kaori.
Miasto Lausza (lausz. 𒊍 Lauṣa /lau̯ʃa/ "niedźwiedź") drugie z najstarszych z dużych miast cywilizacji marajskiej, które powstało jako osada jeszcze w pierwszej fali migracji z półwyspu sechtońskiego w roku 1902 EK i było sukcesywnie zasilane przez kolejne fale migracji z kontynentu. Osiągnęło szczyt swojej potęgi w ok. roku 2349EK, kiedy to prawdopodobnie osiągnęło populację około 30 tysięcy ludzi. Swoją siłę ekonomiczną oparło na posiadaniu niemal nieograniczonego dostępu do równin późniejszego obszaru Kun Atla amau, co zapewniło potężne zapasy żywności, ale też z uwagi na silny wpływ cykli Rekina i Wielbłąda na tym obszarze, zmusiło okoliczną ludność do planowania, w tym tworzenia magazynów żywności.
W roku 2600 EK zostało podbite i splądrowane przez imperium Szok Su i wchłonięte do imperium. Miasto było dość typowym miastem tangijskiej wczesnej epoki brązu, skoncentrowanym na centralnej świątyni, która zarządzała plonami i pobierała podatki, i które łączyło idee wojownika z religią. Na czele zazwyczaj stawiano marionetkową kapłankę, zawsze kobietę, natomiast realną władzę zazwyczaj sprawował jej ojciec lub mąż. Miasto było zamieszkane przez Lauszów, którzy przybyli z półwyspu sechtońskiego, ale językowo nie byli spokrewnieni z Sechtończykami we współczesnym znaczeniu, ani z językiem seszerskim używanym przez Szok Su. Ich język był izolowany i wymarł wraz z upadkiem miasta Lauszy, który nastąpił w około 2830 EK, kiedy Rangersze podbiło Szok Su i zhołdowało całe cywilizowane terytorium wyspy Kaori.
Miasto Szok Su (sesz. 𒎏𒋢 Ṣok Su /ʃok su/ "Bogini Su") powstało po kilku falach migracji z półwyspu sechtońskiego. Dokładne daty początków nie są znane, wiadomo, że cywilizacja powstała z kilku osad znajdujących się na wschodniej części wyspy Kaori. Szok Su ustanowiło monarchię, promowało religię bogini Su (suizm), podbijało okoliczne plemiona, podbiło Lauszę, ustanowiło tzw. "wieczne braterstwo" z państwem-miastem Rangersze, które ostatecznie przejęło kontrolę nad Su.
Rangersze (sesz. Rangerṣe /'raŋgerʃe/ "Światło Domu") było ostatnim wielkim państwem cywilizacji marajskiej, istniało w latach 2100 - 3300 EK na południowowschodnich wybrzeżach wyspy Kaori. Początkowo kształtując się z okolic Kobaszi, szybko rozszerzało swoje wpływy dzięki zmianom klimatycznym sprzyjającym ich gospodarce oraz dzięki dyplomacji, a następnie mieczem. Podlegało pod Szok Su do czasu, gdy przywództwo Rangersze (Kobaszi oraz okoliczne miasta) nie wygrało wojny z nimi o złagodzenie danin. Rangersze obiecało ludności zachowanie ich zwyczajów oraz zmniejszenie danin, w zamian za przymusową pracę do rozbudowy rolnictwa, składów, infrastruktury, argumentując, że rozwijając produkcję i utrzymując pokój, danina zapłaci się sama. Plan był prawidłowy i przynosił owoce, ale gwałtowny od 3200 EK napływ ludności buańskotangijskiej na wyspę spowodował załamanie się delikatnego ładu społecznego. Od 3200 EK zapisy cywilizacyjne Rangersze się urywają, tak samo jak pozostałych miast. Po tym okresie, miasta uległy rozpadowi, prawdopodobnie głównie wskutek chorób przywiezionych przez przybyszów. Wiadomo, że Maraowie nie przetrwali tego okresu i nie pojawiają się już więcej w historii.
Upadek cywilizacji marajskiej
Upadek cywilizacji marajskiej nastąpił w około 3300 EK, ale nie był punktowy i zajął prawie 400 lat. Był spowodowany prawdopodobnie kombinacją wielu czynników naraz, od najazdów obcych ludów (prawdopodobnie przybyłych z półwyspu Pinu przodków Tangijczyków), przez klęski naturalne (susze, głód), po zapaść systemu handlowego w całym regionie.
Spuścizna kulturowa Marajów
Cywilizacja marajska, po odkryciu ich historii przez Tangijczyków i Sechtończyków, była źródłem ich fascynacji. Wiele eksponatów zostało przeniesionych do fortecy Tau Atla, ale muzea sechtońskie zostały też obdarowane niektórymi artefaktami. Oprócz tego:
Epos o Serenet - starożytny, przedtangijski epos traktujący o dziejach legendarnego bohatera Serenet, który zasłyszawszy o rajskiej wyspie udał się w jej kierunku ze swoim plemieniem, które miał ochraniać, przez wielką wodę. Stoczył w tym czasie bój z bogami powietrza, wody, ziemi i lasu i na pokonanej ziemi założył miasto Szok Su. Epos miał być napisany językiem seszerskim.
Katakumby Marajskie - kompleks podziemnych grobowców, kaplic i płaskorzeźb zorganizowanych w labirynt, wykuty w skale około 5 metrów pod piaskami pustyni marajskiej na jej północnym terytorium. Katakumby nie były założone przez Tangijczyków. Zostały założone przez cywilizację przed nimi, prawdopodobnie tysiące lat, i choć nie jest to jedyna pozostałość po poprzedniej kulturze, to jest największa i bez wątpienia najbogatsza w wykształcone oznaki cywilizacji takie jak posągi, figurki, malowidła i pismo hieroglificzne. Datowany na rok 4120 ET / 2791 EK, a więc 6718 ET lat temu, uważa się, że jest to najstarszy zabytek Tangii, jest uznany za jeden z Dziesięciu Cudów Tangii.
Tangijskie Wieki Ciemne oddzielają czasy marajskie od czasów kaoryjskich i trwały orientacyjnie od 3301 EK do 5516 EK. W tym czasie, sztuka pisma zanikła całkowicie, stąd nazwa "wieki ciemne". W tych czasach ludność marajska gwałtownie zmniejszyła swoją populację, zastąpili ją Tangijczycy, ludność przybyła z półwyspu Pinu o antropologicznie oceanicznej odmianie. W tym czasie również prawdopodobnie Korona Kaori przewędrowała nieznanym sposobem i z nieznanego powodu z głęboko starożytnej Nuarii przez Szur, Buanię i Pinu aż na Kaori.
Powyższa mapa ukazuje kierunek migracji rasy tacyńskiej (zwanej także "oceaniczną" czy "polinezyjską") od obszarów Olsenii po wyspę Kaori. O ile ludność ta zaczęła falami przypływać na Kaori już w 3300 EK i prawdopodobnie przyczyniła się do rozstroju systemu cywilizacyjnego Marajów, którzy wymarli, to pierwszy poważny ośrodek cywilizacyjny już właściwych Tangijczyków pojawił się dopiero w mieście Luta ni Fari w 5517 EK.
Łowiectwo, górnictwo, rybołówstwo, hodowla i zbieractwo
Przemysł
Usługi oprócz handlu
Handel
Giełda
Kultura
Cuda Tangii
"Cuda Tangii" («Μα Τανγυὰτ ματυαλῠν»‹Ma Tanguàt matualŭn›/maʔ ˈtʰaŋgʷat ˈmatʷaɫɯ̃n/) to dobór największych osiągnięć, zazwyczaj architekturalnych, jakie wykonano w Tangii, na terytorium wyspy Kaori, przez jakąkolwiek cywilizację, która na niej istniała. Najczęściej wyróżnia się dwa zestawienia: współczesne osiągnięcia Świętej Republiki Tangii, oraz tradycyjne Dziesięć Cudów Tangii roku 9509 EK, z których część przetrwała do dzisiaj. Uznaje się, że współczesne dziesięć cudów nie powinny powtarzać poprzednich oraz powinny powstać wyłącznie w epoce republikańskiej.
Cyberprzestrzeń Rangfen-Ara - specyficzna przestrzeń cybernetyczna, do której można się dostać doświadczając zmienionej świadomości.
Tektoniczna Iglica Hala - olbrzymi biurowiec, drapacz chmur o wysokości 1016 metrów, mieszczący Kaoryjskie Centrum Targowe oraz siedzibę Republikańskiej Giełdy Narodowej.
Biolaboratorum Tea'eri - wielkie laboratorium biologiczne w formie ogromnej przeszklonej kopuły wystającej ponad Zaporę Kaoryjską nad ocean, pod którą znajduje się sztuczny park zwierząt i botaniczny znacznych rozmiarów.
Sejsmiczny Rdzeń Fotoanemoenergetyczny - siatka potężnych baterii solarnych i turbin wiatrowych w przestrzeniach pustynnych i górskich, zapewniający dostawy energii elektrycznej.
Punkty Tranzytowe Kel Hemun i Kal Rowan - wschodni i zachodni kaoryjski hub tranzytowy powiązany z Falanglera, z koleją typu hyperloop dla VIPów i magnetyczno-lewitującą dla większości pasażerów, z lotniskiem i wieloma innymi terminalami, pasażerskimi i towarowymi.
Ko'ari Takomari (Lustro Ko'ari) - świątynia poświęcona Ko'ari, składająca się z dziewięciu przestrzeni dotyczących aspektów Ko'ari[5], w obowiązującym w kraju stylu Solarpunk:
Hurangán (Humanitaryzm) - Plac społeczny z kuchnią slow food, klinikami, amfiteatrem do opowiadania historii.
Hirane (Emergencja) - Komora wspólnych instalacji dźwiękowych/świetlnych, które działają tylko wtedy, gdy wielu odwiedzających harmonijnie współdziała.
Hakun (Logika) - studio analityczne o szklanych ścianach, w którym odbywają się symulacje obywatelskie, debaty etyczne i laboratoria decyzyjne.
Neika'i (Tradycja, Jeśli Nie Szkodzi) - Dziedziniec, na którym odtwarzane są i dyskutowane zwyczaje kulturowe, które mogą zostać zrewidowane lub wycofane.
Reo'ina (Pragmatyzm) - Galeria warsztatów projektowania funkcjonalnego, prezentująca projekty, które równoważą wydajność, etykę i korzyści.
Yakome (Regeneracja Mentalna) - ogrody wodne, rzeźby kinetyczne i biowrażliwe strefy medytacyjne. Sztuczne chmury i filtry wiatrowe pomagają się zrelaksować.
Nitakimaya (Psychologia) - Lustrzany wewnętrzny labirynt z emocjonalnie reagującym światłem, z wbudowanymi doświadczeniami VR/AR dotyczącymi codziennych dylematów psychologicznych.
Hana (Obowiązek) - cicha sala z relacjami świadków poświęcenia i odwagi, od zwykłych pracowników po przywódców obywatelskich.
Nerea (Odpowiedzialność) - centralna agora, w której odwiedzający symulują głosowanie, wpływ polityki i debatę z awatarami AI lub prawdziwymi delegatami.
W niniejszym artykule przyjmuje się poniższe rozszerzenia i modyfikacje modelu standardowego (henrykowskiego) projektu Kyon:
ANCIENT FLORA.Niniejszy artykuł zakłada dużą dostępność paliw kopalnych na Kyonie i zajście rewolucji przemysłowej w stylu ziemskim.
ANCIENT FLORA+.Niniejszy artykuł dodaje do starożytnego życia na Kyonie organizmy produkujące wapień i marmur.
DYNAMIC FLORA.Rośliny Kyonu są zdolne do nagłego zakwitu oraz mogą szybko tworzyć formy przetrwalnikowe. Niniejszy artykuł zakłada zatem przystosowanie się roślin do cech planety.
↑Aluzja do hasła "The empire on which the sun never sets." Czytaj więcej: Wikipedia.org, dostęp 30-12-2020.
↑Borlach 2025-08-09 00:37: "Kaori podobnie, duża wyspa blisko kontynentu, bardzo długo pozostająca bezludna (raz czy dwa może jakaś rodzina do niej dotarła wcześniej, ale wszyscy zmarli na sraczkę lub zatruli się świecącymi żabami) i zasiedlona porządnie dopiero koło tego 1000 EK".
↑Janis Warufakis, "Talking to my daughter about the economy", 2013.
↑Ten fragment, trudny do realizacji, opracowano wykorzystując dyskusje z ChatGPT.
. Najstarszy slogan, pochodzący z początków okresu królestw Kaori. Jego słów nie da się dopasować do języka Ayu, prawdopodobnie było to obcojęzyczne, być może przedtangijskie wyrażenie, które zostało przystosowane do ubogiej fonetyki Ayu i przekształcone przez wieki. Używany był rytmiczny okrzyk bojowy. Znaczenie słów "Luta ni Fari, wpisz mnie do kronik!" zdaje się być dopisane znacznie później, a język oryginalnych słów pozostaje nieznany.
Symbol kolorowy, tj. na tarczy
Uproszczony symbol Ko'ari
Flaga republikańska, z której wywodzi się symbol Ko'ari
Humanitarni
Cybernetyści
Socjaldemokraci
Legaliści
